Alle inzendingen over op de weg terug

ik rolde mijn rots een ontheemd leven lang vergeefs de berg op de weg terug naar huis duurt een benard leven lang woorden raken zoek rituelen wiegen noch sussen me herhalen niet wie ik ben ik werd een kind van zeven ik weet wie ik ben opnieuw geborgen het duurt een leven…

Als een mier alleen loopt dan is dat beest verdwaald hij is dan op de weg terug en hoopt dat hij het haalt. Misschien loopt hij te huilen van heel intens verdriet hij wil zijn vrienden zoeken maar ach hij vind ze niet. Denk dan kleine jongen “zit jij zo in de nood.” zet dan niet je voet op hem trap hem dan niet dood.…

een onbewolkt landschap rukt zich los van bodem en ziel, als een naaldhak door de eindeloze rij uren van het bos zaterdag, zondag, of voor het gemak oneven of verweven met alle dagen; droge aarde berooft zich van schatten ontdoet zich van antwoord op vragen die reizen zonder weg terug bevatten…

De wereld en ik voorbij gegaan geen weg terug ik heb mijn eiland meegenomen daarachter op het vasteland mijn liefde achter gelaten fluister het koesteren volg mij tot in het sterke licht van de zon en laat me daar om elk zijn eigen weg te gaan niet het snijden maar het afgesneden zijn daarom laat ik een hand achter als licht spelend…

we liepen samen in de wolken en aten broodjes in de zon ik weet nog heel goed wat je zei hoe je keek en straalde, want dat was toen voor mij totdat je wegging op een dag je zonder woorden, zonder lach mijn laatste hoop verslond doch in mijn treurigheid daarna toen ik mezelf vermande op weg naar niets dan werkelijkheid de weg terug, weer…

ik had er even geen boodschap aan direct links, C1000 Volendamlaan recht doorfietsen richting Ockenburg, want mijn ouders liggen daar mijn moeder voor de eerste keer bovenop eindelijk zijn zij klaar en ik vind rust in visite mag de stilte genieten op de weg terug waar ik node koop om te overleven…

ze nam een duik in troebel water niet dat ze het wist ging zoeken om te vinden het antwoord op haar vraag maar ze zag niets tastte in het duister vond geen weg terug toen besefte ze ik kan onder water leven de mist trok op en in het heldere water zweefde het antwoord op haar vraag ’s morgens is haar lichaam aangedreven…

Je bood het aan op je hand een vage vorm was te zien je stopte het in mijn mond Lippen op elkaar tot ik slikte de wellust uit mijn oren droop in mijn ogen enkel passie nog Er was geen weg terug behalve dan tussen jouw benen door en later keken we samen naar het licht dat onverwacht uit de aarde kwam…

de dodenakker ligt er zinderend in zonlicht verlaten bij het voelt vreemd dat alle neuzen hier dezelfde kant op wijzen ik groet mijn ouders bewijs hen voor de zoveelste keer de laatste eer straks klinkt een lied voor mij, ben ik een arme stakker kom ik op mijn dode akker geen weg terug…

in het spoor van mijn pen schrijf ik voorovergebogen de woorden die opgaan in de opluistering van poëzie voorspellend alle grenzen voorbij het belichaamt mijn geheugen in trance klom het uit de baarmoeder het viel languit neer het huis werd voller en voller er was geen weg terug geen einde, geen samenhang alleen een alfabetisch hoofd…

was het deze middag of lijken beide wegen op elkaar het pad waar we elkaar ontmoetten de berm waar wilde cichorei stond de boom die leek op de vorige en de vorige die zo leek op de volgende was er een route naar de plek waar we niet voor kozen is dit de bestemming en bleek er geen weg terug of hebben we bij vergissing gedroomd zonder…

we zijn opgeroepen om te komen kijken op alle wegen van oost tot west naar de restanten van het vergane aardse leven dat door ons zo vreselijk is verpest in afwijkingen en allerlei ziektes de confrontatie voor het laatste oordeel er zijn geen wegen terug want in de schepping was synchronisatie de hartenklop en zon…

daar waar dagen in uren doorleefd worden met een tastzin in de hoogste frequentie trillen alle dimensies ik weet waar je huid is opgeschuurd geplamuurd door veelvuldig raken in gepassioneerd contact maken de weg terug vol verlangen naar meer de blik besmuikt omdat de wereld in jouw lach geheimen ruikt van weleer…

het kraken der sneeuw verwarde gedachten voetstappen gaan de eindeloosheid waar ijskristallen ramen schilderen de dood ons groet in bloemen van grijs als dank aan het dromen naar dierbaren toe zij schenken ons tranen in engelenwit waar kraken gedempt mijn voetstappen wist ik volg jouw in dromen geen weg terug…

terug vreemd hoe zou het dan zijn geen verstarring en geen pijn een nieuw mens te zijn opnieuw geboren door al dat technisch vernuft lijkt nu mijlen ver…

