Alle inzendingen over ontzag afdwingen

Spreken is een last een strijd om licht om aandacht en ontzag dat daden moet werven. Spreken is blazen lucht verplaatsen een paraderen van protsige woorden. Gesproken stilte is een gedicht.…

Kolkende zee zich uitend in torenhoge golven het aantonen van mijn nietigheid overgeleverd aan schuimende razernij Schoonheid in al zijn woede opgezweept door de storm hoor mij schreeuwen van ontzag zie mij heen en weer geslingerd worden En toch houd ik van die blauwe reus mij steeds weer bedankend voor het volhouden met liefkozende mooie…

je kabbelt water van de beek door een uitgesleten bocht kleurt onverwacht de kleine bosanemoon die ik al zo lang zocht tekent met vocht beschouwende gezichten op de basten van bomen wuift met groen van zompige varens die het met weinig licht moeten doen met ontzag zie ik jouw spel van alledag in de lach van het paradijs…

Spreken is een last een strijd om licht om aandacht en ontzag dat daden moet werven. Spreken is blazen lucht verplaatsen een paraderen van protsige woorden. Gesproken stilte is een gedicht.…

Je kunt jouw levenslot niet forceren, je kunt liefde niet afdwingen zéker niet echt diep volwaardig houden van. Ik weet, ik mag waarderen, dat wat op mijn pad kwam, komt en zal komen. Weet mensenkind: de tand des tijds behoort tot de goddelijke waarheid en eeuwigheid.…

Ik had tranen in m’n ogen De dikkere ontsnapte over m’n wangen Om Peter R. de Vries Om Peter Om zijn dood Om de moord Om het gemis Om hun Promenade-herdenking aan hem Promenade wist me te raken Met beeld en geluid, de vormgeving de melodie, de zang, de emoties Het maakte voor even Het verlies, zijn verlies Iets lichter, iets luchtiger…

Donkere wolken jagend door de lucht voor een opzwiepende storm haastig op de vlucht de atmosfeer onheilspellend zwaar beladen de temperatuur daalt vele graden hoog in de hemel verschijnen aarzelend wat kleuren ik zie het vol ontzag gebeuren omhoog kijkend naar de regenboog sta ik met God, oog in oog…

winterkinderen vol tederheid ontluikend in het ochtendgloren liefkozend in een koele bries zich koesterend in 't dunne licht balancerend op hun kwetsbaarheid met kelkjes als van witte zijde als vanuit een diep ontzag hun ranke nekjes nederbuigend getuigen van de eenzaamheid in een fluweelzacht sneeuwtapijt bij de eerste warmte van de zon…

'Die wahre Liberalität ist Anerkennung' Wij zijn ontzaglijk liberaal – Wij laten ieder vrij In doen en denken, kunst en taal; Wij zeggen: vrij en blij!.... Dom volkje, dat niet denkt als wij En wroet voor zijn partij, Dat hen de duivel haal.... Wat zijn we liberaal!…

Hij rijdt tegen haar aan aan de zijde van de watertoren tegen de reling van de Wilhelminabrug zij hijgt tegen de klippen op hele steile klippen de eerste keer ontzaglijk steil ook in hoogte met haar armen om zijn rug geslagen kreunt zij de vrees weg waagt ze de sprong in het diepe denk er nog wel eens aan terug aan die zwoele avond in…

jij holt maar door neemt niet eens de tijd om even te rusten in zuchtend jezelf zijn getrapt in de val van weten is macht zonder ontzag voor de balans in het leven ja hoofdzaken vergeten in dansen aan touwtjes door anderen gegeven ter volmaking van hun web zij spinnen garen uit jouw spel als marionet halen je in als jij vertraagt…

De maatschappij aanvaarden is kwestie van ontzag voor opgelegde waarden, zelfs als men je niet mag. Je bent voor leuks niet nodig, maar wordt correct bedankt. Je ziel lijkt overbodig, daar die geen heil ontvangt. Men zal je nergens weren, je wordt beleefd geduld, doch moet respect ontberen: `Dat is niet onze schuld.'…

Vaak maakt verlangen meer kapot dan ik had voorzien ontvang ik meer respons dan ik verdien verlang ik meer dan ik mocht wensen verleg ik telkens weer bekende grenzen door meer te zeggen dan te vragen meer te nemen dan ik kan verdragen jij was degene die mij doorzag en mij liet schutteren zonder ontzag ik zie nu eindelijk jouw…

achter een hek verhuld in mist als een sluier van ontzag ligt de toegang tot mijn wezen zwijgt mijn ziel en dwalen doden rusten herenigde geliefden waar ik alleen verlang te vrezen men zegt dat de pijn wel slijt daar zou ik echt alles voor geven de pijn verdwijnt echter nooit maar in de loop der tijd leer je er wel mee…

ik heb met jou de regenboog zien opgaan in een door zon verblinde bui waarbij donker zwarte wolken de horizon raakten en met hagel schade maakten de volle kleuren kregen nog een schaduwboog tot cumulus de lichtbrekende regen verschoof en wij nog vol ontzag voor dit immens natuurlijk gebeuren de intense kleuren nog op het…

