Alle inzendingen over roken

Door een genadevolle windvlaag sloeg de rok van mijn tegengangster omhoog en keek ik recht tegen haar witte slip, die van zacht, opbollend katoen was. Het leek wel alsof Titatovenaar ons tijdelijk had bevroren. Door de opbolling dacht ik aan zo'n maandlap, maar hoe dan ook, ik voelde geen seksuele aandrang, maar wel een enorm respect.…

over rotsen ligt de wankele afdaling met zicht op verhalende cipressen: hugenoten begraven zonder steen of voortvluchtig terug klimmend, de spieren verzuurd in de verte het terracotta dak de oude deur, schietgaten in de wanden laaghangend mist, rook, geur van hout de oeroude rank levert nog wijn in harsachtige herinnering: samen met kaas…

nee, ik heb vliegangst of ik rook of drink? nee, ik zuip en snuif is er nog een optie? nee, ik heb mijn portie gehad.…

ik zag de bui die zich wendde op het hoogst van het duin het strand dat de zee met zijn golven weer keerde ik raakte je huid de spanning ontlaadde wij die eeuwen versmaadden het verlangen uit eerdere levens bonkte er uit loeide als vuur in een droge savanne de rook trok niet op zelfs de tijd bleef stil hangen had ons in uren gevangen…

Ik kijk uit mijn ramen tegen huizen aan Zeg ook maar tegen de daken Ik kan ook bij de overburen naar binnen kijken maar gelukkig ook over de daken heen Ik zie dan de blauwe of grauwe lucht de wolken, de regen spetteren, voel de sneeuw ruik het hout wat in rook opgaat ’s winters en In de zomer uitgelaten mensen op dakterrassen Ik zie ik zie…

Weer op eigen benen gezet En ik was klaar met de wet Nu klaar voor het toen in nu Niet bang meer voor de klu Lopend door het vuur Hotellova getekend op de muur Er staat ook geschreven dit een keer En lachend nu ga ik verder weer Met een nieuwe gedachten Alles zal ik verwachten Ik kan alles weer aan ook Kijk niet op voor wat rook…

bloemen al geplukt vaasde ze als roodste rozen in een veld met woorden vol geluk ontloken ze als nieuw gekozen de wind blies zachte lentelucht in vleugjes voor het snelle rijpen je ogen schenen langer zon en lachten met de warmte van begrijpen we dachten nog de winterkant maar kou en sneeuw waren geleden het tintelde van hand tot hand we roken…

roodkoper is de herfstlach ze fonkelt in het glas cognac de middag geurend naar tabak je ademt stilte en in blauwe rook danst stof tussen de muren in rust gaan uren langer duren het wild dat weer een zomer heeft geoogst is al geschoten hangt verstervend aan de poten ook de voorraad is gedroogd wijn van druiven door de zon gekust…

Wanneer rook ik je bewust, wanneer dronk ik je eerste thee? In welke toestand was ik toen, had ik net voor ‘t eerst gekust, gedanst, geslapen tussen sterke armen?…

Eenzelfde hel zal voor hen allen roken! Maar wij, wij hebben nooit iets kwaads gedaan, Daar wij zo vast in onze schoenen staan.…

Ik betrap mij er steeds vaker op. Wanneer ik weldenkend in bed lig, piekeren noemen sommigen dat, dan zie ik me al weer opstaan. Wanneer ik dan eindelijk op kan staan, denk ik moegedroomd aan zitten. Wanneer ik dan comfortabel zit, zie ik me in gedachten rondlopen. Maar, terwijl ik aan het lopen ben, zie ik mezelf al hoopvol arriveren.…

Wij rennen ras naar het altaar onze honger kan niet wachten vleeslijke liefde te betrachten boterbrief daarvoor, aldaar Leg sintelstenen openbaar bid wiens ook hoger machten om dit kippetje te slachten eer de schrans met huid en haar Rook likt lucht vol ziltekruid wit van maagd`lijkheid berooid als ze zacht door sluier sist met…

Ik zeg: “Tant pis, bien sûr, oh, c’est pas grave“ en lees Le Soir, draag een alpino-pet, ik rook Gaulloises, eet Brie op mijn baguette en drink nog enkel Vin Rouge de la Cave. Mijn jeu-de-boules is echter zeer gênant, dus ’s avonds val ik steeds weer door de mand.…

Kleine handjes grijpen krampachtig Naar het rood bevlekte gras Zoeken houvast tussen de stenen Slaan in doodsangst van zich af Kleine handjes, gebald tot vuisten Ogen dicht om niets te zien Mondje heel stijf dichtgeknepen Als ze stil is, heel misschien… Kleine handjes, rapen voorzichtig De resten van een rok bijeen Mond nog steeds stijf…

