Alle inzendingen over planken OR zichzelf

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

naar het leven Blijven ongelezen verborgen in de kast Omdat het niet bij de gebonden literatuur past Daar, ja daar, boven op die plank…

Slijten moet het Zeggen ze Tot op de draad Tot op het hout Met kleurige verf Bedek ik daarna De kale planken En spreid er een nieuw kleed op.…

Misschien sla ik de plank mis misschien is er geen plank en is er alleen maar een boom, een boom die wil groeien.…

vers, gedolven graf de kist nog niet neergelaten de menigte sjouwt met hoge hoeden zes planken zand er over en ik kijk toe…

Ze bliezen het stuk bos weg alsof dat zomaar mocht De bomen liggen nu in een rij klaar om plank te worden daar even om de bocht…

Laatst heb ik me misdragen Door een plank te verzagen.…

ik heb je gevonden maar had eigenlijk geen besef… je was al die tijd in en rond mij maar… na de roes volgt ontnuchtering onzichtbaar voor ogen van anderen voel ik perfect aan dat dwangmatig denken, en extreem houden van dagdagelijkse dingen of mensen, wel best eens gevaarlijk zou kunnen zijn want obsessies bepalen... begeren het…

Hier dan, harde planken naast een boom, als je zo nodig zitten moet. Maar liefdeloos of niet; het bleef bezet.…

“Mijn baasje heeft geen brood meer op de plank En ook voor mij geen brok meer in de bak, Want hij is sinds de crisistijd platzak. Dus ging hij naar de dierenvoedselbank. Maar wat zie ik hem daar naar binnen schrokken? Verdikkeme, dat zijn mijn hondenbrokken!”…

De oude bibliotheek: vol bewaarde boeken hardgekafte beschrijvingen van de wereld, zo vanzelfsprekend als ze ooit was, plank na plank eeuwen en dagen, de tijden zijn veranderd, de mensen niet Ik beleef hun lotgevallen, ik droom ervan, en des te meer reikt mijn hongerige lichaam naar buiten, om oog om oog…

Strak in het pak, stropdas om, kapsel top, masker op, gladgestreken haar, plank voor de kop, gaspedaal. De bonus roept neus in de lucht ZAKKENVULLEN en bankieren maar.…

Zo’n hele sfeer Nu geen grappen meer Zelfs de plank wordt misgeslagen. Doe daarom ieder dag Maar een kwinkslag.…

in haar ogen sluipt verlangen diep verscholen droogt een traan elke dag wil zij leven beloven niet op te geven het gevecht met zichzelf huilt zij elke nacht ontwaken, is morgen hernieuwen in hoop door die blik in de spiegel waar schaduw vergaat verlangen weerkaatst in de vorm van een traan…

ik begrijp jou wel moeder, dat je me naar de kop vliegt je moet gewoon terug naar die plek van die takjes en twee warme eitjes die ik met zorg, veger en blik opnam en wegkieperde je moet wel en daarvoor trotseer je zelfs de daderes van die dubbele moord…

Maar zo zichzelf gebleven, hè. Ik vind Haar juist nu nóg een dom, onnozel kind…

zij nooit hebben bestaan en diep onder de aarde waar zij hun vleugels zandig nat door tochten langs het donderpad naar het domein van helledromen onmogelijk verzwaarden waar zinnen niet meer in beheer bewegingen bevriezen door de zwaartekracht versterft geluid in onderzandse nacht diffuus sporadisch nog door leven waargenomen maar door zichzelf…

De lust om iets Begint met niets Totdat je het probeert Dan is er niks wat eraan ontbeert Alles is mooier met, dan zonder het Waarom zou ik het niet doen, wat is hetgeen dat mij nog let Je hart slaat honderd slagen bij het zien van datgeen Totdat je hart stopt op slag honderdeen Al dat prachtige vervlogen Zie het onder ogen Ik ben voor even…

lange broek zelfs als de zomerzon erop scheen Thuis zat zij in een donkere hoek en ze zat daar met haar mes alleen Haar littekens spraken ‘t verhaal van het alleen en ‘t verschopt zijn Op school alom en door allemaal van ‘t schreien van bloed uit pijn Haar benen verhaalden van ‘t zeer als haar verdriet een uitgang zocht Ze beloofde ‘t zichzelf…

Ze heeft genoeg aan zichzelf. Nu noch roept de dag in het alleen maar ouder worden. Bladstil, gewichtloos is het haar wereld die vervaagt...…

Er zijn veel mensen die zichzelf laten kraken roem, geld, macht doet ze zichzelf kwijt raken en geloof me – zij verdienen medelijden ze vallen hoe mooi het soms ook lijkt in hun 'niemand zijn' niet te benijden…

Sprekend de moeder wat lijkt zij/hij op z’n vader op z’n opa, oma, tante, oom, neef, nicht uiterlijk vertoon allemaal bij de geboorte, het nieuwe leven van een baby, mensenkind; meisje/jongen het is de toon die de muziek maakt afwachten dus, zijn/haar smaak gun het kind z’n eige z’n eigen unieke ik sprekend zichzelf!…

De kosmische reeks van het leven Terug te vinden in de kleinste zaken Komt zonder zes niet bij de zeven Kent zonder tong geen smaken Waarachtig onzichtbaar voor het oog Bevat einde noch begin Gelijk een ongrijpbare regenboog Is de weerkaatsing des levens er middenin...…

Niemand is zichzelf, mensen lekken nu eenmaal -- in elkaars leven.…

Een groepje acteurs nabij Schwanken Bracht tragisch toneel op de planken Zelf vond men het echt Als stuk niet zo slecht 't Publiek vond het zelfs om te janken…

in haar fantasie is hij een man van karakter een kameraad bemiddeld een minnaar van de bovenste plank en bovenal de ideale vader van haar kind helaas zij heeft - het - mis wát moet er van haar terecht komen…

druiven roken sigaretten melken vlees drinken slapen op de plank dromen oppotten alles op z'n kop zetten om werkelijk- heid te verslaan als een bezeten journalist.-…

Om dit te bereiken, Moest ik naar de calorieën kijken, En bruin brood op de plank. Maar straks betaal ik de tol, Dan ga ik van volslank weer naar boordevol.…

Terwijl het vlees Dat bij dit lichaam Hoort roerloos Tussen wat houten planken Achterblijft, Kringelt wie hij was Door de naden van de kist En ontsnapt naar de Ruimte die hij met Zijn innerlijk vuur In herfstkleuren steekt…