Alle inzendingen over roken

Vorige week vertrok het laatste kind Vanuit het huis zien machteloze ogen Haar rode rok verwaaien in de wind…

Rook vult plots het hemeldek Een rode gloed verlicht de stad Geschreeuw klinkt op, sirenes gaan De vlammen slaan een hittegat Gegil, gekrijs, een kinderstem Alleen op zeven hoog Sensatielust verdwijnt, een harteklem Plots mededoog Daar komt hij dan, de brandweerman Een helm en een leren pak Een ladder die gans reiken kan Tot boven aan…

voor het verkeer voorin is het gebleven bij het oude hier klinkt de taal van thuis en van weleer men zegt: de tijd van toen komt nimmermeer en klaagt over de prijzen en de koude de taal centraal is kleurrijk of gebroken een klankenbal, een vreemde woordenbrij een smeltkroes op het punt van overkoken en achterin, waar de scholieren roken…

een doortastende pas gedragen door zijn zwarte jas waaronder, onzichtbaar, zijn schraal postuur; een lopend skelet alras zijn bleek gelaat met ingevallen wangen en uitstekende botten lijken de ogen achter tralies te hebben gevangen en de geest te verrotten zijn vilten hoed ruim om het hoofd gerand verspreidt de uitgeblazen rook…

op de eerste etage slungelden haar benen uit het raam over het al haast verrotte houten kozijn van een herenhuis met verloren faam ze daagde mij uit met blote benen en lonkende ogen die mijn lust wilden lenen onder het gewuif van een luchtige rok ontsnapte mijn verstand geenszins aan deze ruif en mijn hart haastte zich als…

een hongerige wolf wou geitjes eten die zich verschansten in een grote klok hij droeg een hoofddoek en een ruime rok maar die vermomming heeft hem wel gespeten hij werd gezien en achternagezeten door boze dienders met een lange stok zo werd de arme wolf een zondebok een hoofddoek ... tja ... hij had het kunnen weten voor hem geen mals en…

Hij rook de geur nog bij het morgenrood en hij voer voort te vluchten voor de dood. ZONNELEEN De episoden van Amos…

Verwaaid zijn haren en rok maar de haan blijft eeuwig bestaan... Wees niet met zijn lot begaan: hij gaat met de kippen op stok.…

het loodje de reden voor de lynchpartij was vaag zij hingen hier voor schut en dus niet graag te bungelen aan touwen in hun blootje ze kregen van gepeupel soms een stootje of werden wat gekieteld met een zaag en ook hun tong had hinder van geknaag wat later vond men van een teen een kootje maar dat was vroeger, nu is het vandaag ik rook…

oplaaiend vurig verlangen in steelse smeulende blikken hete dromen en dan kille spot een duist’re geest vol verterende zwarte haat voor de uitverkorene de nachthemel kleurt vaalrood trage rook torent hemelhoog verduistert de stille maan het vuur van haat is geblust opbloeiend geluk is verteerd door vlammen van hete jaloezie in maanloze…

Waar Turnhouters en vele muggen meer dan drie honderd jaar geleden eens niet van de vluggen bleken wordt nu eerst in alle rust gekeken of rook misschien zwermt zodat er weet is wat men blust Men leeft er traag maar stoer indoor op een adventureparcours met tunnel tussen paters en nonnen om de bil te kussen van Madelonne en kansarm speelt…

Ik rook kringetjes Kriebel dingetjes Paars gelakte nagels In zoete suikerwafels Ik betover woorden Streel witte boorden Zwijmel en verlang Naar liefde eerste rang Ik ga naar de haaien Gedachten die draaien lik boterzachte room Kreun in mijn droom Ik zweef en ik land Tussen gevoel en verstand Eet nootjes drink bier Verkreukel van…

Spuit dan maar snuif maar Rook je dan gek aan weed Slik prik je broze aders lek Wees afwezig stoned geniet Lieg maar bedrieg mij maar Je bent zo geslepen gemeen Jouw ogen staan vaag wazig Draaien om de realiteit heen Vlucht maar ontken het maar Bedrieg je zieke junkengeest Doe maar alsof ik het niet zie Gedraag je maar als een beest…

niemand hier wilde ergens anders heen rond klok elf stond een meisje van steen iemand liep voorbij het viel haar niet op zij keek dwars door het spoor een overkant waar ik nooit ben geweest in de hand had ze vijf gele rozen op mijn arm zat een rode voor een dame die ooit kwam dagen er was geen lijn ik blies rondjes rook…

lawaai ik vaar de haven uit onder een opgeheven brug handen als geklonken aan het draaituig waarvan het hart niet klopt omdat de richting door vuisten wordt gekozen mijn rug schermt het priemen af terwijl witte doeken op de steigers het water ten afscheid deppen tot beschildering van gemis maar verdampen zodra de rook…

