Alle inzendingen over ontwapenend

zwarte strelende wimpers omringen haar ogen die ontwapenend blikken zij schieten kruit van liefde zoeken mijn lippen te likken al twinkelend worden edele rozenblaadjes naar mij gestrooid en omringen mijn lijf als in zachte streling getooid mijn rimpels verbleken als glinsterend damp in het ochtengloren zo een minnespel bevangen…

Het verdriet van de verbeelding is zo groot als een aangemoedigd langzaam lopen aan een ketting vastgeketend, verplicht emotieloos wandelen, niets achter te laten in de natuur de eeuwige natuur van wantrouwende blikken verloren gaande in misprijzen, om in herhaling dromerigheid te ontwapenen, onschadelijk te maken, met nieuwe machteloosheid…

ik zag hoe haar pen de schoonheid beschreef van gedachten die zachtjes in het verborgene lachten met heimelijk plezier de binnenpretjes die zij op papier zette hadden een heel eigen stemming en mystieke sfeer geen tierelantijnen in verpakking maar een directe clou meteen ontwapenend zonder aanval rakend in de zwakke plekken…

aan hem die van zijn voetstuk viel maar die je in dit oorlogsogenblik van zo dicht benadert is het je staat om tot een daad te komen nu je de kracht voelt van de man die je geworden bent is het je spanning die je in mijn lijf herkent, gemis of heimwee, verkrachting van je naam of is de vijand je te na gekomen dat ik je hand ontwapenend…

ruim 60 jaar na dato ziet een mens en wat voor een met afscheidsbrief en loden last van wat eertijds was diep neergedrukt niet klein gekregen gebogen gedaante in de kille regen ongebroken en onvoorstelbaar vief vrouw en moeder van twee kinderen te vroeg weduwe rotsvast gelovend in de idealen van recht en solidariteit een vechter en toch ontwapenend…

De kabel losgelaten in ontwapenend beton en afbraakapparaten zonder saluutkanon. Een gouden tijdperk en het zwarte zweet door het labeurwerk beiden uitgekleed. Rechtopstaand, overeind in 'couleur metallic' altijddurend weekeind; Wat blijft is fotogeniek.…

Eén oogopslag, de contouren van je lippen wapperende haren in de wind, verspreiden een verleidelijke geur, die hoofden doet draaien één oogopslag, laat vlinders ontwaken uit het niets, doet wolken omkrullen waardoor de zon ruim baan krijgt één oogopslag, werkt ontwapenend wakkert het verlangen aan lief te hebben opnieuw te leren genieten…

In de overgangstijd is het even vrede Om elkaar te bestrijden zijn de oude krachten te zwak en de nieuwe nog te gering - kleuters in hun blootje die iedereen vertederen en tijdelijk ontwapenen in het spijtige besef dat die blootheid haar onschuld verliezen zal aan de verlangens die woekeren in de groei van lichaam en geest en levens…

(Trollhättan; Västergotland) Aan rivier de Göta älv bij de Waterval van Trollhättan Ontwapenend de liefde Mooie woorden; eerder over zee kregen hier hun beslag, toen mijn pijl jouw hart doorkliefde Klim náár en daal ván Kopparklinten uitzicht adembenemend 't Altaar met toen-geliefde (Fietsvakantie Zweden, 1989) *Folkloristisch…

namen van gezichten verdwijnen met valwinden van eb en vloed langs veldlijnen van de zon gehuld in onhoorbare gloed hun reddeloze gedachten zijn als vleugels van een drakenvlieg zo ontwapenend broos zij voegen zich als eenlingen bij de massa zo harteloos de afgeruimde tafel vertoont nog kringen van het genuttigde bier de ontvolking…

ontmoette haar bij toeval een kroegje op de kade haar blik verhuld in jade brachten mijn spieren in verval heupen wiegend holle rug en 't kontje een plateautje had even ademnoodje en riep haar sprakeloos terug één oogwenk van haar ogen een zoute zwoele zeebries bereikte toen mijn neusvlies keek zonder gezichtsvermogen groen hoewel ontwapenend…

ik heb je zien groeien bloeien en kleuren in warmte met ontluikende glinsterende ogen blikken die niet beoogden maar sprankelden de wereld in keken met open handen ontwapenend armen die willen warmen in een omhelzen met de mystieke engelenontvangst wie zijn deze wezens uit een wereld naast hemel en aarde zijn zij of zijn…

ik heb wolken altijd bedacht hun nevelig ijle waterpracht bevat al mijn dromen zij kleuren mijn stemming wispelturen het gevoel van alledag duisteren de nacht ook jouw gezicht in het wit-roze licht van opkomende zon met de ontwapenende lach van ontwaken samen gaan we de ochtend maken oplossend in blauw koesterende warmte omdat…

staan hier in het achterland op het grasveld wie durft er nog zijn nek uit te steken wanneer iedereen boven het maaiveld wordt onthoofd als een maagd met een mening en het doet er niet toe wat de mug over de olifant denkt als de kat van huis is dansen de luizen op tafel en neem ik je in mijn volksmond mee om te praten over ontwapenen…

geluk ligt in jouw ontwapenende blik in de overgave aan het spel van een onschuldig kind in dat overweldigende mooie bloemstuk in die alles zeggende snik als mensen elkaar na jaren weer terugzien het zit vaak in het kleine en valt niet af te dwingen het waait je soms zomaar aan met de wind het ligt in de eerste voorjaarszon die…

