Alle inzendingen over opgetogen

Ja, ik leid de stoet opgetogen massa die deze dagen doet alsof. Maatpak verdwijnt in veel te grote schoenen valse lach achter bonte verf die hun roodomrande ogen laat zien hoe ze werkelijk zijn. Zuipend, kruipend komen ze tot hun recht omdat ze net hun maskers hebben afgezet.…

te armoedig ben ik zonder mijn verhalen ik schrijf ze niet meer, mijn vertelsels, want ze hebben geen blijmoedig slot geen opgetogen verzen meer met monter opgeheven woorden, glundere teksten stokken en verworden langzaam tot rapport liefdeslied'ren, die zo zalig dicht mijn hart benaderen maken toch alleen maar droef ze raken niet meer…

onvermoed eiland verdwijnt me uit de smoor tegemoet hof van symbolen naar ik vermoed er lopen loze beesten zienderogen in de geest verdwenen koers ik snelvoetig naar mijn kluis groet opgetogen mijn huis alwaar amper later het Zelf alleen is alles leeg één op één Eén is als voor de vloed…

blijmoedig, bontgekleurd en zo bloeiend slenter je lachend langs de waterkant opgeruimd, opgetogen en zo opgewekt met je voeten spelend in het warme zand zingend begroet je de stralende zon de bloemen in je haren verwelkomen het leven bruist en kleurt alles zo keurig fideel…

de rotswanden hechten zich aan diepte keien liggen opgetogen onder de waterval, als delicatesse van wilde natuur proeft hij hoe zijn voeten te bewegen. een drankreserve hangt nog in zijn stapritme en in zijn huid zitten jaarringen van pijn, maar een rustpauze werkt als een beitel voor tintelende hersenspinsels en vingers.…

“Het was één groot festijn hier met zijn allen, Geen opgetogen woord is er gevallen.”…

Boom, wat sta je toch gebogen, je was zo recht, zo fier en opgetogen De kruin buigt zich tot 't zachte mos, zo lijkt het donker in jouw bos. Kijk verder dan jouw herfst waarop je 't blad laat gaan. Hef op je kruin, een nieuw gewaad komt er nu heel snel aan.…

Straks opgeladen, opgetogen weer naar huis gaan met een gevoel wat ik allang wist maar daar weer steeds opnieuw zich voltrekt…

Mijn kind, wat ik graag wil is, dat je opgetogen mijn wereld in zult komen, zodat je niet meer hoeft te dromen, maar werkelijk kunt beleven.…

Ik ben zwanger van een vreugde die mijn hartstocht leven doet, vurig maakt en opgetogen, levenslust vult mijn gemoed in mij groeit het en beweegt, banend zich een weg naar boven waar het juichen wil in strofen om de Schepper te verhogen die mij weefde in de moederschoot, leven aan en in mij bood mij door een soort van navelstreng…

je polsde mijn hand sprak in het spreiden van vingers duimde voor dieper verband heb je omarmd je schouders geraakt zag je ogen het koppie gebogen onze liefde heeft lippen gesmaakt opgetogen zijn we gegaan hebben minuten tot uren gewogen de klok wederom horen slaan wij kunnen de wereld weer aan…

schenk mezelf iets, door het jou te geven, zachte woorden van satijn als eeuwige momenten van even zij komen uit overdadig niets de eigen pijn verlichten door de ander het goede toe te dichten waar tranen drogen door een milde lach zo groeit een droomwens langs rozenbogen tot een mooi en bloeiend mens en raak ik opgetogen…

ik stuur mijn boodschap met de wind een witte duif draagt letters die jij zo kleurrijk vindt storm en regen trotserend laveert zij op instinct opgetogen rol jij de boodschap uit van boven in zinnen mag ik jou op afstand nog steeds beminnen ik zie je lach weet dat jij mijn kaartje hebt verwacht…

Géén wilde bewogenheid, Géén hand zich welvend boven de ogen, Of stem die opgetogen Om nieuwe morgens schreit; Maar slechts een dromend turen Naar heengevloden uren. Wellicht is hun ontgleden, Bij ’t traag teruggetreden, Iets schoons, dat wij ons kozen. – Wij rapen twijgen, vruchten, rozen.…

eens, ja eens zal een schrijfsel van mij tot gedicht worden verheven zullen de kassa's rinkelen dan word ik verheven in de rij der groten dan ben ik opgetogen, zo blij dat de heer het heeft beschikt een oogje dicht te doen en mij gelijk te behandelen met een redactionele zoen zal ik dan naast mijn schoenen lopen of nog gewoon normaal…

een heimelijke leugenworp in mijn open aandachtskorf loopt als zemelen zo hard in de gaten en valt al klamp je angstvallig aan bang bedekkend je motieven mijn scherpgerande mazen klieven in illusies en verloochening elk spinsel straf gezift vat ik bewust gedachtezaad dat samenhang ontsluiten laat en als klare vreugdekern opgetogen…

