Alle inzendingen over onzichtbare wereld

onhoorbaar schreeuw ik het de wereld in nadat het nieuws tot mij kwam een groot acteur is niet meer daar depressie hem de das om deed een onzichtbaar lijden zo ver weg en toch zo dichtbij dat diepe gevoel van ongelukkig zijn waart namelijk ook in mij…

De halve wereld is om niks beroemd Een werktuig dat onzichtbaarheid kan faken Lijkt in dit kader als vanzelf te spreken Zo is geen mens constant tot roem gedoemd De toekomst brengt ons de verworvenheid Van 'n kwartiertje anonimiteit…

Het leven zou een heel stuk leuker wezen Zonder die cijfers van het CPB Je zit er toch de hele dag weer mee Twee handen op je knip, in angst en vreze Waar kan ons arme land nog moed uit putten ( uw eigen regel, eindigend op; 'Rutte')…

Ik ben onzichtbaar, Een gezicht in een kudde, Mee zwevend als een geest, Mijn ogen spreken niet meer, Lippen bewegen, Maar de stem vervaagt, Een geluid tussen de duizenden, Niet verder dragend als een dood blad, Tranen vloeien al lang niet meer, Vloeien niet als wijn of bloed, Ik ben onzichtbaar, Een geest, Ik vind het zo wel goed…

Langzaam aangelopen, snel weer weggegaan Nog één blik aangeworpen, nog één keer een laatste traan Nu ben je hier opgesloten, hier in mijn ziel, een eigen cel De tranen gestopt met vloeien maar de pijn die blijft nog wel Hoewel ik nu niet meer kan huilen, dit wil niet zeggen dat ik haar niet mis Ik kan je vertellen, ik kan je zweren…

ik wil me niet opsluiten niet achter nacht waar schaduw heerst en donker lacht toch wacht ik hier het hoofd gebogen in de luister van de stilte op een verlossend woord geen wind die stem verwacht op de kleine ik die alleen zijn angsten telt niet op de klok die zich verborgen houdt niet op het wezen dat naar muren klauwt onzichtbaar…

Onzichtbaar Mijn stille hoop en verlangens Worden de bodem ingeslagen Samen met de droom de illusie Dat je nog iets om me zou geven…

onzichtbaar maakt ze haar tongen los taaldekens die de poëzie bedekken in verzen die uit haar jas groeien in kleuren van vermiljoen en lichtzwart ze draagt haar rok steeds korter het zal wel zo horen in wilde dromen - ging ze op dezelfde voet verder soms doet ze haar kleren af en loopt ze op haar tenen tussen de letters…

ik zag niet hoe jouw ogen zochten langs de bladeren op de grond alsof je leefde in de dood met hen de laatste schaduw nog leek vast te klampen en uiteindelijk besloot nogmaals zeg ik je ik zag het niet noch het tuinpad waar je laatste voetstap nog afgedrukt staat -als bemind- ik zag niet hoe je naar me omkeek ik hoorde…

Soms voel je je onzichtbaar……… Iedereen om je heen is bezig met elkaar, behalve met jou. Zien ze je wel? Of kijken ze dwars door je heen? Hebben we iets niet wat andere wel hebben? Of hebben we iets wel wat andere niet hebben? Staan we er misschien niet voor open? Moeten we wat meer uit onze schulp kruipen en laten zien wie we zijn!?…

Het was me beter om in eenvoud ongewild niets meer te zeggen en de stiltes te weerleggen met wat nietsvermoedendheid die ik zou ademen en zuchten in een beeltenis van vingers die vergleden door je haren met de losgeslagen tijd Het was me beter -als ik kon om in de eenvoud niets te zeggen en in ongestild verlangen nu maar even niets te doen…

in het landschap dralen schapen tussen bloemen in de wasem van weiden alsof ze zich neerleggen bij de éénvoud van onze poëzie, en men kan zich zelfs vergissen van eeuwigheid in woorden van ééntonige lettergrepen terwijl we onder de bomen onze overwegingen schrijven leg ik je vast ,plaatsen we de dingen als deze woorden in de vorm van…

