Alle inzendingen over onvermogen OR afscheid

Ben je vluchteling of ben je gelukzoeker dat is de vraag Hamlet dacht aan zelfmoord alleen daarom was het 'to be or not to be' als je aan mij vraagt of ik gelukzoeker ben dan zeg ik ja als je aan mij vraagt of ik wil zijn of niet zijn zeg ik wil er zijn 'er' is een plaats die tegen de dood is grammatica van het…

Mijn onvermogen ze te sturen. Jouw onvermogen ze te vangen. De grootste geheimen van de ziel, Verlangend naar de vrijheid. Verlangend naar bekendheid worden ze gelegd, op de golven van energie. Reizend met het licht, naar jou. maar ze worden niet gezien ze worden niet gevoeld, door jou. Alleen.…

N or; ...... E r ... K linkt een . E is; men vraagt N iet geld maar recht.…

une cratte de bière Entre le pays d'or et mont vent où Ça va?…

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…

Ik rook; drink; lijd met je mee op jouw golven; te pletter waarschuwen ze voor de vloed. Als jij er niet meer bent in de nacht; dan eet ik nooit meer een hamburger met uienringen want dat doet zeer.…

Vroeger op zondag, Met je ouders naar het strand. Vlakbij Heemskerk met je voeten in het zand. Blinkend het zonlicht ontvangen in je ogen. De toekomst nog lang niet vervlogen. Je hoofd nog vol van het heden. Dat is nu lang geleden.... Het is nu raar...en denk telkens... Ik hier jij daar. Dag lief mens.…

In een wereld zoals deze Zal ik bij het sterven Geen tijd meer hebben Om te denken Aan de dingen Waar ik zoveel van hou Amen!…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

we zwegen jij ik lang treinreizen lang bijna voorbij de laatste halte de trein daverde langs wissels te hard te luid we konden het zwijgen niet verdragen we leden voortdurend onder die stilte iemand moest spreken ik jij wie opent zijn mond en zegt het goede woord we bleven zwijgen waar we moesten spreken bang…

het ene na het andere rouwproces gilt in wat eens mijn thuis was alles wacht op een teken van leven ook jij het lawaai neemt toe en toch lijk je op de stilte ik knik dezelfde avond nog en ontvlucht iedere kamer waarin het zicht op mezelf ondraaglijk is…

te graveren, verdrink me in het eenzaam zijn, zaaigoed uit de morgengloed doet mij bezweet ontwaken, een vurig nachtveulen heb ik aan de blindste en tevens de laatste bieder verkocht kloppend in het uurwerk van het lot, zal het masker van het hart kleur bekennen voor het bloedt in barenspijn en weg droomt naar het volgende onvermogen…

Wanneer de geest uitvalt Je het leven niet meer bevatten kan Je herinneringen vage contouren van de werkelijkheid zijn worden Je een lepel ziet En een vork Daas Over de tafel staart Iemand je gemoedstoestand bedaart Terwijl je schreeuwt Om hemel en hel Er is geen herstel Dof wordt het licht in je ogen Het is het totale onvermogen Van je…

jij en ik voelden ons nooit geworteld elkaars taal verstonden we niet hoe lest men de dorst naar rakende woorden onder onze blote voeten schuift schurend los zand konden we elkaar eens van kroon tot wortel spreken…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Het invullen veelal ook het aanvullen van het leven van anderen maskeert doorgaans het voortbestaan van persoonlijk onvermogen zijn eigen leven in te richten!…

vader zit als een blok hout voor de haard ook nu hij met tranen het vuur in staart zie je geen reflexie in zijn ogen maar de frustratie van houterig onvermogen…

Ik herinner mij jou. Die schuine ogen van je die ondeugende blik met daarachter dat immense verdriet. Hoe ik mij steeds verbaasde, over die vreemde combinatie van levenslust en levensmoe. Dat dwars door de pijn heen leven terwijl je bezig was te sterven. En nu, zonder jou gaat de tijd gewoon z’n gang zonder jouw oren om mijn verhalen…

oudjaar, het is over het is bijna gedaan er resten je nog enkele uren afscheid doet lijden mijn hart doet pijn velen hopen reeds op het nieuw laten het oude onterven ik kan het niet meer aanzien zoals bij alles in het leven is het ook voor jou zo… alle schoonheid moet sterven vaarwel … tweeduizend zeventien!…

Als woorden te pijnlijk zijn om in te wonen dan omhult muziek mijn ziel en laat alle tranen vrij varen in onvermogen van mijn pen al weet ik honderdduizend vragen die ik schrijven kan.…

misschien ziet hij haar worstelend falen of neemt hij - op afstand - er nota van de daadkracht in zijn bloed is broos net zo broos misschien als haar onvermogen om te leven in een te koude winter…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Afscheid is niet erg, je ziet elkaar toch wel weer. Afscheid is niet erg, je ziet elkaar de volgende keer. Afscheid voor een tijd is niet fijn. Maar afscheid voor een tijd doet ook geen pijn. Afscheid voor altijd doet verdriet. Maar afscheid voor 'altijd' bestaat niet.…

In niets beduidende gesprekjes gevangen Van je; hij zei en zij zei Rollen gespeeld naar eigen onverlangen De wijze, de luisteraar en de lakei Deels alle rollen huizen diep in de ziel Vragen uiten zich naar boven Wie wil ik zijn, wie wil ik zijn Er huist zich steeds meer onvermogen Onvermogen om mij zelf te zijn Maar wie ben ik?…

wat zijn wij toch waanzinnig pathetisch in ons onmetelijk zwoegen koppig blijven we de kei van eigendunk een berg op duwen de goden lachen om het futiel herhalen van menselijk onvermogen…

twee blauwe houten klapstoelen achtergelaten op de vlonder de boot in dezelfde kleur ligt op zijn kop ernaast ook op het droge getrokken. gereed om ze op te bergen voor een volgend seizoen een nieuwe zomer…. stil kijk ik uit over het meer het is of ik de echo hoor van kinderen die hier lachten zwemmend in het koele water op de klapstoelen…

Mijn lichaam nu verzonken in het aardse, de ogen gesloten de mond gesnoerd. En Ik ben in stilte verheven.In afwachting op een nieuw leven. Mijn ziel verlaat weldra het stoffelijk lichaam, dit door de tijd geschreven, mijn dood is geen dood maar het is overgegaan naar een nieuw leven, laat mij gaan in vreugde en blijdschap, met een lach en een traan.…