Alle inzendingen over scharnieren

bij een kloppend hart kun je gerust aankloppen de deur zal geopend worden en je wordt binnengelaten gevoelens kunnen naar buiten en binnen komen in liefdevolle vloeiende soms woeste stromen maar soms besef je het even weer en krijg je het langzaam in de gaten de scharnieren van mijn deur piepen steeds meer en meer niemand wordt nog…

De deur trilt in de lijst Het raam waait dicht Het scharnier kraakt Alhoewel de adder waakt Over mijn nest in een triest licht Is er niets dat op gevaar wijst Een reus kruipt uit een lage mist Nadert als een vijand van beton Een hinderlaag, bedrog, een list Waar ik niet voorbij of rond kon Sneller dan mijn schrik Klim ik in een eik…

alsof een groep nieuwsgierige toeristen op zoek naar archeologische wetenswaardigheden een deur hadden opengetrokken en dat die deur dan niet de houten deur met de krakende scharnieren van de oude burcht betrof maar jouw slaapkamer terwijl jij bij het vuur van de liefdesdaad overrompeld naakt bevonden of dat in stilte gebogen je handen…

scharnieren tussen gissen en missen het voor- het achteruit de wisselsporen van de ene na de andere tijd verloren speelgoed in een oogopslag onder getekende lucht zoveel duisternis onder onbegaanbare grond wonden en scherven uit sponningen gespat werkelijkheid vergeefsheid alles is er altijd andere tijden gisteren en vandaag…

hoofd binnen een kamer zonder vensters, waar niets begint, ook niets eindigt alles is er vederlicht zoals jonge wijn van de eerste pluk de dunne wanden transparant takken van buiten spiegelen als ranke balken tegen de zoldering alleen een verlaten schommel vult de ruimte met de trillingen van gepasseerde seizoenen trage bewegingen scharnieren…

Halfweg knarst in de hoogte een scharnier. De zolderruit zwenkt uit tot vergezicht en toont daarbij het huis binnenstebuiten. Maar tussen raam en sponning is de kier te klein en ook te ver, - hoewel het licht mij niet geheel en al wil buitensluiten. --------------------------------------- uit: 'Bzzlletin', 148, 1987.…

duizenden gaten die mijn hand zouden vullen de halve onthouding opdat het zoveelste moment naar meer zou smaken dan gewoon een keerpunt ik had de weg moeten opgaan zonder ooit om te kijken maar het trekt om naar dezelfde plekken terug te keren zoals ouders hun kinderen steeds weer binnenhalen ik lijk wel verkleefd met mijn eigen scharnieren…

Het klinkt als knarsende scharnieren, hangt in de zilveren lucht en is weer uitgewist. Klimop bekleedt verweerde stammen. De cirkel van kastanjes, langzaam uit elkaar gehaald, legt op het grasperk nog de handen van zijn schaduw, bedekt het met een zoete regen van genade, van gebladerte.…

oudejaarsavond is nog enkele verrotte bladeren opgezwiept door de oostenwind ijzig scherp een mes blinkend staal lemmet vol weemoed in mijn hart mijn stokkende adem op het scharnier der jaren roest en schilfers is het dorre riet in het spiegelwater verstilde kou en droog geruis een stervend land je uitademen witte dagen even in de…

Herinnering aan een autorit, voortglijdend over asfaltdek, scharnier moet ingevet, dubbele deining, ergens nog blauw licht komt aangezwaaid, schemert weg. -------------------------- uit: 'Blauwe rijst', 2006.…

Het hek hangt scheef in de scharnieren struiken steken door het verdorde hout, daar achter staan wat oude populieren nu nog vechtend voor hun lijfsbehoud. Wat dreef mij om te zien wat er nog was van dat kleine paleisje wat eens daar stond, opzij,met prachtige bloemen een terras, werkelijk een dierbaar stukje grond.…

In zijn kraaloogjes schemert een echo van het eerste godenrijk terwijl hij langs de vastgeroeste scharnieren van de blinderingen hipt bekijkt hij de vogelkooi vanaf de binnenkant en regent het wonderen in zijn bakje voer zijn bakje water en de stemmen in zijn alerte kopje die net als mijn hoofd teder knikt naar een helderziende vrouw…

een huisje in het bos een heel klein huisje met één raampje en een klein deurtje het deurtje was wat scheef en de scharnieren kraakten er liep daar een scharrelaar die het allemaal wel maakte ook was er een sprokkel vrouwtje die rommelde met wat blaadjes en takjes voor de schouw en ze vulde alle gaatjes ze zagen het niet zo nauw zo…

Het biezen hart heeft ongetelde kamers, de verlichting kiert door de ontboezeming, het inner-oog ligt in het laatje van verwachtingen, de waarheidssleutels liggen onder de mat van de kaal gelopen verkenningen, de scharnieren van het glimmende harnas van het heden moet nog worden gesmeerd, als - tot de laatste draad - versleten jas,…

geboeid op een valluik met een vod tussen de tanden een kruimeldief in een gestreept pak bloed stolt in de striemen van mijn polsen de beul smaalt onder zijn kap in een zure walm van okselzweet legt hij een lus om mijn nek de strop trekt strakker rondom dromt kermisvolk samen ze lallen en lachen aan één stuk door ik hoor nog net scharnieren…

de buren aan de overkant schuiven hun ijzeren gordijn open ze wijzen naar de zolder ik hoor de gedempte snik sta op een drempel van arduin de poort zit klem het scharnier kraakt onder schilfers van roest een koevoet klauwt in een kier even spaar ik mijn adem klim dan langs een regenpijp omhoog een bonobo met een opstoot van hormonen…

