Alle inzendingen over papaver

pas toen de hoem papaver stilde en haar groot papaver trok, is het vuur van de papaver onder haar verdriet gedoofd…

O, hoe ik 's nacht jouw tabelletje van van Mendeljev zocht. En ik mocht die elementen proberen. Proef-op-de-som, ondervond ik je. Alle kanten op. Zo sterk hadden we negen maand later: een eindwerk. Daarna een heel leven van doctoreren op elk woord uit zijn soortelijk gewicht in een soortgelijk gedicht.…

Ik liep verloren langs het schoolgebouw. Geen kat te zien. Twee oude eiken die elkaar proberen te bereiken al sinds een eeuw of tien. Ze staan getrouw als ik, ontredderd rond te kijken. Aan vroeger denkend en aan honingdauw die naast me zat, haar mond indigoblauw: ze wou geen meter van mijn snoepzak wijken. Een vrouwenstem klinkt schel.…

Papavers. Een veld vol papavers. Zoveel schrijnende wonden. Zoveel gloeiende ogen. Zoveel aarde ontwricht. Nooit sprak mijn vader van dood. Jaren later werd hij begraven met de schreeuw in zijn keel die zijn leven zozeer had verkort. Papavers. Zoveel papavers.…

Blank, scharlaken, woest en vredig, Franjig, strokig, effen, ledig, Wapenig, vol walmen; Staan zij naar de zomer luchtend, In een windeloze uchtend, Opgericht als palmen. 't Rusteloze vliegendom Gromt en glinstert al alom En beweegt zich vinnig Om het groene tonnetje Met het straalsgewijs zonnetje In elks midden innig. Even buigen…

dertien papavers knalrood wuivend tussen graan al bijna in slaap…

Alles is met al verweven - kijk papavers maar eens aan. ------------------------------------------------- Uit: Herworteld leven…

Diep in het holst van de bloemen te kruipen, in hen te slapen. Dan: fluisterend hun ochtend openvouwen, kleurig te vervliegen.…

Ik verpulver de papaver wrijf bruine korrels zaad maal rood papier tot pulp trek de vrucht uit het vlees. Vingers dopen wat verhuld in handen wordt gelegd ontvangen licht van boven of schijnt de zon in nagels? Jij legt in bloemen uit wat me warmte geeft en laaft me tot de nacht zich aan ons mededeelt.…

En weer zijn de papavers daar, de bloemen uit mijn dromen - en niemand weet er hoe en waar ze plots weer zijn gekomen, maar hevig-rood straalt blij hun kleed en trilt in zon of regen, opdat geen mens ook maar vergeet de dagen en hun zegen.…

Uit de wirwar van stengels, van grassen, van granen, reiken ontelbare papavers naar de wolken, naar de zon, naar het eindeloze blauw.…

een vogelscherm is ruisend afgedreven nu de winterkoude is ingetreden naar de zon de warmtebron van leven de huilende vragen van het kind meegedragen door de wind tot aan de einder de rood gouden gloed ‘t water stroomt de avond zingt tussen onze vingers de veder in onze hand de vlammende mantels van papavers wij willen…

Papavers kleuren weer de bermen en mijn dromen, vertellen mij dat nu voorgoed de zomer is gekomen, dat blauwe lucht en stil verlangen een zomer lang kan blijven hangen maar dat de zaden zijn geborgen en verder reiken dan de morgen die als een droom verschijnen kan; laat de papavers rood ons groeten wanneer wij weer elkaar ontmoeten.…

zij wacht tot de gast die zij huisvest ongevraagd toeslaat buiten ligt de akker braak en bloeien al papavers…

ginds daalt hij neer voor nectar in papavers…

ik ben een rode klaproos ontkiem na lange duisternis op plaatsen waar geen liefde is als een Papaver Rhoeas herrijs ik tussen steen en as ik bloei op alles wat ooit was.…

