Alle inzendingen over rode hoed

De kaart voor elk gebied kleurt donkerrood Maar wat betekent dat voor mijn vakantie Want het wordt tijd dat ik een ander land zie De reisproblemen zijn straks levensgroot Dit heb ik in mijn tuinstoel overdacht Het valt best mee als je niet veel verwacht…

rode wijn – bah weg wijn en o, wie was u?…

Iemand legde een steen op haar hoofd, maar ze wou dat het een hoed was. Ze droeg hem als een hoge hoed. Zulke hoeden zijn zwaar, ze verplichten. De steen droeg in zich de tijd die haar hals sterkte en rechtte en haar wekte: ze droeg een steen.…

in de verte hangt nevel laag uit bij zichzelf en de man met de hoed loopt schaduw in duister het bankje voor twee lonkt zo zalig zo zoet naar pijnlijke ziel van de man met de hoed…

iedere keer wanneer ik mijn wijkje binnenkom weerom de confrontatie met gezichten van mensen die ik wantrouw maar straks op 2 maart a.s. maak ik met het rode potlood korte metten met de heren…

ik kijk je aan kan je niet verstaan je mond spuwt kleuren die je tanden scheuren als je lacht je lippen lijken dijken gebroken door de vloed van ijskoud blauw, bevriezend in het vochtig rood van jou ik kan je niet bereiken want je ogen kijken dood ontdooiend in het koele wit waarin pigment verborgen zit maar je handen hoeden lava…

Nu het nog licht is zou ik graag een ander willen zijn, een haas die zich een hoed opzet en man wordt.…

In de oude, bekende vertrekken Zij pronken en stralen en strekken Hun vuur-prachtig rood; Zij staan voor de ramen te gloeden Als van kardinalen de hoeden, Van machtigen, groot; En staan in de hoeken te vlammen Als pluimen in hellem-kammen En vanen in oorlogs-nood; En schaatren diep en schreeuwen De kreet stil die ging door de eeuwen…

Hoed je voor hoeden groot groter grootst geen gezicht te herkennen gedrochten benen vrij van visitatie onder grootst klik klak der net geziene hakken wekt de kak ingepakte ridderzaal zilverstaal glimt hoeden flappende randen verraden staalhard marcheren onderdanigheid schijnt gigantisch vrijwillig schijnbaar wijsloos hoezee hoezee hoezee…

de zwarte hoed werd afgezet kwam een laagje zwart wél uit de tijd van de heer Van Rijn kreeg de man in 1994 toch een nieuwe hoed afneembaar maar toch raar waarom niet de oudere zwarte hoed dan niet weer opgezet?…

mister sandman bring me a dream zingt de sax iedereen klapt rond centloze hoed hij speelt nogmaals mister sandman bring me a dream droomloze hoed klapt de sax…

zacht blatend en verdwijnend in het laatste rood schurken zij lichaamswarmte aan elkaar terwijl de eerste mist naar dromen gist…

gisteren nog maar lijkt het leerde je van harte zingen hoedje van hoedje van hoedje van papier gisteren nog maar lijkt het leerden jou schade en verdriet hoed je voor zelfingenomenheid hoed je voor de basserool gisteren nog maar lijkt het leerde je dat niet het hoedje maar eerlijk en oprecht zijn je overal brengen kan en zal gisteren…

ik werp een handvol woorden in een hoge hoed en roer er met een toverstafje door maar er komt niets uit... blijkt er toch een dubbele bodem in de hoed te zitten wanneer ik de bodem los torn vallen woorden op m'n schoot die ik er niet heb ingedaan bestaat er dus werkelijk nog zoiets als magie…

men hoede zich voor ouder worden in eer en deugd dat is dodelijk vervelend…

Een plons in de nacht, ik zie alleen maar een hoed -- op de brugleuning.…

"Val wind", sprak Mozes Yam Suf lang genoeg gedeeld ging de storm liggen…

Daarna onder troosteloze hoeden de vrouwen, in het volle ornaat van de trieste frigiditeit die recht op een stoel in de hemel geeft. Maar waarom reed daarachter nu dat rode autootje met die luidzingende chinees? --------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1985.…

De stralen en de rode gloed omzoomden je Australische hoed. Zo nam ik een foto van je. Toen je heenging gebruikte ik hem voor de kaart. “We are the sun”, zong je altijd als je blij was.…

ik groet je met mijn hoed en met mijn jas ik draag een kruis –je weet het niet je ziet het pas als ik mijn ogen in de jouwe zet en keurig net vouwt zich mijn jas mijn hoed verlicht zijn rand en zacht heel zacht vouwen mijn vingers rond jouw aangeraakte hand…

Uit zijn hoge hoed Tovert de schepper een paar Magische benen.…

Een pad in het bos paddenstoel tovert uit hoed diverse sporen…

Wie niet horen wil zal zij eens bijten Wie niet wil zien zal zij graag doorboren Hoed u als zij met harpjes gaat smijten blijf binnenshuis tot het ochtendgloren en Angelie net als Dracula te rusten gaat…

deze man praat niet met engelen van gouverneur naar Robinson Crusoë een transformatie van daar en toen een mens gegomd in grijs-wit met rood krijt gemengd de doden komen altijd terug…

Als Amsterdamse daken zouden kunnen spreken zouden ze toch zwijgen als het graf omdat die stad daaronder heel compleet is, bijna af! Dat schreeuw je niet van de daken dat fluister je zachtjes om je heen: Amsterdam is als verwarmen Amsterdam is als omarmen Amsterdam is om lief te hebben... Amsterdam, ik heb je lief, maar ik hou van Rotterdam…

Elke morgen groet ik ze even twee statige mannen met hun groene hoed praten doen ze nooit, maar wuiven en dan is mijn dag alweer goed Hoe oud ze zijn, ik weet het niet ook hun lijf is niet meer zo mooi maar die wuivende takken doen het hem en natuurlijk hun groene bladertooi Ja, ik ben gehecht aan deze hoge heren ook al nemen ze hun hoed…

werd uit mijn lijf geweerd en immer was ik op mijn hoede maar nu de dood zijn stem verstrekt zijn mijn voetsporen met zwart bedekt en besef ik, door tijd ontwricht 't leven heeft zich op licht gericht…

het spel kenden zij ondertussen wel alleen de intonatie en het stemgeluid verraadden deze avond de kwaliteit van hun huid hun blikken troffen niet elkaar daarvoor waren zij al veel te lang een paar de ogen bespeelden het publiek deelden met hen leed en lief maar toch met happy end het venijn is de surprise uit hun hoge hoed…

vergeet je niet mijn vel te schrijven de inktsteen neemt mij hard mijlen verder weg plas ik door waadbaar diep spraakwater op het kruispunt van twee kolken die elkaar de das om doen, 'Kijk, zie die dassen zwemmen!', wordt mijn reddingshoed hoger dan de jouwe de vloeiende ongerijmdheden slaan uitgedroogd terug in mijn poreuze poriën ik win…

De hoedenparade is voorbij Maar één bleef bij mij hangen Het was de hoed van Rita Verdonck Die haar gezicht echt deed behangen Hij was bijna een meter groot Kon net nog één oog zien Onder dit deksel verschool zij zich Zo'n exemplaar heb ik nog nooit gezien De hoed was wit met blauwe bloemen Lachwekkend was 'ie wel Ik zou hem de naam UFO…