Alle inzendingen over onvermogen

wat zijn wij toch waanzinnig pathetisch in ons onmetelijk zwoegen koppig blijven we de kei van eigendunk een berg op duwen de goden lachen om het futiel herhalen van menselijk onvermogen…

Opluchting verwondert mij niet, resterende pijn zal alleen jij beleven, want hoeveel tranen je ook ziet, Ik ga geen oud verdriet herleven. Het opéén bijten van je lippen, omdat je zoveel moeite doet, je bepaalde woorden niet laat slippen, dat doet me alleen maar goed. Geen besef van de blik die je achterlaat, je schijn overtreft echt…

Puur en alleen, opgebouwd onvermogen? Het was te laat voor jou om het te zien Of je hield je blind -heel misschien Ik heb je laten voelen Het geschiedde kwaad Voor jou de overwinning -heeft mij kapot gemaakt…

Ik wil verdrinken in jouw blik en verdwalen in jouw ogen Een missie zonder einde door een brevet van onvermogen Het kruinen van het ijs dat smelt door mijn verlangen Het breken van het hart dat zich niet door mij laat vangen Als gebroken ziel zal ik wandelen in een optocht van gemis Hopende op het moment dat jouw liefde er weer is…

Een groot onvermogen, een grote kracht.…

kruiwagen heb je nodig, Je kunt nog zo goed zijn, Maar als je niemand hebt Uit hogere kringen die je Verder helpen wil, Dan blijf je nog nergens - Vader, wat je veertig jaar Geleden tegen mij zei Is alsnog uitgekomen: Ben ver gekomen zonder De kruiwagen die jij me noemde Maar uiteindelijk toch gesneuveld Door schuchterheid en onvermogen…

Het was een voorrecht jou te leren kennen deze strijd met mezelf aan te gaan de confrontatie met mijn diepste angsten mijn grootste onvermogen te aanschouwen kringetjes draaien met mijn gevoel je was het waard lief maar het heeft niet zo mogen zijn…

wringen in bochten duistere krochten tierelantijnend soms wegkwijnend kreunend, steunend een brevet naar onvermogen woordenbrij, onvertogen neen, da's niks voor mij ik houd het liever simpel…

De mens peilt met zijn knallen, opgetogen, de omvang van zijn eigen onvermogen om te ontsnappen aan vergankelijkheid. In tijd of eeuwigheid, straks klink ik even op alles wat dit jaar mij heeft gegeven.…

Wat nèt behouden bleef, lijkt nu niet houdbaar Door onvermogen aangetast vermogen Valt haast niet meer te steunen of gedogen Men maakte het er zelf in menigvoud naar Maar toch...je piest er liever tegenaan Dan dat je treurt om wat voorbij zal gaan…

Lees de woorden in mijn ogen als ik sterf van onvermogen mij in zinnen uit te drukken geef dan zin aan mijn gestamel geef dan zin aan mijn bestaan alsjeblief hou mij dan vast en blijf woordeloos verstaan: "ik heb je lief"…

Ze lag al onder vuur sinds 'Scheveningen' Dossiers die stapelden zich hoger op De vonkenregen kostte haar de kop En zonden, die haar wethouders begingen Haar erfenis een spoor van onvermogen Te licht bevonden en te licht gewogen…

je vervaagt zoals voorheen in het onvermogen om het praten te bevestigen maanlicht wordt onherkenbaar en ik zoek niet verder meer naar overlevenden omdat hun bleekheid mij op knieën laat vallen hoor je mij in losse schaduwen de kerkklok galmt nog sterflijk na…

Ze vluchten voor het eigen onvermogen.…

Altijd zat je in een diepe put Terneergeslagen Soms uit je eenzaamheid gekropen Hopend op verbetering De diepe put Is te diep Het was god die riep Die stem van boven Geloven In iets of in niets Hemel en aarde bewogen Onvermogen…

Oh, Requiem Aeternam voor dit kind dat aangespoeld is onder onze ogen; voor ieder kind dat door ons onvermogen het licht verloor en ons in schaamte bindt! Zo kort het aardse leven maar geproefd, zo helder uitgedrukt wat ons behoeft.…

