97 resultaten.
beeldhouwde je lijnen
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 490 ik sloeg op rotsen
herkende vormen
in het ruwe steen
ik zette je apart
beeldhouwde je lijnen
zocht aders naar je hart
in het aandachtvol polijsten
kwamen toch onverwacht
jouw warme kleuren bovendrijven
jij liet je in de kern raken
ontdooide zacht in tijd, bevrijd kun
je nu eindelijk mijn liefde smaken…
zich wiegen in de wind
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 875 ik zocht je
in het bloemenveld
je blauwde tussen groen
zo teer mijn kleine held
je zag de anderen
zich wiegen in de wind
hun kleur en harten
vol met voorjaarsgeur
je bloeide
op een koude plek
de hemel bleek een grauwe
vlek toen jij ontplooide
maar zon ontdooide
wat bevroren was
gaf jouw bloem het blauw
dat ik altijd in de verte…
Claus-rouw
hartenkreet
3.0 met 39 stemmen 2.403 Rouw
Het land bezong de prins in koor
als heilige, die goud gekooid was
Maar wat een schrik in ‘t crematoor
toen bleek dat Claus, die koud ontdooid was
tijdens zijn leven al verstrooid was
Postuum
Dat wij ons daarin zo vergisten!…
nazomerdroom
gedicht
3.0 met 69 stemmen 15.352 wij vierden de zomer dat jaar
nog lang nadat zij voorbij was
haar warmte in onze harten
deelden wij haast oneindig
ons ontging de roodgekleurde lucht
en het sterven der dingen daarna
zelf stierven wij in beetjes
zacht en ongemerkt
toen ik alleen ontwaakte
waren mijn armen leeg
maar jouw hart klopte in mij
de glimlach ontdooide de winter…
Met kerst in je haar
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 588 jij klokte
sneeuw vlokte
en hagel
zong op de wind
je vroor
en ontdooide
laag in de zon
speelde als kind
danste op
feesten met
kerst in je haar naar
een knallend nieuw jaar
nu krokus je
tussen kristal stil
bloeit al heel pril
de kleuren van lente
kust iedereen
met die intens
stralende lach voor
de allerbeste wensen…
Sneeuw die niet smelten wil
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 98 Winter die al
Goeddeels verdwenen
Is, vorst die
Al lang en breed
Zijn hielen heeft
Gelicht, zon die
Het bevroren hart
Zo op het oog
Ontdooid heeft -
En toch kom ik
Nog ijsresten tegen
Die onvermurwbaar
Zijn, uit sneeuw
Geboren ijskristallen
Die van geen wijken
Willen weten -
Het verlies dat zich
Als ijssneeuw
In…
Je ogen ontsnapten
netgedicht
2.0 met 6 stemmen 308 je bleef staan
stopte met bewegen
je ogen ontsnapten
je lachte verstild
vluchtig en blij
keek naar mij
schudde ijs
uit emoties
ontdooide je handen
omvatte met woorden
het vuur de pijn
van verbranden
je masker van as
vervloog in
verstikkende rook
angst werd
weer zichtbaar
schuld en de schande
tranen die kwamen
want…
je masker van as
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 410 je bleef staan
stopte met bewegen
ogen ontsnapten
je lachte verstild
vluchtig en blij
keek naar mij
schudde ijs
uit emoties
ontdooide je handen
omvatte met woorden
het vuur in de pijn
van verbranden
je masker van as
vervloog in
verstikkende rook
angst werd
weer zichtbaar in
schuld en de schande
tranen kwamen
want liefde…
Gaan we naar de kribbe
netgedicht
3.0 met 14 stemmen 1.325 in wit rijpen
van de bomen
ben je gekomen
in sprookjessfeer
de tijd verstilde
wilde niet dat
wij ontdooiden
want jij was daar
ik paddestoelde
vuur in open haard
dichtte de gordijnen
jouw handen in de mijne
buiten wintert het
we hebben samen maar
de kerststal opgezet
ja jozef en maria
zo gaan we
naar de kribbe
het kind als…
Archeologisch
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 91 ik heb je opgegraven
onder vele vreemde
aardlagen en nog
goed geconserveerd
de tijd gaf mij de
spade aan om veertig
duizend jaren de
geschiedenis na te gaan
zocht en vond
een tropisch regenbos
nog gaaf onder een
ontdooide permafrost
een ijstijd van eonen
gaf zo lucht aan dromen
over de opstanding van
