Alle inzendingen over onzichtbare wereld

onzichtbare storm in deze nacht waar de maan zilvert en regeert bomen bulderen in hun kronen een antwoord op de hoge stilte in mijn wereld vol muziek vallen gedachten zacht en stil een eenzame onzichtbare vogel trekt een trage streep naar de maan een eindeloze vergeefse reis een vlucht van vaste grond eens weer in jouw geborgenheid…

Ik hoor je woorden je boodschap de illusie van een mooie wereld verloren sporen Het verlangen naar jouw geheimen ruist in mijn bloed Ik drink het jouwe als je slaapt in mijn droom Bij het ontwaken fluister je een onzichtbaar antwoord Ik stap uit mezelf verga in jou…

Ik hoor je woorden je boodschap de illusie van een mooie wereld verloren sporen Het verlangen naar jouw geheimen ruist in mijn bloed Ik drink het jouwe als je slaapt in mijn droom Bij het ontwaken fluister je een onzichtbaar antwoord Ik stap uit mezelf verga in jou…

Ik hoor je woorden je boodschap de illusie van een mooie wereld verloren sporen Het verlangen naar jouw geheimen ruist in mijn bloed Ik drink het jouwe als je slaapt in mijn droom Bij het ontwaken fluister je een onzichtbaar antwoord Ik stap uit mezelf verga in jou…

Zij werkt onzichtbaar aan de wegen door het huis, holt dag aan dag de dingen uit die zij moest achterlaten in haar oude wereld. Haar kleur verdwijnt, de geuren van haar huid raken vergeten. Waar zij gemist wordt vult zij nieuwe sporen met groeiende afwezigheid.…

de uitgeputte stad sterft in de vluchtigheid van haar gedaante haar gestalte in een verwaaierde wind haar hart in een laatste trillende beving als een trage reiger zwevend over de versteende oneindigheid draaien wijzers onzichtbaar waarin de koekoek zingend het einde van de wereld verkondigt…

Nu alles kan en alles mag maakt het blijkbaar toch niets uit Wanneer het gaat van kwaad tot erger, vanaf een baksteen door de ruit Boven, over, op of onder, geen grens is grens genoeg Gedogen en geen gedonder, dit is de vrijheid die men vroeg De virtuele viriliteit is onwetend religieus en dwangmatig bang Zijn prenatale fantasie slechts ontsproten…

Ze is als een jonge ree met zachte ogen zo eentje die je zou willen strelen en beschermen zij verkent haar wereld - schuchter en onopvallend - wordt ongewild en onverwacht een prooi achtervolgd door de jager die zich keer op keer wil bewijzen Met het verstrijken van de seizoenen wordt ze steeds handiger in onzichtbaar leven en ontsnapt…

ze zijn er weer de hooggehakte wezens met hun ultralange benen het haar in nonchalante krul gezicht op half zeven kijken niemand aan de stappen kittig in onzichtbaar voortbewegen hun ogen zijn nog geen seconde van het scherm geweken lijf en kleding optioneel de geest is niet van deze wereld zij voedt zich enkel virtueel…

in dat te late licht je ogen haast onzichtbaar verliet je een wereld zoals een eindig verhaal rustte op je handen op je lippen woorden stierven zo zal ik het verweesde kind zijn dat dagen noch jaren telt uit jouw mond mag ik spreken van toen en later in ontastbare tijden zal ik bij je zijn zal ik voor altijd…

Dit is de dag van de herfstkleuren van de kleine grijze miezerregen die zachtjes mijn gelaat beroert mijn geest verdwaalt zich zoals mijn voeten dit is de wijd open wereld ik ben de geluidloze man Welhaast ongrijpbaar verplaats ik mij doorheen de grijze mensenmassa onzichtbaar, geruisloos ik ben een geest, een fantoom Ik ben alleen helemaal…

Herfstbomen wuiven zwaarmoedig onder sombere wolkenkolossen je aarzelt nog in bewegen zelfs de stilte is vasthoudend maar even goed laat je me los tussen het zwijgen van antwoorden droom ik in verloren tijd zitten jaren onverwerkt verdriet dat weet je, heb je terug gelezen in historische boeken, laat je slapen wat ik moest vergeten…

Pijn is een bezit dat je pad kruiste je hebt het snel weggestopt en nu is het onzichtbaar onopgemerkt ondragelijk pijn heb je stiekem bij je het is niet van jou misschien behoort het aan de krantenjongen de caissière van de supermarkt de bakker maar het is niet van jou.…

Haar dat in mijn Ogen hangt Zicht vertroebeld Door nevelige lens Die zijn beste Tijd gehad heeft En ikzelf die Het niet meer ziet, Het, het leven, niet Meer ziet, en dreigt Op te lossen in De onzichtbaarheid Van het moment…