Heftig zoenend op het drukke station velen lopen langs van en naar het perron Al die drukte gaat aan ons voorbij veilig omsloten is jouw hand in die van mij Vele lieve blikken vliegen over en weer voel de vlinders dansen smaakt het zo naar meer Het moment aangebroken om uit elkaar te gaan gewapend met 'n glimlach loop ik er opgetogen…

't Is wat Zei de ernstig Depressieve dame Op leeftijd nadat Ze de vierde Electroshock Had ondergaan - Op een toon van Opluchting en Meewarigheid en Voorzichtig opgetogen Voegde ze eraan toe - Een hele toestand In Marokko - En deed er verder Het zwijgen toe Inspiratie: Hollanddoc Radio, Vincent Bijlo, zondag 30/9/…

herfstbomen kleuren de wereld opgetogen en frisse wind troost mijn melancholie paardenkastanjes tonen hun scherpe stekelbast ganzen draaien warm zonder grenzen, zonder last spinnenpoten rusten in een dradenwiel een piepklein muisje sjouwt wat takjes in een hol de veren van de Gaai zijn warm en puur hier in een veld van stilte beleef…

Zie door het zachte kaarslicht de schittering in haar ogen de blijheid op haar gezicht wat is ze opgetogen! Zie door het zachte kaarslicht de schittering van een traan de droefheid op haar gezicht wat is ze aangedaan!…

onder dadelpalmen aan een springfontein begroet ik opgetogen de klaarte van je ogen het naakt geluid van prille woorden klatert in het water ongestoord je glimlach klimt amandelogig in de nieuwe dag je adem huivert argeloos schep ik met ijle handen witblauw een broos geluk met weinig woorden water uit de bron gewoonweg door…

ik cheops weer in de woestijn kijk voor me uit ben opgetogen weet wat de macht van zand zal zijn in de sahara heb ik dat zand moeten gedogen zag nog de tartaren de chinese muur verhalen zij dropen af wilden gobi als een eigen speelterrein daar waar stenen grenzen stellen is de mens keihard toch voel ik geschiedenis van vrij…

Vanaf dan zoek ik mijn heil in opgetogen eenzaamheid: al raak ik mezelf misschien wel kwijt zie ik toch reikhalzend uit naar nieuwe dagen. Ik denk wel niet dat ik het redden ga, maar mij zul je niet meer horen klagen.…

toegenegenheid en liefde doorheen hartstocht en drama klingelt aandacht verfrissend haar bries door teder betoverende klanken die onrust en angst trachten te ontmoedigen dan prikkelen de elan blussende noten van verdriet en melancholie vriendelijk maar zelfbewust de verrukking van optimisme en ontroering als het leven een soundtrack heeft fluistert opgetogen…

Voor Selma Gelukkig Nieuwjaar Heb ik je gewenst Ook al was het Wel wat laat Opgetogen meldde Je me dat we elkaar Binnenkort weer zouden Kunnen zien, dag en datum Werden snel bepaald Tot je gisteren Vertelde dat het echt Niet gaat, eerst nog te Veel verdriet, misschien Dat onze afspraak later Nog komt als het je Weer wat…

Doof voor het opgetogen geroep van het kind dat zich verwondert om het geschenk van de nacht. Dromend zo levensecht dat hij de warmte voelt op zijn gezicht. Glimlacht want hij weet dat met elke stap nieuw leven is aanstaand.…

Ik zit onder wolken van een linde, De lucht is blauw, geen wolk te vinden, De koe uit mijn jeugd ben ik verloren, Alleen een weerzien zou mij bekoren, Ik ben nu oud met dezelfde ogen, Zelfs een kalfje maakt mij opgetogen, Maar niets voor zover mijn ogen reiken, Niets doet op een wollig kalfje lijken, Mijn benen kunnen niet op de knieën,…

Ik voel weer vlinders en mn hart gaat sneller slaan Ik zie de groene knoppen in de bomen de vogels hoor ik fluiten en zie al krokusjes komen Mijn lach bereikt mijn ogen als een kind zo blij huppelend en opgetogen De lente...mijn jaargetij na ellenlange donk're dagen voel ik me weer écht blij…

hij neemt de munten van m’n ogen en draagt me naar zijn boot ik voel me opgetogen al ben ik kennelijk dood er is het wiegende bewegen op het water de besliste haal waarmee hij aan de riemen trekt de zachte schok een tijdje later waarmee de eindreis zich voltrekt een zwijgend wachten tot ik opsta een knik – als groet bedoeld terwijl…

Het schip zucht op haar bogen Een laatste gelovige legt zich biddend neer Het binnenste niet langer opgetogen Want God is dood en herrijst niet meer Een laatste kiek wordt nog genomen Door een toerist die het heilige niet raakt Geen pelgrimstochten zijn er langsgekomen De kerk is oud en zwartgeblaakt En de dominee schuifelt voorzichtig…