het eeuwig regenwoud…
Je bloesemde fel
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 195 je ademde
warm en zacht
ik ging mee in je kracht
ontdooide de grond
waar ik in lente
het prille groen vond
je bloesemde fel
bloeide je bloemen
veelkleurig en snel
we zomerden samen
oneindige dagen wisten ons
nachts met koelte te laven
oogsten in roze de vrucht
die enkel de herfst kon geven
het eerste liefdeskind van ons leven…
Onder merelgefluit
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 189 ik liet licht
bij je binnen
opende gordijnen
ontdooide ruiten
in de rode ochtendzon
samen keken we naar buiten
vlogen uit
in een ontwakende wereld
onder merelgefluit
jij bent te lang
in het donker geweest
licht wordt eindelijk jouw feest
onwennig verken je
zonder houvast de ruimte
die eens van jou was
ik zie in je lach
weer…
Dun tochtte in uithoeken
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 380 ineens
was er de
koude wind
die scherpe
woorden sprak dun
tochtte in uithoeken
warmte uit de ronde
zinnen vrat de kleur
vervaalde van mijn doeken
waarop ik beelden
schreef en strofen hakte
hij pakte mijn gedicht
blies de sneeuw
en vorst rechtstreeks
in mijn gezicht en lachte
maar ik ontdooide in
jouw lezen jij hebt mijn…
De liefde wachtte geduldig af
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 300 De liefde wachtte geduldig af
geschopt en afgewezen, dood gevroren
weer ontdooid en weer verrezen
en altijd nog een beetje bang
ze wachtte, maar al lang niet meer
op eeuwigheid, haar dromen kwijt
zag zij in winterse seizoenen
de schoonheid zelfs in het vergaan
maar plots zou zij er toch weer staan
rijzig, reikend en ontdaan
van alle pek…
Sprookje
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 186 Jij kwam van uit het noorden
En je blik ontdooide
De ijskristallen
In mijn ogen.
En hoe we liepen
Over besneeuwde velden
En later wij twee
En samen
Ingekuild in een decemberhuis
Ons slechts verwarmend aan woorden
Waarmee we een verhaal verzonnen
Van een veel te vroege lente.…
Gesloten seizoen
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 481 Verloren kijkt bevroren water
naar buiten waar zachte wolken
luchtig ogenblikken stilte raken
dwarrelende vlokken dansen
langs tralies van ijzige pijn,
zij vinden verscholen verdriet,
achter een stalen deur waar
gesmolten water stroomt,
zoekt zij kabbelend haar weg
langs ontdooide dagen, roept
wanhopig om de sleutel welke…
Bevroren
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 529 Sprak jij nog twijfel
terwijl warme armen
de bevroren nacht
weer deed ontwaken
lege koude handen
morgen ontdooiden
getekend in een
schaduw van later
laat jij gisteren
gaan nadat de mist
zelfs jouw sporen
wist en nu verdrijft
langs pijn afgedrukt
in tijd is loslaten
anders dan dat jij
de andere jou mist
koud
door en door…
door ogen van sneeuw
netgedicht
3.0 met 12 stemmen 359 en op de aarzeling van
mijn lichaam om mij met
waan te bekleden
zwart
zoals de sloot
die zich terugvond in
het grijze van de nacht
nadat de avond
haar vingers uitstrekte onder
sterren van razernij
en mijn naam schreef met wind
als zou ik de winter hebben verbreed
met maagdenbloesems
op het raam
toen de vorst zich ontdooide…
Terugkomst
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 310 k woon in winters wachten
met nauwelijks contouren nog
van nieuwe lenteluchten
geen zomerbode te verwachten
vage vleugels blijken gezichtsbedrog
boven ontdooide dorpen en gehuchten
ze wonen ginds in ontoegankelijk licht
de hoge muren wens ik transparant
en in de verte wordt 't nu lichter
een tureluur vlucht de winter dicht
komt weldra…
Troost
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 156 In zinloos weer geeft staren
een richting
hulpeloos weliswaar
en met een kalme vervreemding
langs de naamloze oevers
