Alle inzendingen over resonantie

fijngevoelige minimale aanraking doet u vibreren…

Aan ziel is nog nooit iemand overleden Aan wijsheid evenmin Weet je... Soms sterven mensen wel... Maar dan een heel klein beetje…

zometeen ga ik je bellen en vertellen dat ik in- en uitgeklokt heb waarmee gezegd is dat geen minuut ooit hetzelfde is waarin ik graag nog eens zou willen doen en niet doe omdat er dan niets meer is wat ik ooit nog eens zou willen doen wat ik altijd al had willen doen…

bivak van zee zand en duin de branding dag en nacht mijn resonantie wisselstroom ongrijpbare krachtbron ik laaf mij…

In een cirkel van illusie dans ik in een kubus parabolisch ingetogen met een hoge resonantie. Ik baan mij een weg in een driehoeksverhouding maar ik sla een slecht figuur het is een vlucht in dementie.…

Ik mag het zeggen zonder arrogantie: Gedichten.nl is uw garantie voor verse verzen zonder redundantie met lyrisch optimale resonantie. Maar heden wijk ik af van de usantie: Geen snelsonnet, want ik ben op vakantie.…

wijde duingrond verleent weer toegang tot mijn plek de branding deelt met mij haar klank en resonantie de wind beproeft mijn levenskunst en weerbaarheid met huid en haar, aan zand en zout is geen gebrek…

Een resonantie in zenuwen of spieren, een licht natrillen van een draad, een afdruk van een hand op een lichaam. ---------------------- uit: 'Toendra', 2006.…

resonantie klinkt door in vibrerend woord en daad het liefst zing ik voor jou, in de maat lief wil ik je zingen en fluks vergeten maar dat gaat niet zo gaan de dingen het staat geschreven en iedereen moet weten, het moet er in gewreven het liefst zing ik jou…

Zacht zingt het vacuüm Atonaal in resonantie Deze klank verstoort De etherische substantie Ondergang in onzekerheid Voorbij de gangbare limieten De entropie is onomkeerbaar In dit kosmisch bloedvergieten Waar eens ik liep Langs paden van chaos Fluctuaties op een zee van tijd Komt nu het ledige tot orde…

en nu wil ik zingen mijn gitaar in mijn armen alsof ze jou was vingertoppen glijden over snaren die trillend de hemel laten horen maar nooit zo mooi klinken als jij er uitziet bij de kleinste resonantie meen ik je naam te herkennen en mijn stem klinkt beter als ze zwijgt maar ze wil niet zwijgen ze wil danken en buigen ze wil de liefde…

dat komt als het komt en of het zich opsomt onder een stramien met een geschreven dak zie een opening, zich schuchter aandienend, nog wel vertragend en vermomd licht en nog weinig verteerd ach ja het dromt het gorgelt mee langs mijn enige orgelpijp een in opgang komend proces van een startende of wel achterlatende resistente resonantie…

en verdriet onaangedaan al eeuwenlang hun klinkende taak verrichten Dichterbij gekomen zag ik de intense oplettendheid in elke vezel van zijn vacuümstille lichtgevende elektrische aanwezigheid Het winkelende volk dat hem zich half generend passeerde verkeerde in een andere dimensie hij in het eeuwige nu en hier van de eeuwige resonantie…

Op louter goed gestelde vragen kan ik niet het juiste antwoord geven woorden worden holle vaten en de resonantie mij de les weer leest, de bedoeling tot juist handelen het vermogen door intuïtie weerlegt, wordt dit relatief onvermogen, de taal als middel geknecht, de ballans te mager afgewogen.…

je danste in lichte pas over grijzig gras maar paniekte het groen was nat en stak in voeten schuurde hielen er was geen harmonie het was niet fijn iedere stap deed pijn je bent stil gaan staan bij jezelf te rade in gesprek gegaan liet golven ongemak passeren zij konden jou niet meer bezeren zocht in reverence naar resonantie…

had hij niets te verliezen om alleen te kunnen winnen, om uit die gave als toegevoegde overdracht te kunnen kiezen, voor zichzelf en voor zijn geselecteerd publiek, karakter om vooroordelen te overwinnen, toont wat we ons allen wensen om te kunnen zijn, zijn gekozen en gedreven rimpels, die onuitwisbaar uitrollen in een waterplas, resonantie…

als ratten knaagt het zich een weg doorheen mijn denken, m'n verstand ik weet niet meer wat ik zeg ben elders aanbeland ik had niet de minste keuze het kwam zelf naar me toe overleven is de leuze vraag me af hoe ik dat soms doe een duaal verlangen maakt zich los golven, resonantie in mijn kop wie daarboven won de tos?…

De resonantie trilt, verheft zich in zijn eigen ritme. Dwingt zich in de welbekende rol. Geen mens kijkt op, de steen is diep gevallen, het kringelt maar de spanning is niet echt verstoord. Er is geen reden, geen nader inzicht in de nieuwe dag. De mensen lopen door hun leven, hun voeten sleets, hun rug gerecht.…

Je hoeft mijn mond niet te volgen geen geschenken te brengen bloemen mogen tuinen blijven sieren luister maar gewoon naar je hart ervaar de resonantie in de kamers. Het is te vinden, dat vertel ik je met en in de kleuren van de natuur als ik de spatels of het papier tot mijn ogen maak, mijn iris geheimen eindeloos uitdeelt.…

De Schumann-resonantie was al op tilt geslagen. Maya's, moeder aarde, onder- en buitenaardsen verwachten vol spanning de vijfde zon. Een gele lis begeleidt dit nieuwe evangelie! Aan de bosrand bij Soesterberg lichten orbsen op...…

Op eenvoudig en louter gestelde vragen kan ik niet de juiste waarheid vinden, woorden werden holle vaten, tot hun resonantie mij de les weer leest, om gaten te dichten door een lome stroom van zinnen zichzelf geneest.…

Wat heb ik geleerd "Ren, ren over het water... " Mijn lief ontdooit dat deel van mijn hart dat bij elke herinnering en ongewilde resonantie bevriest. Hij nam de biecht af en vergat mijn naam. Hij herkende geen medemens in mijn ogen. Ik moest eraan geloven.…