Alle inzendingen over ontdooide

verjaagt woede, verdriet, somberheid en angst tussen de mensen honger en pijn en al dat lijden zullen in jouw bijzijn door jouw woorden uit zichzelf verdwijnen zelfs het stilleven neemt het woord en communiceert zijn geschiedenis van toen de zon er was van toen de maan verscheen van toen de regen viel en de sneeuw - zichzelf - ontdooide…

het venster zonder uitzicht slaat een kruis in zijn verhaal onwrikbaar plukt de herfst de bomen kaal hij laat hun takken staken winterkou betreedt het spel vol witte sporen op het kale vel van wederhoren druppelt fel ontdooid geweld het laat zijn onheil braken doch de notenboom draagt vruchten in het zuchten van de wind het zomerkind…

Een opvallend hoofd dat plotsklaps onontkoombaar fotogeniek diffuse memorie penetreert Je verhalen kleurden onze wereld Ontdooiden bevroren gezichten Deden stenen lachen Hoelang kan een clownesk masker vreugde en verdriet kanaliseren De gouden halsketting verdofte en schifte Valt er hoe dan ook nog iets te kiezen als de spasmen van het…

Zo kwamen wij in warmte van steen en vuur, ik stil ontdooide: jij je witbonte vleugels aflegde.…

ontdooien ontneem de koude haar gezicht geef de zwaluwen weer vleugels om de lucht zwanger te bevolken zodat ze met dartele duikvluchten het hemelse blauw versieren verleid de nog geloken bloemen zich nieuwsgierig open te stellen door ze windzacht te krieuwelen met je plagerige voorjaarskwast waai maar, blaas je warme adem over het ontdooide…

De wereld leek voorgoed ontdooid en leefde voort in Polaroid met blote armen op een fiets die iets daarna werd weggegooid in kalverwei met kikkersloot waarin twee lijven uitgeplooid de dagen lengden met een kus in gras dat ooit werd weggehooid En pluizenbollen rolden door tot daar waar wind het land verloor om er te zingen in het riet waar…

een fraai voorjaar met enkele zomerse weken ach zo eentje zoals zo vaak de laatste jaren om nooit te vergeten en dan toch die schaduw van donkere sombere winterdagen er sluipt iets rond stil doods koud ijzig kil wat wereldwijd is ontdooid een zich vals noemende koning met een zieke kroon strooit zonder dat we het konden weten verderf…

je wandelt me voorbij jij mooie meid met lange benen ik geef je groot gelijk een kittig neusje in de wind geen vingertje geringd een hondje bij je voeten maar op het bankje was er toch ontmoeten je ontdooide in een zon die warmer was dan jij liet schijnen ik dacht daarvan het mijne speelde met het hondje je stem was aangenaam…

vleselijke liefde te betrachten boterbrief daarvoor, aldaar Leg sintelstenen openbaar bid wiens ook hoger machten om dit kippetje te slachten eer de schrans met huid en haar Rook likt lucht vol ziltekruid wit van maagd`lijkheid berooid als ze zacht door sluier sist Haar geurende dijen een vette list een diepe stem druipt, koud ontdooid…

Een psalmende stem druipt, koud ontdooid: ”Neemt Gij Salmonella als uw bruid?”…

Na de winter Ontdooid door de eerste zonnestralen Zij kwamen in het voorjaar nieuwsgierig om zich heen kijkend Zagen de bloesem al bloeien voelen zich zelf nog klein Doen hun best om te groeien Ze hangen teer Hun knopjes aan de tak en stammen De zon geeft ze licht en warmte De wind komt ze zacht kammen De bloesem duurt kort In…

Vandaag heb ik mijn koude man ontdooid. De kille grijns op zijn verstarde tronie -zo grimmig en zo peinzend als altijd- drijft nu gerimpeld in een waterplas Maar morgen kneed ik mij een nieuwe man uit vette klei, boetseer een brede borst en van die strak gemodelleerde billen, geef hem een vuren hart en latex armen.…

het verscholen in dat gebaar waarmee jij iets schikte aan je haar of deelden jij en ik dezelfde kou Van een onstuimige liefde van weleer die zelfs voorbij het absolute nulpunt iets nieuws, geen verandering meer gunt slechts herinnering aan geleden oud zeer Liefde verandert in diepvriesspinazie voor eeuwig goed, volledig oneetbaar tenzij ontdooid…

Onze liefde bloeide open Als een rode roos Wanneer de lente begint Ik kreeg het gevoel van Opnieuw geboren te zijn Verlost van alle verdriet en pijn In het verleden Was mijn hart van steen Zo koud als ijs Maar jij ontdooide mij Maakte van mijn leven Een paradijs En nu stort mijn wereld weer Als een kaartenhuisje in elkaar Je gaat me…