Winden gieren zoals ze altijd waaien, zaaien spoken in mijn hoofd, cirkelen weg door open kieren, glippen weg met de magere lijven om die naar de kille boezem terug te drijven, rook dat waart langs vagevuur en blinde gaard, dooft de gulle lach om de vastberaden lippen, kan ik alleen verklaren, dat ik in dit verduisterd uur niet…

We zaten aan tafel, de avond viel in dan werd het licht in de kamer ontstoken, wij speelden, moeder was druk voor het gezin, vader las de krant en zat een pijp te roken. Ik weet niet waarom juist dit vredig beeld na zoveel enerverende jaren, wat vaker door de dagelijkse dingen heen speelt, wie zou er toen al,de toekomst ontwaren?…

We roken hout en hars en werden meer gewaar: adem en ongewassenheid van elkaar. Een stal vol ongeduld. Kwam groei nu maar. ----------------------- uit: 'Kindsbeen', 1995.…

Bij 'Het wachten' (1941) van Pyke Koch De vrouwen die ik liefhad dragen ijzige rokken van stilte en kousen zwart rottend staal. Ik ga gekleed in overjassen van berouw en zelfbeklag met afgestikt verleden. Op de catwalk is het oorlog.…

Nettemeijers Je ziet ze langs de lange lijnbaan lopen - lachend loerend lellebellend hoge hakken korte rokken – tippelend van genot in Mokum Lamed het doet er niet toe of Mokum Leeumed overal gelijk als zinnebeeld van de nettemeijer op de wateren van de Grote Schipper zij varen alleen stuurloos ontroerd attenooie wat…

ontdek de hemel in het licht van weten sla de trom om de oren van staal nog nooit zo lekker gegeten in jouw onmogelijke omhaal van taal recht is de bocht in tuinstad vuur uit water dat vliegt op slag ruig onder rokken als dat weert waar vind je deze eigenwijze lach als zes negen blijkt te zijn in bossen vol seringen van geluid lijd dan…

Haar haren waren lang en ravenzwart Haar mond was mooi, haar ogen nog veel mooier Zij droeg een donkerrode overgooier En kleine felle vlammen in haar hart En hij was blond, misschien wat klein van stuk Maar sterk en vrolijk, en hij rook ook lekker Hij had een bruine pet, een zwarte jekker En ogen die verlangden naar geluk Zo wandelden…

Beeldenstorm en kaalslag laten geen spoor van loof en look vruchten passeren het darmkanaal, worden tot een amorfe brei in een bodem van afbraak broeit gebladerte als warme rook een schijnzalig schimmel bedekt de ruïne van aardse barbarij er borrelt een gistend mengsel in de onderbuik van bedorven jaren doch in de vochtige kelder blijft de glinstering…

hoe tijd langzaam draait en jij je rokken droeg uit andere tijden andere eeuwen en blond je sterkste troef nog was de wereld danste om jouw as ik zocht, ik vocht, verdronk in zoveel ogenblauw en hoe het water veel te diep kon zijn grandeur groeit in de breedte en god groeit in de hoogte zei je maar wat moet ik met een engel die…

Je moet niet zoveel roken.’ De kamer stroomt weer vol. Als toen we samen zongen. Een eeuwigheid duurt hier maar kort. Een leven lang. Zo ben ik bang.…

ik stak kaarsen aan en wilde bidden maar de wind golft rook het licht speelt spook op zwart beroete muren mijn gebed is valse hoop de dag brandschildert licht in lood gezette ruiten leven speelt al eeuwen buiten binnen rusten zielen van hen die in de tijd ontvielen hun tempels zijn geplaatst in urnen aan de muur ze begraven was…

Mijn woede wilde ik koelen Temmen mijn boosheid ....kwaad zijn Ik trok het bos in liep 'n pad af Het rook naar regen naar den,spar Wat kon ik star en onverzettelijk zijn Was het wijs voet bij stuk te houden? De lijn vast houden door glazen gaan?…

rook sleepte zich uit haar longen pure malt druppelde in haar keel miles blies zijn giftig koper in haar handen er was geen ontkomen meer aan deze nacht ze bood geen weerstand gaf zich over met getrokken borstels regen viel wind stak op vuur in haar zeegroene ogen koningsblauw loste op in karmijnrood ze danste alsof het nooit nog…

Rook langs zijn neus en voorhoofd. En dan opeens zijn linkerhand, smijtend: een troef op tafel.…

.....je steekt mijn fantasie aan .....er breken brandjes uit .....de rook benevelt me .....en ik wil daverend laaien .....tot er niets van mij over is .....en dan herrijzen, opnieuw .....springen in het vuur .....van verlangen .....dansen in de vlammen .....eeuwig samen gloeien .....Waar zullen we afspreken?…