Roestige scharnieren. De voetstappen van de boer drukken zich af. Een snavel boort zich in zijn kuiten. De hennen worden bondgenoten en vieren de wrok.…

haar smart heeft de sleutel van de kamer van het hart en verder geen: daar zit al het verdriet verborgen en de pijn Soms zou ik dat met jou, met haar, met hem, willen delen, en of ik het meen: niet alleen de kamer van pijn maar ook de kamer van stilte vreugde en zonneschijn voorzichtig probeer ik het slot van de deur te openen als opeens het scharnier…

Bij het krijsen van z'n scharnieren poten ontsnapt geen klacht aan z'n kaken fier onaangeslagen staat hij aan de top de arrogantie straalt uit z'n virtuele vrijheid en stijgt naar z'n blikken kop.…

schaamte en een vleugje spijt want niets lijkt mijn ruimte te doen vullen de schreeuw van stilte verlangen verdoezelt mijn denken gelijk aan de schijnbeweging van de wind de hoge bomen doet buigen maar amper met de grond gelijk en dan de stenen welke ik voorheen over het zachte water deed ketsen scherpen nu de messen en verroesten mijn scharnieren…

geworden Zo zucht de minister met opgeheven vinger Als fabrieken, winkels, kantoren Nu niet doldraaien Sluipt een snuivend spook Onder ons bed Moeten we in vuile lompen Aanschuiven met rantsoenbonnen Rolt het pensioen van de helling De ijle afgrond in Dus drijven we de vooruitgang op de spits Meer maken met minder Vernieuwing is het scharnier…

scheuten tot een prop voor zijn vier magen de roedel van mannen verkruimelt één hert snuift het spoor van de hinde met bronstig vertoon spert hij de muil en perst een brullerige snik uit de longen de wolf loert al naar zijn tragere tred de jager houdt zijn nek in het vizier rasters en wegen weren hem terwijl zij hem wenkt hoort hij scharnieren…

Ze gebruikt botox; haar huid is zo strak dat bij praten de lippen scharnieren in de mondhoeken en de oren in cadans mee bewegen, rest van het gezicht is onbeweeglijk glad als een naakte diepvrieskip. Mijn neefje vindt het Cool, hij ziet aan haar oren wat ze zegt en op grote afstand want ze heeft grote oren.…

egelpelzen Vechten doe ik nog steeds Al is het maar voor even De Jordaan vindt haar weg wel Net als een naakt leger van Chinezen Soms denk ik wel eens Zal de rode zwaan nog sterven Maar dan kijk ik naar het oosten En zal mijn naam in elk stuk hout kerven Vluchten doe ik allang niet meer Daarvoor ben ik te druk De nooduitgang staat open De scharnieren…

Het leegstaande huis De deur gaat schoorvoetend open, Scharnieren kondigen krakend de bezoeker aan, Ik durf niet over de trappen te lopen, Anders is het met het hout zeker gedaan.…

Verwek de ijswind die de poorten slaat en blauwe vluchtelingen baart die sidderen achter de poort die siddert in haar scharnieren. En ik borrel van ongemak, zoals kokende pek klaar staat voor de belagers. Maar altijd blijft er een lichtpunt.…

Er zitten talloze schroefjes los en de scharnieren zijn bij voorbaat al verroest. Hoezeer je ook contact met anderen wilt, je bent gedoemd om alleen en eenzaam te blijven. Jouw angsten verpesten zelfs het kleine, wat je dacht te hebben opgebouwd. Je kunt wel contact maken, maar voor heel even, want contact onderhouden valt je zwaar.…

als paarden vonken uit hun ijzers slaan en sterren van hun plaats verspringen mannen - vaarwel gekust - de weg opgaan en dode priesters niet meer zingen dan zul je lachen dan knerpen je scharnieren je lacht jezelf in ademnood je ogen blijven echter staren je ogen zijn al jaren dood waar bleef het licht dat daar uit scheen?…

De deur van staal ligt in mijn hand; scharnieren heb ik van hun slot ontsloten Je ziet niet, dat ik voor je sta, mijn handen houd ik niet gesloten, ze zijn wat ouder ga maar na, zo veel jaren zijn vergleden en die tijd vrat aan mijn ziel maar ik heb niet meer geleden nu er niets meer te lijden viel.…

er is een reden waarom ik doe alsof ik niet bibber evenzo dat het lijkt of ik stroef in pak sta terwijl mijn hart ritselt als een populier en mijn botten krakken gelijk aan on-ingesmeerde scharnieren weet je, ik vroeg mij eindeloos af waarom gedichten toch steeds korter lijken te woorden, terwijl het binnenin mij zinnen waait en ik probeer…