Ontwapenend! Ook leuk hoe hij bekwaam zijn commentaar in dichtvorm heeft gestoken. Het meest innemende is wel voor mij zijn afscheidswoord “Je Adriaan”, steevast. Dat treft mij en ik voel me blij verrast. Dan voel ‘k een klik, zo van: je hoort erbij. Dus als je straks “Je Hanneke” ziet staan dan is’ t in navolging van Adriaan.…

Wel gaat door heel de koepel het gesuis Van bloed dat lekt en ritselt uit de zij Van de flamingo, die nu grauw als gruis Is, sterft met zacht, ontwapenend geschrei.…

hij is veranderd Het licht gezien heeft Zijn weg gevonden Op het rechte pad Hij pretendeert iets nobels Geeft je vertrouwen Uiteindelijk is het toch een rat Het is niet erg Om te ervaren Dat mensen als hij Ook blijven bestaan Het gaat erom Hem te herkennen Paraat te zijn Zodat hij jou niet snel kan slaan Hem onopvallend te bespelen Ontwapenen…

De bewapening van de wereld ligt in haar ontwapening. De militairen der aarde verpesten al wat mooi had kunnen zijn. Noord-Korea zal blijven bestaan in de harten der haters. De Verenigde Staten, land der vrijheid, zal verdrinken in de zee van bommen, op hun glorie en hoop afgevuurd.…

Armen vol gewrichten, gehavend Strekken in shock, toegetakeld Zich met deserterende hand Uit schepen te ontwapenen. De benen geblokt en gestapeld, Verzetten, nog dragend de last, Zich, op de rand van het voetstuk, Tegen ’t explosieve transport.…

een vlinder vindt een leugentje om bestwil niet bezwaarlijk niet echt raar hij moet hem soms wel houden hij verhult zijn angst achter ontwapenende onaantastbare fladderende onschuld maar het blijf haar benauwen een leeuw is altijd openlijk bezig met die eeuwige ‘struggle for life’ denkt o was ik toch maar liever die snelle haas met…

Witgrijze slapen omarmen een lief, levendig gezicht een speelse ruwheid verraadt vele onverschillige dagen van ontwapenende ongedwongenheid, zuiver welbehagen verlangen naar weerstand, overbelicht Ogen van zonlicht dagen, half toe, de minnende schemering om een aandeel te houden in vergeten verdriet in leven te houden wat het licht niet ziet…

Onbegrensde verlangens Flirten met mijn fantasie Ontwapenen iedere afleiding Telkens als ik haar weer zie Haar sensuele vormen Spreken duidelijke lichaamstaal En haar doordringende ogen Spreken boekdelen, non-verbaal Met beide voeten op de grond Maar m’n hoofd in de wolken Haar geur van extase Laat mijn afrodisiacum kolken Ontkiemt…

Negentien maanden heeft het geduurd Negentien maanden van teleurstellingen en verdriet Maar niet alleen van mij Van ons allen Eindelijk dat weerzien Een weerzien van enig ongemak Dit met emoties erbij Van jullie en mezelf Maar eindelijk die lach Een lach ontwapenend en in rust Eindelijk die lach welke ik altijd gemist heb Heerlijke…

bijkomende taak: mij van mijn somberheid verlossen ik hoor al weer hun eerste kwettergevecht ‘t is ook een heel belangrijke zaak zoals dat ook zo vaak gaat bij ons mensen die pas verbonden zijn in de echt het plekje vinden voor je nest een zware taak want ook elk klein vogeltje heeft z’n wensen vrolijk geschetter en enkele die al zingen o wat ontwapenend…

warme beeld in mijn ziel bevroren Laten herinneringen steeds herleven Het onbetwiste en diepe verlangen Van mijn hart waar vlinders zweven Toen jij kwam vond ik mezelf in jou Het vuur ontbrandde diep van binnen Een overdosis aan verlangen en liefde Wat moet ik nou zonder jou beginnen Gedachten brengen me terug bij jou Je tedere gebaren en ontwapenende…

doorzichtige vleugels, weggewaaid vergeleken door een raam van betrekkelijkheid, een mantel met een naam wat samenbrengt in één oppervlak, waarbinnen afstanden verbleken, haarfijn afgewogen prijs dat ze bestaan terwijl de liefde op twee benen balanceert, leveren zij het bewijs, dat zij hier naast mij hebben gezeten, hun sporen trekkend over ontwapenend…

De Geest die werkt en soms voel je het en beleef je wat misschien allang onbewust in jou aanwezig was Verrassend De Geest die werkt en soms moet je gewoon je andere ik laten gelden, het masker af doen Ontwapenend De Geest die werkt waar mensen eerlijk erkennen te falen, niet af en onecht zijn Bevrijdend De Geest die werkt wanneer…

Met je handjes zo klein, grijp je naar alles Je weet nog niet het fijne, en lacht om alles Of je huilt uit onmacht, je traantjes van verdriet En toch, je kunt genieten, als geen ander Een vallend blad, laat je al stralen Je guitige smoeltje is ontwapenend Je prille woordjes, nauwelijks te verstaan Ja, lach maar, en laat je handjes grijpen…

van libellen de lichtste vleugels drogen gelijk de engelen, in alle betrekkelijkheid, het licht gestolen onschuld ze samenbrengt onder een dak, waarbinnen leeftijden verbleken, haarfijn afgewogen de prijs dat ze bestaan terwijl liefde op beide benen balanceert, blijven ze het levende bewijs, niet uit te wissen sporen trekkend in ontwapenend…