Alle inzendingen over scharnieren

De deur van verandering Draait op schurende scharnieren. Het heden barst uit zijn voegen, De toekomst op losse schroeven Pijn in mijn krakende gewrichten: Touwtrekkerij tussen ledematen Die verschillende richtingen uitgaan. Marionetten zonder leidraad Geraken in de knoop, vroeg of laat ……

Botox de anti expressie middel voor de midlife crisis kop als een bowlingbal met scharnierende lippen…

bewoon ik haar zielenlijf zoals zij dat van mij achter deuren van vergetelheid hoor de schemer scharnieren piepen het hoogseizoen is reeds voorbij.…

checken of de lichten wel gedoofd zijn en zo gaat men verder op een kieren in dit leven deuren en sleutels passen de hond of de kat nog even buiten laten en het vervloeken dat je nooit een beest in huis had moeten nemen zo draait het altijd van buiten naar binnen in een futiele pijnlijkheid steeds minder geneigd bij het slijten van scharnieren…

Een vechter in gezamenlijke strijd Raakt vleugellam als hij als zwakste schakel Een joint mist, een scharnier van een tentakel En toe moet zien hoe gaza wordt 'bevrijd' als bibi onverminderd door gaat vechten in weerwil van humanitaire rechten…

Alleen de dood zij ademt hier tussen weggezakte zerken wat leeft dat zijn de bloemen die graven sieren totdat ook zij het met hun leven moeten bekopen het ijzeren hek piept in zijn scharnieren ik trek het dicht en loop het leven tegemoet.…

Piepende scharnieren worden gevet en de vloer wordt flink geboend. Alles zal glanzen als nooit tevoren. Zo mooi is het hier.…

Op één stelt keert zij zich Naar het verzonkene Haar evenwicht duurt Het zwaartepunt schuift traag Gedragen door broze scharnieren Zwenkend en zwaaiend naar nergens De long klapt dicht Wachtend op haar kronkeling Onder neonlicht Een sober, star gebaar…

't Is hier zo rustig en ik duw het zware hek dat toegang biedt tot de begraafplaats langzaam open Terwijl het piept, zoals altijd in zijn roestige scharnieren hou ik mijn adem in om de rust hier van tevoren voor hen niet te verstoren Want jong en oud hebben hier elkaar gevonden Arm en rijk liggen hier vredig naast elkaar Geluk en…

scheef staan de houten luikjes, waaien heen en weer met de wil van de wind scharnieren piepen hoorbaar schor haast in koor met het druppen van decemberregen op de dakpannen waar een vervallen nest onbewoond nat op een zwangere lente wacht, meer te kunnen zijn dan een hoopje takken…

Plots brak het licht Dat de ochtend moest vergezellen Donker zal de dag zijn die volgt Op de breuk die diep door mij scheurde Krakende scharnieren liet je achter In de stilte van de dag Vreugde was al een tijdje eerder vertrokken Zonder dat ik er oog in had Nu hoor ik het in de stilte Dat alles is vertrokken Niet eens zo ver weg Maar…

Het piepende geluid van de scharnieren laat de deur klapperen in het heden problematiek waar wij nooit omheen draaiden te groot, voor herinneringen van het verleden.…

nooit doorgestreept op de kalender je zoon went er nooit aan Het in 't slot vallen van je bestaan maar hoor ik nu niet de scharnieren..? De deur opent zich -als vanzelf- zowel bij zon als maan zie ik je in de deuropening: een sneeuwwitte zwaan in mijn herinnering.…

Mijn woorden, ze waren vaak onzinnig al kwamen ze dikwijls uit diepte waar ik door mijn verslaving aan de nacht met mijn ziel in verzeild was geraakt ik sprak soms wel hoop uit in een verklaring van vergankelijkheid liet ik de dagen scharnieren met het verlangen van de nacht ook kleurde ik wolken in het bijzonder op zolder stonden duizend…

Het hout is hard de klink verroest mijn haar verward in mij kookt het woest De sleutel verdwenen ik kan duwen wat ik wil mijn ogen wenen in mij is het stil Krakende scharnieren en dubbele glazen ik zeg gedag tegen mieren niets kan me meer verbazen Een nieuw geschilderd kozijn walmen verse verfgeur alleen op een groot plein ik sta…

zwaluwen ritselen zacht onder de pannen maar er klinkt onnoembaar meer in vloeren kraakt het warm en koud sleept onverwacht een steelse tred scharnieren piepen deuren tochten slaan stilte brekend dicht het vaag geluid van ander leven is herkenbaar ver uit zicht nog is er geen contact maar de vroegere bewoners worden binnenkort…