Rijdend langs 't weiland op de weg terug speur ik naar de vier, geboortes blijven mooi!…

ik hou van je heuveltjes en van het struikje onderaan je buikje ik wandel door je landschappen tot aan de vijvers van je ogen daar in de zalig warme zonnestralen van je lach leg ik mijn ziel te drogen al je letters drink ik gulzig op en met een dronken kop zing ik mijn beste lied het was een mooie tocht maar de weg terug naar…

als een op hol geslagen antiloop liep ik weg voor verdriet stuurde ik vol valse hoop mezelf met een kluitje in het riet stak ik liever mijn kop in het zand en blijven beweren niets aan de hand besef ik nu dat lost niets op maar kost je wel zelf de kop recht ik nu schouders en rug wil ik al kijkend voor uit beginnen aan de weg terug…

trekt de muts nog meer over zijn bevroren oren er hangt 'n ijspegel aan zijn neus zo koud was het nog nooit te voren baant hij zich 'n weg door het vergeten oude bos waar niets meer groeien kan op het bevroren groene mos vervreemd van donkere bomen koud de rilling over z'n rug uren lopend in foute cirkels vergeten hoe de weg terug…

waar een misstap ooit begaan een leven heeft verwoest de pijn van duizend vragen knaagt aan zijn gemoed zijn weg terug verdwenen is de wens te lachen stil vergaan toekomstdromen verleden zijn zijn wil te leven schuilt in pijn brengt de tijd verwoeste dromen van wat eens niet is geweest is het antwoord op zijn vragen moest dit moment…

Soms zijn de woorden gelijk strijden ze om de volgorde slepen er de liefde bij en alle verzoekingen zijn los Wij weten dat, mijn muze en ik het verlangen naar elkaar je oude vrouwtjes geur de jonge meisjes lach Er is geen weg terug daarom gaan wij voort stoten elkaar gniffelend aan wij vliegen naar de maan…

Er is geen weg terug om te lopen misschien als je vliegen kunt of drijven op dikke lucht Polsen worden naar de hemel geheven handen in het verlengde van de onderarm zijden kleedjes gehangen aan een drooglijn De grote bal van rechts gevangen vervolgens op dezelfde manier van links zo leert men na de vingers op de pols voorzichtig tegen wolken…

Ik weet, ik ben je makke lam, er is geen weg terug.…

(met dank aan Roger Wastijn) wij zijn reizigers in de tijd met bagage op de rug we hebben maar een enkeltje en er is geen weg terug de zogenaamde tussentijd van altijd onderweg is niet veel meer dan vluchtigheid waaraan men gaarne hecht we zijn niets meer dan reizigers op doorreis in de tijd de één bereikt het morgenland een ander…

Ik ken helemaal niemand voor de wereld afgeschermd sta alleen aan mijn kant ik ben het die ik vertrouw Geen valse steun of mes in de rug niemand waar ik tegen leun altijd een weg terug Geen pijn woede of haat razend in mijn donker hart niet meer somber en kwaad voor alles een nieuwe start Geen zorgen Geen schuld niet bang voor morgen…

Een weg terug is er voor haar net zo min als voor mij. Zo zijn wij.…

hoe het rijst, gekrompen tot eenvoud en zich kermend ten hemel roepend zich richtend tegen de wijzers van de klok het lid, een heet hangijzer dat onrust zaait en zich manifesteert tot de pooier van de teelbal, geen weg terug maar slechts bekrompenheid bij het wegebbend tij spreek niet van liefde als lust de emotie is die tijdloos…

Op zoek naar mijn verloren hart ging ik de lange weg terug naar het waarom en hoe en wat en waarom toch ik tot ik ten langen leste besefte dat de antwoorden uiteindelijk niet in het verleden liggen maar in het nu en straks nu vestig ik elke dag records beschouw alles zo veel mogelijk als nieuw na de dag van het verlies hoop op den duur…

beslagen ruiten bewasemde borsten glinsterden op de nesciobrug in de regen op de weg terug…

geluk is de hond uitlaten je houdt hem in de gaten die zwangere wolk die nattigheid wil loslaten maar de hond moet weet het – het gaat gebeuren hij is nu te uitgelaten geen weg terug jij schat in waar hij zich zal ontladen en probeert hem te ontlopen geluk is iets wat je ten deel valt of het ongeluk dat je mijdt en jij moet maar…