echoot de laatste winter
struikelt het zomerpaleis binnen
poogt tevergeefs leegte te vullen
een koningsspan overziet
het geraamte van woest en leeg
vult hemelsbreed de ontdooide tuin
met stralende schoonheid…
Afscheid van de winter
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 101 besloten
hoe gij het hart hebt weten te bevriezen
het leven met ingenomen dood tot stilstand bracht
om te verteren onder zuiverend maanlicht
uit 't duister van de nacht gekomen
volgt afscheid om nieuw geboren ochtendgloren
van lente in stralend begin gelouterd
om de kringloop te volmaken
het is met het ontwaken van de natuur verbonden
het ontdooide…
Glazen lucht
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 48 wij hebben
nog nooit
samen gedroomd
tot ik jou
gisteren ontmoette
een echte
no where plek
vol met niet
te duiden eigen
aardigheden
in een sfeertje
zonder eigen plek
inwisselbaar voor
overal en nergens
verloren zonder stek
met jou
kwam licht
naar binnen in een
warme kleur als wonder
uit het eerst beginnen
glazen lucht
ontdooide…
GEMINI
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 1.734 spreken
in doen of in gedachten
Spiegelt jouw beeld
mijn eindeloze trachten
Alsof ik geen verleden draag
er verder nooit iets is geweest
Vervaag jij al mijn kwalijk denken
scheppend aan mijn nieuwe geest
Terwijl vanuit je diepste zijn
je grage glimlach zich ontplooit
worden mijn vergeten en bevroren zaden
door jouw nieuwe lentezon ontdooid…
RUSTIG SEREEN
hartenkreet
2.0 met 13 stemmen 5.822 De kerst was rustig en sereen
Dankzij de engel in ons midden
Je kreeg de neiging te aanbidden
Het alles dat vergeten scheen
Uit een bokaal kwamen gedichten
Ieder las hardop ‘t zijne voor
Terwijl het buiten nog niet vroor
Ontdooiden binnen de gezichten
De Christus straalde door de ogen
Van de allerjongste van vijf maanden
Nog flarden hemel…
Als kleur vervaagd
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 127 Het zwijgende ontdooide en bevroor
spraakzaam vanuit een donkere diepte
als ziel even verlicht weer opstaande
nu definitief aan het lijf ontvlucht.
Woord en daad zijn te vlug vertrokken
het behoeft niet meer gemeten te worden.
© 31-1-2000…
Het nieuw
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 106 Wat in deze wereld maakt dat je loopt als gisteren, al het achter ons lag, zo verstrooid, toch ontdooid,
Spinsel zoveel groter, terwijl ik alleen
maar kleiner wil in dit verschil, wat
in deze dag maakt dat ik loop als
gisteren, de vooruit nog niet gedaan,
Als knisperend hout nog nieten moet schieten terwijl de dode allang is gevangen tussen…
Versleepregeling
netgedicht
3.0 met 51 stemmen 1.011 Ik kan veel naar het zuiden slepen
pasgetrouwde vrouwen, kinderloos nog
ontdooide zwaardvissen
handenvol 2literflessen
krentenbollen met oude kaas
koude thee en spekpannenkoeken
een dozijn geslepen messen
Daar draai ik mijn doeken voor om.…
Papierbakvondst
hartenkreet
4.0 met 4 stemmen 111 Genieten van oude port en malse brie,
terwijl de sneeuw voorgoed ontdooide
verstoken van iedere blaam en smet.…
Winter beelden
netgedicht
2.0 met 14 stemmen 873 witte strepen tuimelen vlokken
snijden de lucht en de wolken nijd
klitten samen tot het wit tapijt
git alomvattend wit getooid
met zwart dat contrasteert
totdat de zon het heeft ontdooid
en alles weer opnieuw onteerd
kraaien kreten schor vergeten
spreuken in de natte westenwind
hongerig in kliek getroept bezeten
de naakten worden wit…
wedergeboorte
netgedicht
3.0 met 11 stemmen 416 de stilte is gestorven
aan prille woorden
zwijgende strakke lippen
ontdooiden
aangeraakt door de echo
van zachte golven
die de duwende lucht
ontkooiden
een nieuwe schepping
werd onstuitbaar
verworven
bevroren in diepe
levensaders
verstokt in
lijfelijk gelid
waar een moedeloos
verloren gemoed
de keel vernauwde
door een hart dat bloedt…