Alle inzendingen over onzichtbaar geweven

Gedachten, spinsels van grijze kronkels waarmee voortdurend jouw beeld geweven wordt ... ... in volle kleur.…

Maar in het diepst van alle weten knaagt stille pijn: Hoe dun, hoe lang hoe teer, hoe sterk is elke draad waarvan dit weefsel is geweven, of zou geweven moeten zijn? Uit: mijn dichtbundel:Die witte geur.…

In taal verwoord en opgeschreven kan zelfs de Dood - te groot voor woorden - geweven letterkoorden niet meer vermoorden. Zij hebben eeuwig leven.…

Ik ben onzichtbaar, Een gezicht in een kudde, Mee zwevend als een geest, Mijn ogen spreken niet meer, Lippen bewegen, Maar de stem vervaagt, Een geluid tussen de duizenden, Niet verder dragend als een dood blad, Tranen vloeien al lang niet meer, Vloeien niet als wijn of bloed, Ik ben onzichtbaar, Een geest, Ik vind het zo wel goed…

Langzaam aangelopen, snel weer weggegaan Nog één blik aangeworpen, nog één keer een laatste traan Nu ben je hier opgesloten, hier in mijn ziel, een eigen cel De tranen gestopt met vloeien maar de pijn die blijft nog wel Hoewel ik nu niet meer kan huilen, dit wil niet zeggen dat ik haar niet mis Ik kan je vertellen, ik kan je zweren…

ik wil me niet opsluiten niet achter nacht waar schaduw heerst en donker lacht toch wacht ik hier het hoofd gebogen in de luister van de stilte op een verlossend woord geen wind die stem verwacht op de kleine ik die alleen zijn angsten telt niet op de klok die zich verborgen houdt niet op het wezen dat naar muren klauwt onzichtbaar…

Onzichtbaar Mijn stille hoop en verlangens Worden de bodem ingeslagen Samen met de droom de illusie Dat je nog iets om me zou geven…

onzichtbaar maakt ze haar tongen los taaldekens die de poëzie bedekken in verzen die uit haar jas groeien in kleuren van vermiljoen en lichtzwart ze draagt haar rok steeds korter het zal wel zo horen in wilde dromen - ging ze op dezelfde voet verder soms doet ze haar kleren af en loopt ze op haar tenen tussen de letters…

ik zag niet hoe jouw ogen zochten langs de bladeren op de grond alsof je leefde in de dood met hen de laatste schaduw nog leek vast te klampen en uiteindelijk besloot nogmaals zeg ik je ik zag het niet noch het tuinpad waar je laatste voetstap nog afgedrukt staat -als bemind- ik zag niet hoe je naar me omkeek ik hoorde…

Soms voel je je onzichtbaar……… Iedereen om je heen is bezig met elkaar, behalve met jou. Zien ze je wel? Of kijken ze dwars door je heen? Hebben we iets niet wat andere wel hebben? Of hebben we iets wel wat andere niet hebben? Staan we er misschien niet voor open? Moeten we wat meer uit onze schulp kruipen en laten zien wie we zijn!?…

Het was me beter om in eenvoud ongewild niets meer te zeggen en de stiltes te weerleggen met wat nietsvermoedendheid die ik zou ademen en zuchten in een beeltenis van vingers die vergleden door je haren met de losgeslagen tijd Het was me beter -als ik kon om in de eenvoud niets te zeggen en in ongestild verlangen nu maar even niets te doen…

in het landschap dralen schapen tussen bloemen in de wasem van weiden alsof ze zich neerleggen bij de éénvoud van onze poëzie, en men kan zich zelfs vergissen van eeuwigheid in woorden van ééntonige lettergrepen terwijl we onder de bomen onze overwegingen schrijven leg ik je vast ,plaatsen we de dingen als deze woorden in de vorm van…

Is het een taal die ik niet spreek, waardoor niemand mij kan horen, of ben ik afwezig, steeds voor onzichtbaarheid geboren. Soms raak ik eventjes van streek; de mensheid toebehorend, of ben ik van het toekomstige ras: de vierde dimensie aanborend.…

Mijn hart ligt aan scherven De tranen opgedroogd Ik weet dat je er voor mij was Maar nu is dat voorbij Ik voel me zo onzichtbaar Ben ik soms behang?…

rimpels verdwijnen daar waar de steen zeer geraakt de bodem opzoekt [senryu]…

De maan in duisternis verdwenen het licht van de zon gedoofd daartussen de aarde voor altijd. Honden en wolven barsten uit in huilen zij weten waar haar zwevend lichaam aan de verre, hoge hemel staat. Nachtzwaluwen vliegen op haar aanwezigheid de vlucht van noord naar zuid bepaald vleugels bewust van aantrekkelijkheid…

Het zicht ontroofd de muziek gedempt Eenzaamheid hangt als een klamme deken om mij heen Voetstappen verlaten verdwijnen in de mist bewimpelen onuitgesproken woorden In dit van god verlaten land loop ik in de wolken met mijn gehele zijn Versluierd voor elkeen slechts vergezeld door fragiele flarden als stille getuigen…

wie vangt mijn tranen en kleurt ze in met hemelse tinten tinten die niet zichtbaar zijn met het blote oog alleen voor degene die werkelijk weet hoe donker het lijden smaakt…

Onzichtbaar gedicht Verschijnt in het licht Poëzie uit hogere hand Komt uit jou handen tot stand…

Ben je bang en onzeker binnen het witte krijt? verschuil je dan achter de tegenstander, en laat de bal gaan naar een ander. Dan krijg je vast geen uitbrander, en zo speel je een foutloze wedstrijd!…

In ochtendgrijsheid sluieren slierten mist langs dag nog onzichtbaar…

Ik ben onzichtbaar in het café, als een stoel – met een kop koffie.…

Ik voel me Ongehoord Onzichtbaar En klein Op momenten Dat ik Niet mezelf Kan Zijn…

ik keek naar haar lach daarin hoorde ik geluiden van dingen die ik helemaal niet zag raakte haar hand en volgde de lengte van vingers tot aan de eerste polsband las daar haar levenslijnen die in meervoud alle eindes onzichtbaar lieten verdwijnen…

Geheel zwart Jonge vrouw geknakt in de bloei van haar leven Zij genoot na, op haar fiets terug van feest Haar leven ge- nomen door een man die ik beslist nooit wil leren kennen Voorbij de einder heb jij net als andere slachtoffers van nodeloos en zinloos geweld geweven stof opgetrokken…

Een draad geweven van hier naar daar, een woord gegeven, een klein gebaar, wat stilte, wat dromen, en lente die komt... de zon door de bomen en alles verstomt.…

De rode draad van mijn leven, gesponnen maar nog niet geweven, raakte diep in de knoop, door de ijdele hoop ooit aan je lingerie te kleven.…

zacht klingelt illusie in de top van de boom schitteren sterretjes in alle kleuren van je mooiste droom golft engelenhaar op de weerkaatsing van geweven licht versluiert en warmt zij de plaats waar het kindeke nu is magisch is de zang waarin het diepgevoeld verwachten klinkt tot eindelijk ontsluiting de tijd verdrijft met…

iemand ademt zacht onder het witte linnen gehavend onder een deinende kalme zee traag strijkt iemand het verlangen glad ziet waar iemand schipbreuk leed iemand valt met de grote vlakte samen ademt zacht onder geweven vlas…

Zijn leven bestaat uit aaneengeweven momenten geregen als de kralen van een rozenkrans op de eenzame weg waarvan je het eind niet ziet daar ligt het moment van acceptatie en verzoening van realiteit dat geen genade kent…