Wanneer ik Het aan wil raken Mijn handen zacht en koud Hoog in de wolken Diep in de zee Wanneer ik het in een doosje wil stoppen Om het altijd bij me te hebben Juist dan, Wanneer het gevangen zit Spat het uiteen En ben ik weer alleen…

Ik ben nu kapot maar zou zo graag bij je zijn, Het leven duurt al te kort en als wij bij elkaar zijn is het fijn, De tijd dat wij elkaar ontmoetten was eigenlijk te kort, Net als te weinig eten op je bord. Ik ben nu geen stoere jongen, Want ik heb zwarte longen, Door het leven wat ik lijd, Gevoerd door haat en strijd. De laatste dagen…

Mijn voeten zijn onzichtbaar de bomen ritselen de hond snuffelt voetstappen komen dichterbij het lijkt een enge film. De overkant is niet te zien net zomin als de zon ik schuifel langs een voorheen bekende heg, verlangend naar de beschutting van mijn huis. Ik haat zo'n kleine wereld!…

door de hele wereld waait een andere wind ooit sereen en zonnig is zij guur en koud nu ons angst boezemend voor het onzichtbare dat ieder bedreigen kan met in toenemend aantal straaltjes van zonneschijn van blijken van waardering door de zorg voor elkaar die wij welhaast vergeten gelukkig hervinden kunnen in het stof van ons hart…

zij heeft eieren gelegd hij de grenzen verlegd meerkoet zijn gebied in de vijver met vaderlijke ijver een stille zwaan die in onzichtbaar wit zijn gangen wilde gaan wordt stevig opgeschrikt hij kwam te dicht bij werelds nieuwste wonder acht eieren in takjes verpakt op een drijvende vlonder…

lastig ik blijf onzichtbaar tasten, dromend voelen naar wat regen voor de indianenboom want zijn knoppen staan op barsten.…

Een micro atoombom in een naald Alle landen werken eraan Om hem uit onze wereld weg te slaan Daarna kunnen we weer leven Bevrijding tussen hoop en vrees Proeven wat ooit was Dat nooit meer zal zijn…

ik spreid mijn vleugels vlieg de manen terug die dit jaar verschenen zijn een gebroken vlucht de wereld op zijn rug in hun reddeloos verloren schijn de existentiële pijn van het onzichtbare bestralen chemo’s die de metastases achterhalen de klauw van kanker is gespreid het verenkleed nieuw aangeregen nu vliegensvlug terug naar het…

Hoe erg moet het lijden voor hem geweest zijn om te leven met onzichtbare pijn in een wereld waarin hij niet meer wilde zijn Zijn innerlijke kompas was in nood daarom koos hij voor z'n eigen dood Nu leeft hij in z'n eigen "stilte van het licht" Maar wat hij achterliet gaat nooit uit het zicht...…

Onzichtbare trillingen zijn het, tussen vioolsnaren en ons oor. Het is een wereld van liefde, die je niet begrijpen kunt. Niet grijpen kan. Werelden die blijven veranderen, wanneer onze lichamen verteren. Wanneer we onze geesten geven. Wanneer wie we werkelijk zijn, weer naar huis toe gaan.…

, verlangen naar wie heimwee heeft naar toen de wereld nog niets van ons wist.…

Onzichtbaar ontwaakt Ontwaakt in nevel onzichtbaar met een glimlach zingt het ochtendlied in getailleerd silhouet voor het geopende raam.…

onzichtbare werkelijkheid…

Kijkend in de spiegel beslaat het beeld vergrijst omgeving tot verwarde flarden vreemde werkelijkheid vage beklemming maakt zich meester van de kijker als het beeld blijft verijlen en dan plots verdwijnt in zichzelf onzichtbaar buiten de wereld vervolgt de reis zich in die andere dimensie waar de betovering niet verbroken wordt…

gevoed gekleed gekapt ben je op de wereld gezet onzichtbaar aan de lijnen jouw vrijheid was gebed je danste zong en sprong totdat je geest blokkeerde jij het poppenspel bruuskeerde en jouw gevoel het won voor het eerst op nieuwe aarde met eigen normen en waarden kwetsbaar en te raken maar niet meer in hun spel die poppenkast…

De aarde schudt, het stervensuur Van menigeen heeft vorm gekregen Een wooncomplex, een klachtenregen Verschuiving naar miniatuur Problemen met een nieuw bestuur Met samenwerking, nieuwe wegen De aarde schudt, het stervensuur Van menigeen heeft vorm gekregen Waar is die ooit zo goede buur? Het is hem naar het hoofd gestegen Veranderingen staan…