Alle inzendingen over pennenvruchten

dichter danst pennenstreken kleurt witte lucht tot regenboog lezer plukt pennenvruchten voert zwarte dag tot schaterlach…

Zo te leven heeft geen waarde wij verzinnen kind noch kraai pennenvrucht uit dorre gaarde wakkert wieken zonder draai hoe gaan wij de prijs betalen voor geheimen van het graf twee oneindige verhalen stervend rond de bedelstaf de verlangens te verglijden naar het allerlaatste uur van kostbare crisistijden maken onze dood te duur.…

ik weet dat ik nooit goud zal schrijven mijn pennenvruchten reiken niet naar het eremetaal zij zijn slechts een gebaar van goede wil wellicht een hoopvol delen dat zwaarte kan schelen het samen ervaren polijst hoekigheid in gebaren jullie hebben mij letters gegeven die ik in woorden heb teruggeschreven…

ik verhaal van taal tonen en toetsen van rustige rijm uit pennenvrucht een pagina poetsen een wuivende wevende hand schept in een scheve letter door kille kool geholpen een prille parade op blank blad, nog onbeholpen een gretige geest vreet vroege verzen waar woorden worden, spichtig of sproeiend, tot wat u nu leest…

ik ben de pen voel de inkt door me stromen woorden verbeelden dromen gedachten van een mens die langs deze weg tot uiting komen en creëren zichzelf zo het vooruitzicht dat ze zich zo tot de wereld richt en aan het eind van die pen en z’n vrucht zit de schrijver die z’n hart weer heeft gelucht…

Mijn gedachten en wil om te schrijven krioelen onophoudelijk wringen door elkaar als wanhopige pootjes van vliegen in een spinnenweb zal ik mijn pennenvruchten toevertrouwen aan verfrommeld of mooi glad papier misschien aan een of ander scherm? Hierbij neem ik afscheid van hartenkreten en netgedichten.…

op weg naar ongevulde woorden in kalkwitte tijd telt de doorgestreepte regel niet langer mee zij is de voorbije pennenvrucht van gesmoorde woorden gedane liefde schuilt in haar vervallen huid de doorgestreepte regel zij is een geschroeide vlucht in het woordtapijt van nergens naar niets…

Omringd door wat er van hen over is, de fel begeerde schilderijen, beschrijft het kind met ingetogen droefenis de pennenvruchten die haar moeder lijkt te breien. De kluwen van de uitgetrokken rozerode panden ontwindt zich tot een mantel in haar koesterende handen. Gedicht n.a.v. het boek “Salka” van Chaja Polak.…

ik duik in je woorden zoals een meeuw naar de vissen in zee letters krijgen vleugels als in zomerdromen neem je me mee naar een kleurenlandschap waar bloesemklanken luisterrijk bloeien pennenvruchten groeien tot voorbeeldige verzen van liërende metaforen ja, zo dikwijls ben ik zweverig in jouw poëzie verloren * opgedragen…

ik ken de pennen die vals schrijven in gif gedrenkt zie je hoe letters en krullen hun kwade genius onthullen zij schaduwen schoonheid breken met lompheid het speelse in zinnen die in hun optie nooit als kunst kunnen beginnen toch zijn zij welkom met hun pennenvruchten die nu nog zuchten onder de winterse kou acceptatie is lente kom…

‘k Geef mijn somberheid een haven, is het volbracht, dan ben ik opgelucht, de treurigheid is weer begraven, en soms tevreden over mijn pennenvrucht. En wie mijn pennenstreken later leest, weet een klein beetje wie ik ben geweest.…

Jij brengt je woorden als de zuiverheid van vers gevallen sneeuw dichtwerk zo puur als ijsbloemen, kunstig bloeiend op een winterraam een groeiende boom van gedachten waarin de openstaande mens rijpe pennenvruchten kan verwachten jouw regelmelodieën zingen in kleinheid een grootse wijs als een jonge vogel in ’t lenteparadijs *…

ik voel het scheuren van de lucht in elke vezel van mijn lijf het lijkt alsof ik zinnen schrijf zonder lust naar pennenvrucht het broeit in fluisterend gezucht geen enkel woord staat buiten kijf slechts het allerlaatste bedrijf behoedt me voor een klucht want gedonder schudt me wakker en een lichtflits opent ogen ineens toont alles zoveel…

zo gegrepen door woorden dat het haar adem doet stokken hartslagverhogend smaakt het naar meer en meer lezen haar ogen zo snel ze kunnen snakkend naar meer dieper hoger totdat ze het boek op z'n kop houdt en alle letters over haar heen vallen…

op tafel slechts één rode anjer, bloedrood schreeuwend, vuurrood dood een fruitvlieg dronk van zoete wijn haar vleugels kleefden aan het zilte glas, doorschijnend zijn het uitzicht -en dat rood ik spreek in raadsels, want het zingt een requiem vol pijn…

