Alle inzendingen over pad

Je zingt zo lieflijk langs donkere paden over de roos in de bedrieglijke tuin van Eden een ijle bloem die bloeit onder de schaduwvleugel van een nacht van leegte In de stille hoeken van je wezen wasemt je licht een bezielde, heldere bron een wereld van woorden die waaien over de weg van je droomgezichten zwaarbeladen met bitterzoet…

Ik stond aan het begin van een pad in de herfstzon..... Het wazige licht, bracht me tot een gedicht! Het bruine blad lag te verdrogen onder de bomen, die stonden heel stil en voelden dat de winter zou komen.... Dat vertelden ze mij. Op m'n hand zette zich een bij. Hij zoemde en ging!…

weilanden, ze twijfelen zich groen en geel laag bij de grondse daken knikken hoofs tussen roodachtig roest op de velden bolle wolkjes toeven boven de kust, wachten met tuiten huilen moeiteloos loopt een pad de dijk op, een vogel staat te wankelen even uitwaaien…

De i-Phone, i-Pad, Smartphone, Windows Phone Het Video Wave System en de Tab En welke app ik verder nog niet heb Mijn achterlopen wordt vanzelf gewoon En achterlopende op zulke zaken Loop ik vooruit op wat weer uit zal raken NIEUWSFEIT: Ik las de gadgetrubriek van METRO en het duizelde me voor mijn ogen.…

het gras was altijd groener waar jij liep de paden meer geëffend zonder grote stenen jij wond de winden om je vinger altijd in de rug danste vaak voortvarend vlug omhoog en speels weer naar beneden nog ben jij een zomerkind stralend en vol zon ieder draait zich naar jou om…

heb haar in de armen ze is nog vreemd probeer een blik te vangen ik ben een schim ze is wat van de eeuwigheid ontheemd ik draag enkel, voel weet niet wat en denk, wat is ze ver zo onbewust kan ik al mijn stem laten horen zal zij mij nog kennen, als het ooit later is ben ik er dan om te verwennen op het pad naar zonnegloren…

Het was in de tijd dat de padden dansten. Het was in het Jaar Zoveel. Met meer voeten in de aarde dan je dromen kan verenigt de verteller nonnen en stieren, hermelijn en geweren, karren en kentauren, en wekt bliksem in de melk.…

Over te lange wegen zwierf ik door Stappegoor moe en alleen Er was een korter pad naar huis, dat wist ik zeker als verkenner maar twee te grote jongens van de boerderij schopten me terug, het stadskind in uniform en dreigden met de hond Het werd al donker niemand zag mij niemand om me te helpen Ik was moe en alleen in mijn verdriet…

Dus eindelijk, waarop de honden hopen: “Al kost zo ’n pad per saldo maar een schijntje, Men hield ons honden steeds maar aan het lijntje.”…

Voor Hennie Een kleine zestig jaar Ben je met me meegefietst Op het verharde zandpad Van ons leven - pad Waaraan we geboren werden En dat we levenslang met Ons mee zouden dragen - En ook al heb ik je Nu moeten laten gaan En weet ik dat jouw Lichaam er niet meer is Merk ik dat ik jouw Schaduw naast mij nu al Zo ontzettend…

de zomeravond is dwalen achter een fietslamp het land ligt gedempt zonder weerstand elkaar de hand reiken in een samenhang luisteren naar het suizen van de banden zonder angst al wat kou tussen de bomen hangt en wij gerust in ons wezen verder het pad afleggen geleidelijk als twee lichtprikken door het duister trekken…

wij hebben bloemen geplukt uit borders van vele jaren zijn het pad gegaan ondanks obstakels die ons vertraagden het uitzicht genoten op knieën gekropen als de doorgang stagneerde leerden elkaar en onszelf waarderen in steeds weer proberen maar nog is de plaats niet bepaald waar onze bloemen worden gevaasd…

door leegte omarmd strompelend door een bos dat geen pad lijkt te hebben voelt het tapijt hoogpolig waaronder geheimen schuilgaan veert 't mos zachtjes terug paddenstoelen klimmen op tegen bomen, en verhalen over wat komen gaat ijverig zoekend naar licht verdicht het eerder dan dat bevrijding nabij is…

