Alle inzendingen over opgetogen

ik blies ons glas tot zomer sloot met warme lente af we kristalden snel als dromers in de bol die onze hemel was jij kleurde licht in regenbogen ik groende in extase meer dan opgetogen toch moeten we gaan scherven om onze oogst weer ongeschonden te beërven zij is volrijp en kan de winter aan laten we nu samen voor een nieuwe…

in cirkelen scheefde zij rechter dan goed voor haar was droeg zwaartekracht slechts als versiering wist in welke piercing restant lachgas zat begroette opgetogen de dwaasheden die iedere morgen faketen op niet afgestoft niet eens de tijd hadden om de weersomslag eigentijds te beleven ze verdween in het vooronder van verplichte…

zij wist feilloos het kleine noodkreetje uit de carrousel van geluiden te filtreren en de plaats te positioneren haastte zich snel naar de dreumes die knel zat met haar voetje in een stoeltje van de draaimolen de handjes hoog een blonde lach met opgetogen ogen maakte ze het eindeloze rondje af zij kende de weg tussen hoog en…

Het meer is koel En bijna dichtgevroren Een krakend oppervlak Rijp op een tak Een veer verloren Het bos is stil De hemel kil Een ree kijkt schuchter om Een kraai krast opgetogen Vanuit een boom die krom gebogen In de verte tuurt Vanuit de hemel stuur Ik zonnestralen Die koude op de aarde Doet vertalen In knoppen aan de bomen…

Het meer is koel En bijna dichtgevroren Een krakend oppervlak Rijp op een tak Een veer verloren Het bos is stil De hemel kil Een ree kijkt schuchter om Een kraai krast opgetogen Vanuit een boom die krom gebogen In de verte tuurt Vanuit de hemel stuur Ik zonnestralen Die koude op de aarde doet vertalen In knoppen aan de bomen Die…

Een opgetogen gebaar; een wind harteloos stil Ik ben nu met jou klaar en doe weer wat ik wil Een onwezenlijk koel; een toorn in mijn hart Weg is ‘t liefdesgevoel pijn week uit mijn hart Een nacht vol kommer ligt nu niet meer klaar Ik vind je nòg stommer na al welhaast een jaar Een herinnering week als schaduw voor licht Toen die…

Ik heb gekeken en gezwegen bij het wonder der natuur verbaasd en toch ook opgetogen bekeek ik het van uur tot uur. Ik heb de zon zien zakken langzaam in de zee gekleurd in oranje tinten nam het de dag weer mee. De maan nam haar plaats in met rondom haar de sterren geen wolkje aan de hemel die het uitzicht zal versperren.…

Holleeder zit in de bak Zelfs Moszkowicz is opgetogen want hij kan z’n tarief verhogen Wim kan het missen, met gemak!…

Kom eens hier jij lekker ding kijk mij eens aan met die poppenogen luister eens hoe ik voor jou zing zo intens blij, verliefd en opgetogen Laat mij jouw haartjes eens ruiken knijp eens zacht in mijn wangen mijn hart zal in liefde onderduiken genietend van dit warme verlangen De zon en de maan hebben dit geweten zoals jij is er maar eentje…

in het ritme van jouw spel je vingervlugge tong danst over heel mijn vel een rilling ,een trilling ik houd van je spel mijn hart wil niets anders die begrijpt het wel de lust van schone zinnen die jou willen beminnen verdampen in mijn mond het woordenspel verstomt ik sluit mijn gelukkige ogen en voel jouw hartenlust ik voelt me opgetogen…

verblijdt Al kan het nat zijn van uw tranen U plengt die samen met de wolken Ontroert mij, raakt mijn weemoed aan Straks humus, zal het blad vergaan Jong groen zal u daarna bevolken De levenskracht die in u schuilt Die zie ik aan met winterogen Ik leef als u met jaargetijden De mens wordt immers ook verruild Het kind in mij speelt opgetogen…

we smeten je papierwinkel de afvalcontainer in je hele hebben en houwen (aanmaningen, afschriften, herinneringen) vloog als een cluster dartelende vlinders een onbestemde toekomst tegemoet opgetogen bijna dat het zware soms zo licht kan zijn net als die dakpan toen die ik van boven zag komen, in vertraging haast vriendelijk naar me zigzaggend…

ik zou haar ogen willen zien de trekken kunnen onderscheiden in het vallend blad haar stem weer mogen horen in het lied van opgetogen koren als de wind iets harder bidt mijn wolken zijn weer grijs bevolken anoniem de hemel ze maken niemand meer iets wijs de wereld strakt zich in een kouder onbehouwen alleen mezelf kan ik nog vertrouwen…

Ik wil soms ver voorbij de horizon verlaat geijkte wegen het lijkt onbezonnen dom maar ik wil weten wat er achter ligt Zo ook achter bijna elk gedicht zit een gedachte niet te bevroeden ook al is hij klaarblijkelijk nog zo licht vaak blijft het bij vermoeden de horizon zul je nooit bereiken altijd blijft het bij respectvol in of opgetogen…