Ieder moment is nieuw, telkens weer, en iedere geboorte kondigt de dood al aan, maar we leven nu en zien de schoonheid van de tere papavers.…

Ik kan er niet genoeg van krijgen: de geur van de linde, het rood van de papavers, het groen van de velden, het rijpen van oogst...…

Vandaag opnieuw aan haar gedacht die ik vergat. Ik las een nooit geschreven brief luidop en stak mijn dromen in de envelop. - Haar verre woorden nooit goed ingeschat.- Vandaag geen krant gekocht, maar wel geluisterd naar zwanen op het meer, naar wind die jaagt, naar klankrijm van een vrouw die vraagt of ik langskom in gedachten als het duistert…

In een papaverveld één lieveheersbeestje vliegt en lacht én lacht van rood naar zwart wat is zo grappig? zoemt de geelgestreepte bij Buurvrouw, bent u kleurenblind? Ziet u niet, hoe op dit veld alle bloemen lijken op een plagiaat van mij!?…

In plat geschoeide velden klappen rozen open, bewijs van argeloze plicht, de wereld zich met het licht zal voeden van te vroeg gestorven helden, waar de koppen blijven bloeden, om gemorst zaad een kans te geven, te aarden aan beide zijden van een tere grens, zich steeds weer de ultieme wens te beleven en hoop te laten ontkiemen…

wielen ratelden; hard snerpten zwepen in de stenen hand van de menners die neermaaiden de papaver en de gentiaan De dichter is maar blinde vlier, hij zwijgt en zinkt in de wind die aan hem wringt --------------------------------------------------- uit: 'In de kalkbranderij van het absolute', 1990.…

ze zit opgezet op de piano papavers hangen in het behang de piano kraakt soms maar hout leeft lang er schijnt een zonnestraal op de partituur ze krijgt het ijskoud als haar mobieltje rinkelt…

in je vaarwater drijven vissen moedeloos je ontstoken ogen ontvlammen mijn wenkend gebaar op schroot tiert de gedachte zienderogen op een schotel breng je mij wilde papavers windstilte doorboort het witte vlies…

Kijk mee met mij, de tuin bloeit wonderschoon Veronica, narcis, viool, aubretia Azalea, papaver, tulp, weigelia Astilbe akelei en anemoon! Ajakkes, Keizer-kruid! Daar in de hoek Eruit! Dat staat als woekeraar te boek!…

Een klaproos klappert in de wind verhaalt van loze dromen verlamt de handen van een kind een klaproos wappert in de wind papaver schreeuwt tot bloedig rood en droomt zijn dromen van een kind een klaproos klappert in de wind herhaalt zijn loze dromen.…

ik zag je papavers veroveren aan het grote raam je liet het maanzaad zien om mij - blauw - uit schaduwpoëzie te bevrijden ik herkende je handen en het trage web dat in grote donkerte sliep alsof uit het zandig licht waarover je sprak, geen erfenis daalde…

Het is lente aan het worden, straks ga ik in de tuin het onkruid wieden tussen de rozen, de papavers, de primula’s. Dan komt die steek van pijn: er is veel meer te wieden waar ik niet bij kan, aan mijn binnenkant. Wanhoop slaat mijn handen voor mijn ogen als ik bedenk: wie in de grootstad, in de wereld, extirpeert het onkruid mens.…

Wat ooit papavers en madelieven waren aangetast door een stortbui Schuimkoppen in een rauwe, blauwe vlakte. Versnippering van weefsel. Morgen en dan pas overmorgen: Bedolven onder ontredderde gebaren. Nodeloos zwelgen in het zweet Dat mijn rug laat rillen. Het antwoord weigeren Tot het bijt in mijn geheugen.…

Mag mag ik mag ik je deze papaver schenken? Het rode hart koolzwarte vegen tere huid Vanuit verte is er onophoudelijk wenken Ik maak alleen als bij of hommel geen geluid Mag ik je deze tere bloem schenken? Beloof je honing... rijke buit.…