Wolvega, des ochtends vroeg Ik heb de hel bezocht, Inclusief haar duivels Met ontstoken ogen Die mij spottend jouwden Om mijn onvermogen En mij vertelden Dat ook de reis Naar gene zijde Wegens mijn zondeval Voorwaar niet lukken zal…

Het leven heeft de tijd, de tederheid en 't onvermogen, het telkens weer herboren worden, de voorjaarslucht, de winterkou, de liederen die stromen. Het leven heeft de tijd, vergankelijkheid, vertrouwen, en mensen die toch overal hetzelfde zijn maar ook zo anders, en allen hebben dromen.…

nadat ‘waarheen…’ mij stamelend ontsnapt blijft enkel onvermogen. nu lange monologen zijn vervlogen kijken de honden op, herkennen dit als simple waste of time.…

Je knuffelt, vrijt, streelt en uiteindelijk toch onvermogen. Je ziet, je kijkt en sluit je ogen.…

brokken van bestaanbaar blijken maskers met glas angst, opstand en vergeten uit deelwoorden te beitelen wat overblijft is zitvlees door een haastig schietgebed als een klein gebaar van onvermogend graniet indien na jaren bovengronds tot voltooid te vergruizen…

geen zinloze oorlogen, geen verdriet,strijd of lijden ik realiseer me mijn onvermogen...…

Soms schets ik op een plek vlakbij de naad of de borstenbrij en terwijl mijn handen zacht op deze oevers laveren, strelen mijn ogen het ongekende wat nog stralender schittert in het onvermogen van mijn kunnen toch wil ik me niet vermaken aan de schoonheid van de mens maar mij wijden aan de taken aan een ieders wens…

het beeld van zijn rug breed en licht gebogen zette ik alvast in het kader van toekomstige feiten want hij ging beslist vandaag of morgen zou ik hem gaan missen in terugblik was het vooruitgedacht wennen aan een huis zonder ogen een manifestatie van aanhoudend onvermogen…

waarop we samen konden bogen nu het zijne is vergeeld de harde kaft heeft losgelaten aanhoren wij elkanders taal met mededogen (derde prijs Hilarion Thans Poëziewedstrijd 2008, Lanaken België; in de originele tekst staan "gemak" en "onvermogen" in kleine letters, in schuinschrift)…

rebellen plunderen piraten kindsoldaten stokken, speren, machetes dansen door de straten stoffig heeroom, waarom heeft u mij verlaten een dikkop profiteert van westers onvermogen, negers dansen in alle staten duister werelddeel, melkflescapsule heeft niet geholpen…

Het ijs is gebroken Maar het wak weer gedicht Starende ogen Vanachter de spiegel Langzaam worden leeggezogen En de schreeuw van onvermogen Zal nooit omgezet worden in geluid Want het trilt niet meer Het pulseert niet meer Keer op keer En wat ooit gebroken ijs was Zal nooit meer water worden…

Bleek licht, aanschouwer van de pijn, vallend tot aan het oog dat opkijkt naar de tralies van zijn onvermogen. Bleek licht, omgeven door het donkerste zwart, dat de geest van een gevallene bloedt en haar mistige ziel laat dolen op de gronden waar het haar leed heeft genoten.…

Ik hou me sterk en verman me En lijk veel beter dan ik me voel Vandaag moet ik haar kunnen troosten Ik begrijp nu wel een heleboel Hoe het is om te verliezen Een dierbaar mens door ziekte sterft Geen mogelijkheid hierin te kiezen En machteloosheid in je zwerft Het is mijn beurt om haar te steunen Als verdriet genadeloos slaat Ze krijgt mijn…

De vrouw slaat de man gade en denkt aan het absolute niets wat kan hem nog raken alleen zo en zo alleen hoopt zij hem te treffen in zijn starre onvermogen zich te herinneren waar de zin des levens uitgesproken werd niet zwijgend uit verkiezing opgedrongen terughoudend als een zelfgekozen plicht de vrouw slaat de man gade en denkt…