Wandelend, wenend met kop en staart De hoofden in treurnis gebogen Gaan allen, zo stond het op de kaart In kleurloos zwart; de dood is opgetogen. Aan het einde: het is toneel Lachen, grienen, een traan een stem De geest mengt zich als een minstreel Van duivel tot Jeruzalem.…

een houten kist op zolder vind ik weer mijn teddybeer zijn bruine ogen blikken guitig net als toen ik weet nog dat ik afscheid nam van het dierbaarst uit m’n jeugd en hoe spijt vol tranen rolde bij de laatste zoen hij sliep jarenlang vergeten in een bed van vloeipapier met rozenblaadjes geurend tussen elke laag nu knuffelzacht ik opgetogen…

Terwijl ik met knieën, die vervaarlijk kraakten ook overeind kwam, moeizaam, om daarna opgetogen het resultaat van ons kunststuk te aanschouwen.…

ik reed de weg van Zwolle naar het zuiden en zag de pinksterbloemen staan zo luchtig en zo vluchtig met zo veel zijdezachte schoonheid tussen de vlakke groene wei als dat wat nog spontaan wil opengaan en ik zag mezelf als kind met blote benen in diezelfde wei zo opgetogen, blij dat ik ze toch weer wilde plukken veel liever nog en meer…

ben vanochtend opgestaan en wilde naar de zon was opgetogen toen ik zag hoe licht van donker won mijn vleugels zijn nog rauw van kou vannacht en onvervuld verlangen warmte moet mij nog behangen met de kleur van onverwacht wiek van bloem naar druppel dauw een koud ontbijtje en dan gauw mijn vlucht naar vlindertuinen uren dollen en naar…

Jij keek met open geest en opgetogen naar wat men het firmament noemt. Wetenschap en aarde heb je bewogen: je wordt door iedereen geroemd. Formeel mocht je dan buigen, “bewegen doet ze toch!” Hun dogma viel in duigen. Geloven zij nu nog dat de zon om de aarde draait? Potverdomme en verdraaid!…

ik ben vanochtend opgestaan wilde naar de zon was opgetogen toen ik zag hoe licht van donker won mijn vleugels zijn nog rauw van kou vannacht en onvervuld verlangen warmte moet mijn vleugels nog behangen met de kleur van onverwacht ik wiek van bloem naar druppel dauw een koud ontbijtje en dan gauw mijn vlucht naar vlindertuinen uren…

Ik kijk in je ogen en voel een warmte, een luisterrijke kalmte, kijk ik blij opgetogen in de wereld van jouw ogen. Ik kijk in je ogen en word een astronaut, die veel van je houdt, zweeft als ongewogen in de wereld van jouw ogen.…

De kippen daar zijn opgetogen – dat choco-ei gaf schele ogen – en gaan nu bar vroeg uit de veren om grootse leg te garanderen. Bevlogen leggen zij de dagen door. Reeds klinkt hun paasbest kakelkoor!’…

Mooie bochten kronkelde haar lichaam Met één arm en toch nog evenwichtig Haar figuren waren ook bedachtzaam Voor publiek dus helder en doorzichtig Meer dan duizend handen klapten samen Op hetzelfde ogenblik bevlogen Open monden die haar overkwamen Allen waren even opgetogen Welke woorden klinken als haar bochten Hebben harmonie met wat…

Een vluchtig avontuur Houdt me even opgetogen: Meeuw, door een golf bewogen, Veilig bevleugeld, toebehorend aan ’t Onmeetlijk, onuitputtelijk azuur.…

Uitgelaten, opgetogen, haar lippen die steeds maar zeiden: jij, jij! Weerloos… Als was ben ik in haar handen. Een ander die mijn ik maakt Jij die maakt dat er geluk is voor twee Mijn God ik hou van jou.…

Je vertelde mij toen opgetogen dat het enigma was verschenen tussen mystiek en jouw intellect en dat we niet samen waren uit eenzaamheid of behoefte maar door toeval en de zon ik geloofde het zicht van jouw ogen voelde jouw voetstap in mijn benen hoorde jouw hartklop in mijn hart maar het antwoord bleef een raadsel wat je bij me zocht…

Hoe verrukt en opgetogen wij waren de kersenboom in bloei en verderop, de appels en de peren bloesems, die takken kwetsbaar kleurden. De velden wiegend met het groeiend graan wij lachten, heerlijk kersen eten tijd in overmaat was daar en groen tot rood de kleuren.…

Ik laat dit niet volledig toe, wellicht word ik dan levensmoe) Een koppel kraanvogels zo mytisch, paradeerden opgetogen door een akker die bijna licht gaf van het glyfosaat na hun winter in Spanje aten zij geen appeltjes van oranje nee: zij snavelden vrolijk door dit felgekleurde gif joegen zo mijn humeur in de volle breedte van die…

Hun podium is de zwarte nevel waarin ze eindeloos dansen mogen de schittering op een natte gevel maar ik zie niemand opgetogen Hun glorie straalt al eeuwenlang geen notie van begin of eind wie geniet van het nachtelijk behang vreest dat ze morgen niet meer verschijnt ?…