Is het een taal die ik niet spreek, waardoor niemand mij kan horen, of ben ik afwezig, steeds voor onzichtbaarheid geboren. Soms raak ik eventjes van streek; de mensheid toebehorend, of ben ik van het toekomstige ras: de vierde dimensie aanborend.…

Mijn hart ligt aan scherven De tranen opgedroogd Ik weet dat je er voor mij was Maar nu is dat voorbij Ik voel me zo onzichtbaar Ben ik soms behang?…

rimpels verdwijnen daar waar de steen zeer geraakt de bodem opzoekt [senryu]…

De maan in duisternis verdwenen het licht van de zon gedoofd daartussen de aarde voor altijd. Honden en wolven barsten uit in huilen zij weten waar haar zwevend lichaam aan de verre, hoge hemel staat. Nachtzwaluwen vliegen op haar aanwezigheid de vlucht van noord naar zuid bepaald vleugels bewust van aantrekkelijkheid…

Het zicht ontroofd de muziek gedempt Eenzaamheid hangt als een klamme deken om mij heen Voetstappen verlaten verdwijnen in de mist bewimpelen onuitgesproken woorden In dit van god verlaten land loop ik in de wolken met mijn gehele zijn Versluierd voor elkeen slechts vergezeld door fragiele flarden als stille getuigen…

wie vangt mijn tranen en kleurt ze in met hemelse tinten tinten die niet zichtbaar zijn met het blote oog alleen voor degene die werkelijk weet hoe donker het lijden smaakt…

Onzichtbaar gedicht Verschijnt in het licht Poëzie uit hogere hand Komt uit jou handen tot stand…

Ben je bang en onzeker binnen het witte krijt? verschuil je dan achter de tegenstander, en laat de bal gaan naar een ander. Dan krijg je vast geen uitbrander, en zo speel je een foutloze wedstrijd!…

In ochtendgrijsheid sluieren slierten mist langs dag nog onzichtbaar…

Ik ben onzichtbaar in het café, als een stoel – met een kop koffie.…

Ik voel me Ongehoord Onzichtbaar En klein Op momenten Dat ik Niet mezelf Kan Zijn…

ik keek naar haar lach daarin hoorde ik geluiden van dingen die ik helemaal niet zag raakte haar hand en volgde de lengte van vingers tot aan de eerste polsband las daar haar levenslijnen die in meervoud alle eindes onzichtbaar lieten verdwijnen…

Tederheid strelend als een zachte hand Kriebelend in je nek Met vleugels die zo kwetsbaar zijn Als een jong vogeltje Een afstand niet te overbruggen Niet waarneembaar Werelden van mij verwijderd Onzichtbaar gebleken Als een mens met gevoelens Hunkerend naar alles Wat eens zo mooi was Verlang ik naar jou…

Wereld die niet Meer is, onzichtbaar Verdwenen in het Heelal van uiterst Donkere toekomstdromen Zwart als de nacht Maan en sterren Onvindbaar voor Hem of haar Die zielloos achterblijft Alleen de nacht is nog, Zonder verder leven, Alleen het donker nog Dat in al zijn immensiteit De nacht is uitgegroeid…

nooit mag ik de lichten breken die jij ziet zij zijn gevonden in een wereld zonder zonden ik wil de kleuren delen je weer anders zien en niet als velen je regenboogt in rood ik weet jouw ultra violet onzichtbaar en zo broos…

De kraai is onzichtbaar zwart in de dunne lucht die ijl vervloeit en werelden verbindt, boodschappen openbaart die ik niet begrijp tot ze in me doordringen scherp, diep en onuitwisbaar overweldigend, alles verandert en ik weet niet meer wie ik was voor het zwart werd en de kraalogen met hun snavel op mij inhakten…

Als adem hem beneemt in stilte van gedachten tekent hij een groot hart op het beslagen raam een pijl met een naam slechts één hij voelt alleen onzichtbaar verdwenen in de wereld om hem heen hij weet niet dat zij hem ziet in het noorderlicht van de bevroren dagen…

het dorp lag stil in 't zonlicht boven haar de schapen in de weiden ter linker en ter rechterzijde met middenin een hoge boom een zilverpopulier met haar kornuiten de vogels ik luisterde en hoorde ze buiten uit volle borst de bloedhond weg fluiten…