De Iron Dome daar kunnen wij van dromen Wij zitten toch gezellig bij de haard En noemen ´t liefst geen man laat staan een paard We zien wel wat er op ons pad gaat komen Zo sukkelen we totally tevree In slaap zelfs bij bad news op de TV…

waar de kudde vredig graast zijn staf en hond niet nodig leidt gras en struik het pad dat door de herder is geduid maar als oranjekoorts de kop opsteekt dan mekkeren de schapen ze blaten feest gedragen zich ineens als een zelfstandig beest staf en herdershond zijn onvoldoende de kudde is nog nooit zo uit de bol geweest…

zomeravond is dwalen achter de fietslamp het land ligt gedempt zonder weerstand elkaar de hand reiken in samenhang luisteren naar het suizen van banden zonder angst als wat kou tussen de bomen hangt en wij gerust in ons wezen verder het pad afleggen geleidelijk als twee lichtprikken door het duister trekken.…

hand in hand zijn we gaan lopen samen weer op weg het heuvelland een pad omhoog waar uitzicht was beloofd een verte vol met glooiingen de diepte van het dal warme herfstkleuren in verval maar wij genoten boven op die heuveltop bloeide onze liefde als lente op…

Als een loper ligt het pad hier uitgelegd De dichter heeft hiermee niets miszegd Hijzelf... is elke morgen wandelaar,loper Loopt uit puur plezier z'n ommetje Hult zich in nipt zonlicht grondmist, ochtenddauw Neemt het blauw van luchten waar Eindeloze luchten ook in naderend voorjaar.…

Het pad kromt, meandert zich in een oneindige verte. De vlekjes op de muur vertellen geen verhaal, ik hoef ze niet te tellen in mijn slaap ben ik al verloren. Een eenzame kat, violist in een donkere nacht en in mijn hoofd een alledaagse vreemdeling.…

de dichtheid van duisternis is doorsneden met lange lanen deze strakke lijnen kennen geen hoek die ik om kan gaan zonder vaag schijnsel geen schaduw om uit weg te banen zonder dwarsverband bestaat geen zijn om in te bestaan mocht er ooit iets veranderen aan de rechte tijd die wegtikt wijk dan van gebaande paden zodra het u…

jij bent meer in samen dan de vrouw die ik verzameld had een levenlang gedacht hoe jij zou zijn in al mijn pijn van missen ineens was er die lach en ogen maar je innerlijk bleef gissen ondenkbaar dat jij mij in gedogen zag toen jij jezelf totaal gaf heb je hand gepakt de horizon nog maagdelijk op ons nieuwe pad…

elke bloem een gedachte van vriendschap en verbinding om jou op te beuren nu elke dag zo zwaar is je lijf je in de steek laat denken wij aan jou we weten van jouw moed nu je dit pad moet gaan tot je levenseinde elke bloem een gedachte van vriendschap en verbinding om jou op te beuren…

zei hier de natuur als een uitnodiging En ik zag de gang tussen rijen bomen alsof ik thuis was Het kraakt wel onder je schoenen bruin blad, herinnering aan herfst-2016 Het is een goed ding die vanzelfsprekende uitnodiging je slaat een zijpad in weer eens wat anders als je van het pad afraakt.…

er elk plekje kent De ruit die je hebt bewasemd het bed dat je hebt beslapen Geen wapen opgeheven tegen broer of zus de eerste kus gestolen Nooit dolen rond erf langs weg of pad het was je basis, je thuis.…

Over te lange wegen zwierf ik door Stappegoor moe en alleen Er was een korter pad naar huis, dat wist ik zeker als verkenner maar twee te grote jongens van de boerderij schopten me terug, stadskind in uniform en dreigden met de hond Het werd al donker niemand zag mij niemand om te helpen Ik was moe en alleen in mijn verdriet…

Wachten op pleinen in regen en wind, Op het pad van de wilgen verscheen ze gezwind. En nu ligt ze naast me, mijn prooidier van de nacht, met lendenen soepel en ogen zo zacht Mocht dit lieflijk wezen ooit nog verdwijnen, wat zullen mijn dagen van schaamte me schrijnen.…

waar het hart vol van is vindt de mond soms geen woorden ik worstel en schrijf boven de weg in taal weet ik te vinden het pad in het leven is een ander verhaal ik worstel en schrijf boven mijn gedachten in gedichten aan mekaar met mijn pen rijg ik de kralen van mijn leven tot een ketting aan elkaar…

Wij zitten bij de top van 't duin Hoog in de bocht van 't diepe pad.…

Om verder te gaan met mijn leven En andere mensen mijn liefde te geven Wat ze me allemaal aan hebben gedaan ben ik zat Dus ik ga nu lekker op pad Op pad om mijn leven in een goede baan te leiden Zodat mijn vriendje nooit meer zal verdwijnen elke keer als ik hem meer zie denk ik dit kan toch niet dat zo’n leuke jongen van mij houdt…

En al die kinderwagens met een slapend kind in optocht langs de paden, omstuwd door hun gezin. Iemand maait het gras vandaag, het ruikt zo goed. De kindertuin is klaar, de zwarte grond geploegd, wacht nu op kleine handen, op nieuw zaad.…