Het gevoel verloren kwijt Te laat voor je beloftes Ik geloof je nu nooit meer Alle grenzen overschreden Steeds weer keer op keer Te laat voor je woorden Ze zijn niet van betekenis Loze kreten in de ruimte Over liefde en het gemis Te laat voor je terugkeer Dat wil ik niet meer nooit Al lach je nog zo liefelijk Ik raak niet meer ontdooid…

zingen, ik zing mee als een vrolijk klein kind Ik vergeet, dat ik weet dat het weer regenen gaat de boeren hebben weer de kolder mest ruik je door heel de polder Maar ik ben gelukkig de zon, briesje wind vogels zingen, ik zing mee als een vrolijk klein kind Door het raam schijnt het geluk de vogels zingen over de liefde het bijna ontdooide…

ik wil dichter zijn bij jou met steeds meer woorden in het krijt staan sprakeloos van al mijn zinnen die jij hebt losgemaakt in mij toen uit jouw lenteogen al het winterwater smolt ontdooide willekeurig elk woord dat hiervoor stond hoger klom de zomer tot de dag totaal was uitgerekt waar op de ijle toppen van de kortste nacht geen…

hoe koel moet mijn gevoel om meer dan tienduizend jaar tot nu als vers in de gletscher geconserveerde vleeswaar samen met wolven bruine beren zojuist ontdooid te consumeren in nog grijze taiga van alaska nog steeds groeit ons bereik een kariboe ten prooi gevallen diepe voren van wreed gebeten achter schuin toen open gereten vanaf zijn…

Achteloos schreef ik het op telkens weer bleef het machteloos, daarna veranderde het in stroop langdradig, uitgetrokken scoop, een ontdooide regenpijp, een zinkende boot, kurk onttrokken aan de schoot van tijd, dan is er weer hoop, als die aanmeert zal ik je roepen, en het tij gekeerd om naar de juiste klank te gissen, blijven teksten voor…

Ontdooid. En daar lopen wij weer, in een landschap vredig als zeegras in de landwind, wind als een zegen uit het nihil. Windmolens als gebedsmolens: de wind komt op tijd als ademstoten van inspiratie uit rondwervelende windstreken. Begeleid door de laatste vrije geluiden waaien wij mee.…

jij loopt met grote passen met de wind in je rug De winter ademt een kille sfeer uit het kan je niet bekoren je hebt de liefde opnieuw ontdekt daarom is de sneeuw net sterrenstof wat vanavond alleen jou bedekt Dankbaar kijk je omhoog naar wat er over jou wordt uitgestrooid koning Winter is jou goed gezind hij heeft je hart ontdooid…

De krantenman werd vreselijk kwaad En zijn besluit stond vast ‘Geen letter krijgt die etter hier Die zwijger in ‘t kwadraat Geen lezer’, dacht hij, ‘laat ik weten Dat deze man bestaat’ Toen hij de deur had dicht gesmakt Was de kunstenaar ontdooid En sprak hij tot zijn spiegelbeeld ‘Ik, ik schilder nooit!’…

Wit wollen kanten ding overmeestert en versiert Schattig spul dat zo groen aankijkt en leidt, ja zij siert Mijn vaak droef hart wordt ontdooid door de dabbende pootjes Prutoogjes bedelen om aaitjes en streeltjes toch zo oprecht warm Gezelschapsdame eerste klasse al heeft ze rasse noch klasse Roze oortjes en knalroze neusje ( van de zalm ), grapje…

Vanavond is het feest Want jij bent in mijn woordenboek geweest Je hebt je daar lekker genesteld alle woorden door de jouwe vervangen want van die van jouw hou ik het meest Vanavond ga ik uit m'n dak Want jij hebt met het grootste gemak alle pannen eraf gegooid Jouw zonnetje scheen naar binnen en alle ruimtes waren binnen no time ontdooid…

met u vervlogen De rust, het heil, ’t behoud van menig hart, Dat door de gloed van uw verheemlende ogen Ontdooide en gloeide en Gode vruchtbaar werd. Vaarwel! vaarwel! — Wij schreien, maar wij mogen Het niet! ... Ach, hoe zelfzuchtig is de smart!…

Het nieuwe jaar werd knallend ons gemeld met glazen tot de rand gevuld en hoog geheven in stilte loopt de polder vol met 't nieuwe leven het eerste schaap met lam, in het ontdooide veld.…

ik droomde dat ik droomde en in die droom was ik vrijer en blijer dan ooit helemaal los van de aarde elke spanning verwaterd alle ijs ontdooid de zon blonk en klonk zó prachtig geluiden gonsden, glansden hoog woorden, gevoelens vol en krachtig monden in één monoloog ik droomde dat ik ontwaakte maar herinnerde mij mijn droom normaal…

Kwam je tegen in de gang Kuste je voorhoofd Zacht jouw lippen dan mijn mond En voorbij je warme wang Voeld' ik je lichaam Ontdooide winter Danste lente dan haar zang Geurden zoete zomerkleuren Waaiden wervelend de wilde wolken Van woest en stoom naar teer lief loom Verstilde wereld, luwde storm Speelden bladeren nog wat in de herfstzon…

Blijven kleven aan jouw wimpers Dan bid ik tot de Heer: Geef toch mij haar pijn en wees zo goed Te geven dat ik niet zo machteloos was Als de eenzaamheid je omarmt Als pijn of angst je keel dichtknijpt Weet dan mijn kind, Wat alle harten verwarmt Weet dan, dat moeder je begrijpt Als ooit het verdriet is verstild En jouw bevroren lach ontdooid…

Ontdooide tranen laten sijpelend als regen door zand haar gedachten geankerd aan distelpluis wegdrijven. Gedragen door de vleugels van haar dromenvlucht slaakt ze haar laatste ademzucht. De wereld mag verder verstillen insluimerend onder het deken van zwart satijn...…