Als was U was in hun handen en gekerfd hout eeuwen oud sprokkelden keien aarzelend blauw waar tongen smolten en duistere kelen beklemming zonder ontzag kreten gingen grenzen gebukt onder langzaamaan verlaten ik hoorde aan maar sprak Uw taal niet ik luisterde maar kon U niet verstaan genageld liet ik Uw hand voorbijgaan opstaan…

De onmacht gade slaan in toestand van versplintering wanneer zij moed bijeenraapt na de beet van de varaan Met diep ontzag ontgift zij zich door zachtheid in herinnering tot de Dood haar achtervolgt en de Hemel laat vergaan Zij fluistert haar verwoesting -bij dageraad ontbonden- met kracht in het gelaat van de man die haar bemint In…

Hoor de echo van mijn Hart Vingervlug jouw naam Schreeuwend de daad Naar de Drempel van ontzag 'k Hoor de naklank in jouw Ziel Ratelend mijn naam Juichend van Ware en Echt diep zittende Passie voor een lieve Vrouw Gehurkt aan d'vodka Genietend Kathedraal Zij en 't Rode Plein Moskou (1996, 1997 & 2001)…

het langdurig incontinente weer had de natuur een wulpse overdadigheid gegeven het groen heupwiegde, en schreeuwde me uitbundig toe De lokale muggen hadden een voor mij onvoorziene rol in hun klamvochtig schouwspel Ik werd gulzig onthaald als een langverwachte gast Het mugpeloton opgesteld in erehaag uiteenwijkend in een eervol ontzag…

Marcheert trots en vastberaden voor de troepen uit, staat hoog in aanzien bij het gilde het lot was hem gunstig gezind, zijn moed meer dan een pose want minder of niks kan hem deren met vermeend ontzag draagt hij zijn vaandel over zijn schouder om een ieder te imponeren alleen een pluim was nog nodig voor zijn faam en op zijn hoed…

Het langdurig incontinente weer had de natuur een wulpse overdadigheid gegeven Het groen heupwiegde, en schreeuwde me uitbundig toe De lokale muggen hadden voor mij een onvoorziene rol in hun klamvochtig schouwspel Ik werd gulzig onthaald als een langverwachte gast het mugpeleton opgesteld in erehaag uiteenwijkend in een eervol ontzag…

met weinig middelen verbeeld: een paar flarden van huizen karrensporen in de sneeuw een heuveltje met paaltjes en mensen die geschrokken opkijken als de grote komeet zijn licht op hen schijnt verbeelding angst ontzag vallen in één ogenblik samen rakelings passeert de komeet de aarde de hemel komt even dichtbij het beweegt de mensen…

de felle tik van hakken klakte haar verschijnen ver vooruit het stralend spijkerwit slankte lange benen elegante laarsjes tot de schenen een mouwloos shirt in zwart boezemde ondeugend licht ontzag de wind spon krullen in het blond rood sierde haar volle mond ze keek me aan ik wachtte op haar blik maar ze kwam niet achter de zonnebril…

Je niet los te laten, en Je niet doen omkeren, Kerende, naakt, niet bloot, In ontzag en consternatie, Het beeld, vorm, inhoud, Van de knecht en zijn kracht. Stof uit stof en as uit as Jij moest reiken, naar iets, zoals alles reikt Naar iets.…

Wanneer ik naderbij kom en in je gele ogen kijk dan lijk je pas ontzaglijk dom, je bent een walmend, levend lijk.…

Zijn vader neemt hem mee naar de grot van de geesten wijdt hem in in geheimen van de jacht hij wijst bij flakkerend vuur naar tekeningen van dieren noemt namen en gevaren vertelt over hun gedrag de jongen omklemt zijn speer met witte knokkels z'n ogen glijden langs wanden van de stenen kathedraal vol ontzag herhaalt hij namen proeft…

ik was één met rotsen en spelonken zocht naar een verborgen kras een tekening van hoe het vroeger was voelde je aanwezigzijn in steen, herinneringen schoten door me heen in ontzag voor kracht en opgeslagen macht tijd heeft hier niet stilgestaan is langsgegaan in tal van kleine levens die hun gevoel in kleur hebben…

ik heb je zien kijken met een mengeling van verbazing en ontzag in je verraste ogen jij kent de onwaarschijnlijke wondertjes die samenhangen met een warme ontvangst van jouw blik waar actie en reactie voorspelbaar is gaat veel van het mirakel verloren in de altijd aanwezige sceptische mist…

ik zie hier in de annalen dat je met schrijven een prijs kunt behalen en deswege mag blijven het thema is volwassen aanmelden via e-mail ik moet passen 13 euro 50 is mij te veel het schrijvertje in de sloot zwiert onnavolgbaar waterkrullen als Jezus liep over water dit diertje is klein zo groot dat het mij met ontzag doet vervullen…

heb mijn orgeltje flink uitgebouwd met melodieën en partijen het eerste boek met trom en kleine fluiten wij speelden toen al buiten pas later kwam het grote front met twee bewegende herauten de kop stak hoog in blauw slinger nog op armkracht mijn spieren wekten veel ontzag nog heb ik alle boeken thuis wij delen in muziek…