Soms stel ik me voor dat ik je echt ontmoet Een rosse bloes met korte mouwen, een beige rok tot op de knieën en zwarte klakschoenen je kijkt me aan en dan snel weg Loop naar je toe, jij tilt je armen op ik schuif mijn handen onderdoor leg ze te rusten op je schouderblad Hoe de spanning uit spieren verdwijnt tot je soepel en zacht tegen…

Men moet maar in de kou gaan staan om buitenkroegs een peuk te roken zodat beloftes alsnog gaan stroken “meer blauw op straat” (zonder baan) maar de maatschappij is geen melkertkoe.…

Wij rennen ras naar het altaar onze honger kan niet wachten vleselijke liefde te betrachten boterbrief daarvoor, aldaar Leg sintelstenen openbaar bid wiens ook hoger machten om dit kippetje te slachten eer de schrans met huid en haar Rook likt lucht vol ziltekruid wit van maagd`lijkheid berooid als ze zacht door sluier sist…

Mijn lief, ik rook jouw geur weer vandaag, jouw adem droeg me mee een zweem van zacht verlangen hing even om me heen. Mijn lief, ik miste je weer niet vandaag, het lijkt alleen maar zo maak je geen zorgen lieveling, ik red het wel alleen.…

Blacky maakte me blaffend wakker; hij rook een poes of zag een rakker juist toen de nacht een ster verslond.…

De geuren van de gardenia voortdurend bloemen wat minder in de droge tijd zo rook het toen, de wegen de straten en de pleinen in het midden een waringinboom na een regenbui ontdekte wat ik zocht, dat loste op onmerkbaar aan de randen ik zoek iets nieuws verlies wat ik gevonden heb zet dingen op een rij wat meer moeite kost alsof de…

ik hoorde struiken praten had eerst weinig in de gaten maar een vleugje wind droeg hun woorden hoorbaar dichterbij keek spiedend om mij heen naar een andere bron zag gefilterde zon in het donkere groen rook de vage geur uit bewegen van toen een vorige tijd die seizoenen herspeelde in het decor van heden daarbij declamerend van…

Ik wil niet roken. Doet licht aan. Herinner. De man aan de muur. Mik de jager. Schiet. Met duim en wijsvinger. Zo. Je bent dood. Jager, jagger, staat daar? Wat. Kan niet lezen? Ze willen ik. De jongens van de straat. Ophangen, aan de lantaarn. Akelig als de nacht, komen ze aan. De groene creaturen. Auw.…

Ik zie niet velen lachen, ik zie niet veel plezier, maar drukte en bedruktheid, en ernst en veel vertier, maar staks komt weer de avond en komt de weemoed ook, dan vallen weer de maskers en veel vergaat in rook.…

Besneeuwt de nacht met rook, zweet zich uit, zetelt wijdbeens en viert zijn geslacht. Thuis het tweede bedrijf. Het lijf moet hard gedoucht, alcohol gewassen afgewerkt. Al het water verdrinkt in hem. Grote woorden galmen langs het open gordijn. Ik droog het nat waar hij niet bij kan.…

-Statig freule prijst de spijzen- graast het heerlijk zoet zo zoet vreest niet van de duister zijde aan wiens voet gij voeden zout zucht geslaakt aan wouden kant laat verend groen volgaarne door een wel gevormd beha gelijk haar ongerepte boezem strijken dwaalt dus danig deze rokken tot uw adem reiken kan zoekt er rug gekromde stokken…

weer toonbaar na correctie de borsten, na een grondige inspectie, bestempeld met het keurmerk ‘desastreus’ zijn nu plots ongekend volumineus een liposuctie maakte haar weer sexy ze blijft haar lijf Spartaans met tucht bestoken en is de ganse dag sportief in touw ze eet haar onbespoten groentes rauw ze snoept niet meer en is gestopt met roken…

speelt de wind het verboden spel in tintelfrisse vlaagjes opent hij de dag om met een lach koesterende warmte van zon als deken gratis mee te geven hij verlost wolken van vorm en kleur droogt de lucht tot in het blauw kou zijn witte lijnen recht kan schrijven nu zon is vertrokken zitten wij met de brokken door sproeien en rook…

Jij draagt mijn huid in warme handen geeft mijn zicht een roze gloed laat ijzig koud in heet belanden flambeert de taal soms vurigzoet brengt al spelend vlammen voedsel blaast de rook in kringeltjes rond sprokkelt houden van langs lange nachten maakt ijzige dagen gevoerd, wintersbont jij maakt vlokken dagen simpel houdt de…

Hij wist toch hoe ze rook? En bewoog? Er was Assepoester die hoopte dat de prins haar meteen had herkend maar niets had gezegd. Hij gaf de zussen ruimschoots de tijd te doen wat ze konden om toch in dat schoentje te passen. Eerst moest die hamer gehaald en die zaag, die teen eraf en die hiel.…

Onder een dikke zwarte pluim rook Als de tijd er rijp voor is zul je het zien Twijfelend zal ik zeggen: “Dit is voor jou” Wat ze ook van mij zal denken, ze zal nooit lezen dat ik van haar hou…