Alle inzendingen over pijn OR eenzaamheid

Mijn ziel is aan het sterven En niemand die dat weet. Mijn hart zal zich over mij ontfermen terwijl ik je naam fluister....wie weet? Dan verroer ik geen vin, en adem zelfs niet meer. Langzaam, zonder geluid ga ik heen, dan slaap ik in en weet niets meer. De dood zal er dan zijn – voorbij... Kom dan nog even aan mijn zijde staan, buig je een…

mijn lichaam het is opeens zo stil alsof ik niks meer wil eenzaamheid weg? niet alleen meer is het pech? niet rustig teruggetrokken in een donker hoekje maar ook niet vrolijk of blij geen liefde en geen pijn?…

Geluk Een beetje geluk Met een paar woorden helemaal stuk Pijn Een heleboel pijn Verboden liefde die niet mocht zijn Verdriet Heel veel verdriet Ligt voor mij nu in het verschiet Gedachten Eenzame gedachten Dat is alles wat ik nu kan verwachten Door Mijn leven gaat door Maar ik vraag me af waarom, waarvoor…

Ik kan geen postzegels verzamelen ik kan geen vrouwenfoto's verzamelen ik kan geen amourettes kollektioneren en geen wijsheid ik kan niets meer ik kan niets meer Waarom doof ik de lamp niet en ga ik niet te bed Ik wil beproeven naakt te zijn bloot wie weet wel gevroren purper…

Leven trekt sleurt en kleurt maar uiteindelijk kleurt het mijn leven…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Eenzaam want je lichaam is ongehoorzaam aan je geest Bedroefdheid door een scheldnaam het gescheld kwetst je nog het meest Verdriet door het onbegrip want begrijpen doen ze het niet Boosheid door de pijn van het anders zijn Epilepsie is waar je tegen strijd Onbegrip van anderen is waar je het meest onder lijd…

Als eilanden gaan jullie verder in het leven Bijna verzwolgen door de golven van emoties Door de stroom van bittere pijn Zolang die bruggen niet worden geslagen Zullen jullie hart altijd eenzaam zijn.…

Ik voel de pijn, eenzaam, alleen op de wereld, waarom kan ik het niet vinden... Ik heb gegraven in hoofd en hart gezocht wat het zou zijn... Ik weet het niet..…

Pijn die niet komt als samen zijn niet je ding is. Verdriet uit eenzaamheid veiliger dan uit liefdesverdriet.…

Voorbij Het is voorbij Voorbij is de pijn De pijn die jouw leugens en gedraai mij brachten Voorbij mijn twijfels, mijn onzekerheid, mijn tranen, tijdens al die eenzame nachten Het is voorbij.…

sloeg er toen spijkers in door Zijn pijn en door Zijn lijden schonk Hij ook jou een nieuw begin Waar was je toch met jouw gedachten toen ik je daar zo stil zag staan.…

ik ken jou wel maar zien doe ik je niet onhoorbaar ben je toch raak je mij vooral in stilte snij je nog dieper dan oosten wind tegen mijn schrale gezicht gelijk de verkleurde kalender boven het dressoir omarm jij mij iedere dag opnieuw…

glas van de altijd lege kamer verveelt de regen mij die saai de uren maakt niksend hang ik rond de zondag verspillend die als zovele dagen zich nat verdrijven laat terwijl er niets gebeurt knaagt stilletjes vragend mijn geweten en gemoed wat of ik nou toch doe veel te snel en veel te ver rijd ik in mijn auto rond om de zin van eenzaam…

Ik slip, glijd vertraagd af op mijn verplettering -- De tijd breidt zich uit.…

kun je een gebroken woord spalken een splint aanbrengen voor het verzachten van de pijn het gebrokene tijdelijk verbinden fixeren in onbeweeglijke nietsdoenerij voel je na de heling de plek van de breuk van een gebroken woord de stekende pijn waar je nog altijd koud van wordt?…

