Alle inzendingen over plein schreeuw

Het hek is van de "Dam" veroorzaakt door een schreeuw van een enkele man…

Misplaatst die schreeuw Een stem die schreeuw angst gevoel gaat door merg en been op het verkeerde tijdstip de verkeerde plek schrik angst paniek nee niet hier op deze plaats.…

Een schreeuw om aandacht van een dronken man. De stilte wordt abrupt verbroken. Paniek, vallende mensen, benen gebroken. Een schreeuw om aandacht was hier de oorzaak van. De dronken man was tot zijn spijt, op de verkeerde plaats, op de verkeerde tijd.…

Schreeuw De zon scheen door het leven niets leek ongelukkig te zijn glimlachend opstaan lachend weer te rusten gaan.…

Maar het gevoel, Ik schreeuw, wat je voelt! bij de kleur van een ander licht. Dat gaat over jou over mij, over ons over de identiteit van ons eigen gedicht. Dan spreek je niet van geld, bezuinigingen, van winst, maar van de contouren van een maatschappij zonder een gezicht.…

Heerlijk is het om primitief te kunnen schreeuwen. Fijn is het om eens gezond tekeer te kunnen gaan. Hoe verlichtend moet het zijn om tranen te huilen, die nooit eerder vloeien konden. Hoe bevrijdend moet het zijn om lucht te geven, aan angstgebrulde schreeuwen, als vergeving van nooitbegane zonden.…

Ik wil liefhebben, Ik weet niet wie, ik weet niet hoe Ik wil getroost worden, Ik mag niet huilen, ik mag niet zwak zijn Ik wil schreeuwen, ik wil slaan Ik ben als een wild dier, die woedend in zijn kooi zit en wacht om uit te breken Ik wordt getreiterd, ik word verlamd Men is bang voor mij, Ik word opgesloten in een gesticht…

kwam schuld en gevoel geen doel om te raken ik ben er mee klaar maar de pijn komt met vlagen teveel om te dragen dan vlucht ik weer even en denk niet aan leven zoals toen ik schreeuw niet maar huiver en fluister nu gaat het beter…

ik luister naar de stilte van de nachten ik hoor het gefluister van mijn gedachten en plotseling schreeuwt binnen in mij van alles zich uit maar ik verbreek niet mijn stilte uit angst voor het onbegrepen geluid…

Lawaai bij het herdenken van de doden Wat gaat er om in dat gestoorde hoofd Of je opnieuw het leven van hen rooft Vanmiddag heeft de rechtbank het verboden Slechts stilte past de strijd die is gevoerd De grootste schreeuwer ooit de mond gesnoerd.…

slaafs naar kleine cijfers er was te veel mezelf te weinig jij je droeg de sleutel van een altijd open deur trots tussen je borsten uit hart en hoofd verlangen en kiezen voor jouw ziel die me lief is je kunt ook houden van dit huis met muren van voorbije woorden in het lijstje op de tafel naast het bed waarin zo veel aan liefde De Schreeuw…

Hier wonen mensen in natte dozen en ik schreeuw niet ik voer geen actie voor een post in de begroting Ik voel me alleen net als de anderen in hun huis en schone kleren die al zoveel te doen hebben en opgelaten voorbijlopen met een vriendelijke groet die een gesprek afkapt voor het kan beginnen en die dit gauw vergeten voor het een…

je hebt de muren weer hoog opgetrokken het goud van tralies slaat zwart uit de open ruimte kan je niet meer lokken je cel weerkaatst zelfs geen geluid schreeuw maar zonder woorden jank je tranenloos verdriet alleen zijn pleegt zijn eigen moorden er is niemand die het ziet…

de stad, stel ik mij als dichter het "Toekomstplein van Rotterdam" als volgt voor: Toekomstplein van Rotterdam Een plein is pas een plein als 't een plein is met 'n fontein als je je handjes en je voetjes kan laten voelen zacht en zoetjes in schoon springend spetterend water meimerend over vroeger, heden en later als je met acceptabel…

kijk me aan zie me staan en voel mee met wat me is aangedaan zie mijn ijzige schreeuw verbeeld door Munch wil ik slapen is het slechts een geeuw misschien van verbazing of met nog een andere lading?…

van ontvoering de laatste blikken van herhalende ontroering de kelen die schreeuwen onder drukkende verstikking ingesloten door haast gestorven panden beschijnt een eeuwig licht de betonnen zuil hier liet men, toen, mijn toekomst verzanden het is hier waar ik om het levend verleden huil…

door de schacht naar de waterburcht binnentrekken in de gesloten koningsstad Vechten is steeds opnieuw aanvallen, schreeuwen, houwen en klauwen als leeuwen over groeiende bergen doden, want het is nabij ook al trekken we ons terug het is nabij zolang we leven…

Tijdens het voetbal daar een plein bezetten als een oranje, kolderieke kliek met infantiel gedrag ‘en plein public’, dat wil men ons in Wenen gaan beletten. Géén Hollands stukje Wenen, aangezien ze daar het standpunt hebben: Wien bleibt Wien.…

Al is het vliegje nog zo klein het werpt zijn schaduw op het plein.…

Bordjes op het plein, naar Berlijn, Parijs, Rome – ja, hier ben ik thuis.…

Tieners op het plein spelen graag met de ballen -- van het verliefd zijn.…

een verlaten plein in de avondschemering geluidloos overmeesterd door de zachte sneeuw een vermoeide passant die plotseling stilstaat het hoofd draait naar het plein toeschouwer van een verstilde wereld dan wendt hij zijn blik af en herneemt met trage tred zijn reis in de verte krast een vogel…

Bevolkten eens straat en plein, bevlogen de stad, waren bekenden, gevleugelde vrienden voor groot en klein: de duiven... Stil is het nu op straat en plein, als bewijs slechts een veer hier en daar, beslissing van het stadsbestuur: God spelen in het klein...…

Langzaam ebt de waanzin weg het schreeuwen wordt gesmoord ik weet dat ergens daarboven mijn schreeuw om hulp wordt gehoord.…

Houd mij heel even vast raak mijn verkilde huid, verjaag waarheid, neem mij mee naar het hoogste duin, waar passie aderen vindt in omwoelde grond, laat ons wij zijn, geef bloei aan het naderende voorjaar fluister liefde richting lente en geef ons die dagen waar licht alleen maar zon zal zijn, reik mij jouw hand…

herinneringen De paniek raast in mijn keel Tranen stromen door mijn lichaam Elk gevoel is er een teveel Eerst, eerder, nu en morgen Lijken verstrengeld tot een moment Onduidelijke lijnen in mijn hoofd Alle herinnering en gevoel gemengd Verloren in tijden die niet bestaan Duizend ogen draaien rond Ongelovig starend naar de beelden De schreeuw…

Schreeuwen zonder geluid remmen zonder te stoppen Droomde het wel eens zou best kunnen kloppen Heb namelijk ontdekt dat ik, ondanks dat 'k van je hou, geen liefde terug ontvang en niks meer hoor van jou...…

als de dichter diep in haar hart kijkt naar wat haar beweegt dan is de ontluistering niet zo groot dat zij het niet waagt om het steeds weer uit te schreeuwen…

Ik haat je! Ik haat je! Schreeuwde ik tegen de betraande glazige ogen die me aankeken even leek het of ze reageerde vuur sprak uit haar maar stil stroomden ze verder Verraders!…

De angst voor de dood, voor oorlogen en rampen, de schreeuw om liefde. Pure versmelting met goddelijke kosmos, de lieve ander. Niemand heeft groter liefde dan die opgaat in ander, elk ander.…