Al had ik boven niets besteld noch te verlangen, keek ik net naar het thans zwijgende groene talud de echte grijzere voorjaarshemel met lichte mist, ik vroeg me meer en meer af hebben ze zich vergist ongeduldig bewolkt onvervuld zich dit weer voorgenomen. Al die samenpakkende druppels voelen plots zo raar. Moest iemand te lang wachten, had iemand…

(onwenselijk papierverbruik) eenmaal met veel omhaal een gedrocht in woord verwekt en maagdelijk wit verbruid met doorrookte zinnensluiers is de maker ijdel in verwachting van wat kale uitgeversfeiten en bleef van veelbelovend wit niets dan leegte over gedrukt rijst snel de vraag hoe zo’n steriele pennenvrucht ooit volmaakt te…

Omdat ik leerde lezen, leerde schrijven zal ik evenwel door: voorlezen van mijn pennenvruchten de mooie, zuivere boodschap doen blijven. Ik zal landen aaneensmeden mensen doen denken hun geweten weten te wenken voor slechts één ding: liefdevol leven in dit allesomvattende leven om ons heen.…

denk kom op joh, toon wat smoel Hij heeft geen levenslust, geen doel Is geestelijk uit evenwicht Hip hop; zijn lievelingmuziek Biecht hij me op met tegenzin Een ingang denk ik opgelucht Langzaam vormt zich als mozaïek Van zijn verslagenheid de reden In Polen ligt zijn Hof van Eden Zodra ik achttien ben, ik vlucht Er valt alsnog een pennenvrucht…

De pennenvruchten in mij hielpen mij het leven te aanvaarden zoals ze komt. De muziek in en van mij geeft echter één verboden vrucht, nimmer mij gegund. Jouw muziek in mij, te zamen met de twee vochten van lichaam, verwekten een rijpe vrucht: zij heeft lucht en ruimte nodig die ik niet kende.…

mooiste teksten laat mij gaan langs lief en droefenis Leid mij door de zee van diepe woorden naar de juwelen van vergetelheid Geef mij de vonk dat heel het hart doet warmen laat vonken doven op papier Leid mij door het web naar de digitale roerselen van de dichterlijke ziel Nee nog beter: Laat mij schrijven, nu wij nog leven, mijn pennenvruchten…

Er zit een man op een bankje hij leest versjes uit een boek "..Deze pennenvrucht voert zijn lettergrepen ook aan potloodventers.."…

normen bestormen behoort tot een ander ras soms, midden in de nacht zit ik in een somber hoekje slijp mijn punt extra scherp, vergrijp me in extase aan een woordeloze stroom van storende elementen die mijn vruchten immer bevatten dan, ja dan,,,,,ben ik ja ik, even mijzelf en kan ik me aan mijn pennenvrucht heerlijk bezatten…

bepaald niet snakkend watertanden Naar nog meer over pik en poedelnaakt Het vers kan dan wel lopen als een trein Waarin iemand uit tenen psalmen zingt En tanden zet in stoel- of tafelpoten Dat laatste doet een puppy of konijn Ongewild komisch, wordt zoiets in inkt Nee, dan zuurjood, dat soort van ontbloten Had moeten winnen, da’s pas pennenvrucht…

Mijn pen is niet van imitatiegoud dat wil ik wel eens gezegd hebben, er ligt een onverklaarbare hartstocht in, ik zal je vertellen over mijn pennenvrucht. Vooruit, doe je ogen maar even dicht ik wil je nog wel een keer die cyclus voorlezen, die is heel mooi, heel mooi, een soort niet mislukte toekomstroman.…

vrouwen want men zoekt vertier van oorlog en de woeker met menig dier en van het kind een maand vermist… Het mes snijdt dieper dan de pijn overdekt met schone schijn en dikke vinger men roept meer en meer om minder En U dichter, U wacht hier een schone taak Slijpt Uw pen, schrijft heel gedegen Laat hen voelen wat U denkt door al Uw pennenvruchten…

ooh verhaal toch mijn geschriften voor al 't zwart ervan vervaagt het kost heus gratis al die woorden dus gebruik de schrijfsels ongevraagd  vertel het door aan vele luiden of ze nou luisteren of niet doe ze dat weinig euvel duiden want niet, dan niet, mij echt 'n biet massale reeks aan pennenvruchten toekomstig, voltooid, verleden tijd…

ach kerel doe toch niet zo raar 't idee, een gedicht over het lijden van de kunstenaar een spons vol informatie wat structuur, wat kennis van zaken en dan uit al die dromen een beeld, een pennenvrucht uit ledigheid…

lichten jemig, wat ben ik die sukkel moe” Nou, Sinterklaas moest even slikken en afzien van het snode plan om zijn beste Hak – Piet te strikken en je mootjes te koken in de pepernootpan Maar zoals een heilige past gebruikte hij z’n gezond verstand haalde plannetje B uit de kast en nam heel rustig zijn pen ter hand Nu lees jij dus zijn pennenvrucht…