Ergens in het eenzaam wachtte zij wellicht tot iemand haar zag zitten Ze weende, niemand houdt van mij niemand laat ik mijn hof omspitten Ergens in het eenzaam schreide zij altijd alleen staan doet immers pijn Iedereen meende, zij is best heel blij innerlijk was zij ‘t huilmeisje klein Ergens in ‘t eenzaam verlangde zij naar een lief die…

waar hij zich zacht omsluieren wil door het deken der eenzaamheid vervaagt een verlangen dat diep verscholen knaagt aan de pijn, zijn verloren dromen aanhoort hij het leven in wanhoopskreten waar nachten vervagen in het niets van zijn leven…

Ik wil zo niet langer leven Ik kan het niet meer aan Ik zou zo graag sterven Waarom laat God me nog niet gaan? Omdat er mensen van me houden Omdat er mensen om me geven Omdat anderen het niet aankunnen Als ik niet meer zou leven. Ik leef dus voor een ander Moet het zo van God? Dit gevoel moet snel verdwijnen Want ik ga er langszaam aan…

Kijk naar haar verleden, zoveel geleden, zoveel doorstaan, nooit zo ver gegaan. Ginds, daar of nergens. Nooit, hier of ergens. Alles vergaat tot gruis, geen echte thuis. Geen vader, geen moeder geen zuster, geen broeder geen vriend, geen vriendin het touw, daar zinkt ze in.…

Een kleine traan rolt langs je wang langzaam verlaat het je kin en spat uitelkaar De zon is anders gaan schijnen wees niet bang voor het donker ik kom er aan Geef het aan mij al je zeer laat mij vanaf nu jouw engel zijn…

Netels kan je beter niet zoenen en egels moet je voorzichtig strelen. Maar als lelies willen botsen met de harde rotsen is de verliezer steeds gekend. Als je zachtjes wil zingen naast een schrille zaagmachine zullen de klanken schrompelen. Het lijkt op lieve woorden mompelen voor een hart van steen. Naakt in prikkeldraad hangen, met stukgebeten…

koud als een ijzige wind die door mijn hart zijn weg vindt. koud als een duik in de diepte van mijn zijn. koud als de stilte die bezit nam van mijn onrust. zo koud…

Ze weten het niet dat ik 's avonds huil totdat mijn tranen op zijn en ik met rode ogen eindelijk in slaap sukkel Ze weten het niet dat mijn lach niet echt is en mijn blijde momenten overschaduwd worden door 'n gevoel van eenzaamheid Ze weten het niet dat ik vanbinnen pijn heb mijn hart huilt het is verscheurd gebroken en kapot…

De stad draaide zich om toen ik omkeek. Neem me niet kwalijk ik dacht dat je een ander was. Ik heb een goed scheldwoord, een kwalijke kraal op mijn tong. Ik knip een gestreept hart van papier, Durf ik niet dat ik je nodig heb? De wereld is moe en op de blauwe lijnen in een schrift is het koud. Eerst sliep hier nog een man. Nu staat…

Dit hofje is mijn hel, mijn pijn. Ik wil niet maar moet. Want ik verdwaalde en weet de weg niet meer. De weg naar huis. Loop ik over jaren hier met oogkleppen af, wetend dat dit jouw huis was Hier in dit hofje vol herinnering. Waar ik ooit zo eenzaam was toen ik zocht naar jou. Heb ik vast ideeën in overvloed.…

Ik staar in het water Een bevroren gelaat Tranen als ijspegels Voor troost nu te laat Ik staar in het water Spiegel van mijn zijn Verwoestend en kil De schaduw van pijn Ik staar in het water Aura vol met verdriet Voel enkel nog leegte Ik ben er en toch niet Ik staar in het water Laat mijn leven varen Golven van wanhoop Die de dood…

Ik kleur de hemel kakelbont gewoon zoals ’t mij zint geel blauw en rood wat zwart een bloem misschien een mond Uit velden maak ik bossen met bomen aller soort sterke zwakke levende dode alsof mij dat ooit stoort En in verlaten duistere steden doe ‘k alle lichten aan grote kleine heldere donkere zoveel als er bestaan De (wereld)pijn…

Tergend langzaam glijdt de nacht voorbij, voel me eenzaam en alleen... wanneer keert voor mij dan toch het tij, en wordt het nét weer als voorheen? Net zo eenzaam zijn mijn dagen, ben jij de enige die die me niet wilt horen, zie mij ontmoedigt zitten met al mijn vragen, die jij waarschijnlijk nooit zult beantwoorden...…