Ik ontzeg mij elke scharnier, ik leg vertraagd mijn wanten af en schik gevallen beelden tot de droogte van haar slaap mij weer in hoeken zet en zij van ver haar lenden draait en schaduw maakt uit draad die gloeit. ---------------------------------------------- uit: '21 dichters voor de 21e eeuw', 2005.…

Na eindeloos praten worden in zijn linkerzijde twee scharnieren aangebracht. Goudkleurig, twintig cent per stuk. 'Gegarandeerd roestvrij'.…

voor hen die struweel bezoeken takjes in het haar en hij die denkt aan de vorige waar de tijd bij stil blijft staan en morgen wanneer alleen de afdruk rest in plat gewalste laagjes gras gestaag en staand soms nog buigend als de wind er even langs heen enkel de deur nog op een kier licht scharnierend als jouw adem mij schielijk toch bezoekt…

Onder de pompelmoezen maan Op de oude schommel Als op een droom van vroeger Scharnieren knarsen Krekels zwijgen Onkruid Schiet uit het droge zand omhoog Zaden zijn verdord van de hitte Lelies bloeien niet verder Algen vertroebelen de vijver Je bent er niet Er is brood en wijn Je bent er niet Pompelmoezen maan Fruit en wijn Dompelpomp…

De omringende bergen echoën het dierlijk piepen van metalen scharnieren. Ik wuif de horizon en word zonneblind. ------------------------------------------------------------- *) gemaakt in opdracht, naar een schilderij van Sattar Kawoosh…

Onder aandrift van de kniel welke door het groene kweelt terugkaatsend in echo’s waar ik week door vlieg wallen schoren rode ziel welke de mijne streelt scharnieren knarsen weergaloos openen de toegangspoort Zie hoe jij bekoorlijk ligt in middeleeuwse tijd begerenswaardig oord de zon beschijnt jouw schone zicht welk eeuwig in mijn…

Pappa, hoger, harder, pappa Ik hoor je kinderen kirren Ook ik kir Heerlijk zo hard, zalig zo hoog Wij op de schommel van passie en Schuchter genot Ik hoor scharnieren piepen en knarsen Het huwelijksbed hield het maar net Onder de knoet van de verkeerde vrouw Maar wij, met onze effen randen, zijn een Wonderwerkje, blij klinken…

de bakstenen vorm doet denken aan het huis dat ooit bestond en het door haar deur verstond mensen warm te laten passeren voor wat gezelligheid binnenin de gebakken gaten vandaag ontkennen het verleden, toen de ramen nog juist konden passen ook al stonden ze wagenwijd open zo ver als haar scharnieren plooiden er is ook geen brievenbus meer…

vier en een half volt legotreintje verdwijnt in de groene tunnel van papier-maché twee jongensbenen in de lange blauwe broekspijpen van een jeans de moeder als man in uniform de vader als vrouw thuis wie speelt voor god wie kiest het scharnier hij trekt de stekker uit de houder en legt zijn tong tegen de polen vier en een half…

fiets was mijn lichaam verrekte uit elkaar de benen draaiden nog wel rond op de pedalen los van de rest mijn gedachten moesten er bij gesleept om te verklaren aannemelijk was ze waren losgehoest ze moeten erg woest geweest zijn om aan te horen zo kwam mijn hoofd toch indirect nog bij mijn voeten er kwam kramp in het scharnier…

het hermetische van gesloten deuren die zwaar in scharnieren hangen zo kan je je innerlijk verwoorden maar doe het niet want er is nog zoveel light-verse soms is er die onverwachte glimlach die mondhoeken doen krullen dus waarom het hermetische van het ontoegankelijke schrijf gewoon op waar het om draait en wat je hart je zoal ingeeft…

Z’n voordeur meteen uit de scharnieren lichten om er letterlijk mee in huis te vallen. Doe ik zeker!…

ik zag het hek al openstaan gescheurd in zijn scharnieren nog een stukje draai te gaan de tijd heeft stilgestaan in twee ondiepe karresporen de berm is in groen verloren noord-hollands karakteristiek wat weggestopt tussen hoge bomen warm genietend van zomerse dromen maar in de keuken rommelt drukte van belang het schapenvlees…

Even zacht en voorzichtig kraakte ze uiteindelijk in haar oude scharnieren weer dicht, terug op slot. De dag verdween bij de avondgong slechts nog schaduw latend, begeleid door een melancholische melodie van de leeuwerik die zijn afscheidslied zong.…