Alle inzendingen over schijn bedriegt?

leven is illusoir bij sommigen in één moeite door bij anderen lijkt het vaak achter midden en dan weer vóór van vér af gezien is het allemaal hetzelfde misschien…

stel je komt niet lekker uit de winter buiten wat was je een eitje je vreet je te barsten aan lelie van dalen denkt ik popje prachtig ben zalmrose nimfachtig terwijl jij engerling met je eigen slijmschijt al je brede rug besmeert zodat je meer lijkt op ‘n hoopje vogelstront maar als je dan doorschiet naar je imago zwarte kop verder…

wanneer de zon plots midden in de nacht begint te schijnen de klok bij het ontwaken het verkeerde uur vertelt rivieren zout smaken en stenen zacht als kittens zijn wanneer waarneming je bedriegt het vertrouwde verandert loop je verloren in het bos van bedrog achilles hiel ontbloot samsons haar verdwenen wanneer jij die ik bemin…

waar schone schijn spiegelt kooit roddels zaaiend heerszuchtig de leider waarheid pikkend bedriegt hij leugenend de een met de ander hooghartig en zwart speelt hij zijn mensen op tegen en uit elkaar zo touwtjes trekkend speelt koning heers het marionet verdeel waar zijn succes kraait nestelt dit koekoeksjong zich met andermans…

(van stil verlangen) Pronte borsten tippen de hemel Ondergaande zon, maakt plaats voor een sterrenhemel die in mooie lijnen zijn verhaal doet gelden De kling vibreert raakt vanbinnen Zachte wanden rondom hemels vocht dat slechts begeleidt vanaf hoge toren met schijn die zelden Oprecht bedriegt laat zij dansen Venijn van schijn…

schijn doet me denken aan schijnheiligheid, schone schijn verbreid wijd en zijd. ik toon me liever naakt en bloot dan me in duizend bochten te wringen wil ik meer over recht voor de vuist,eerlijk en oprecht over vrij zijn blijven zingen…

Hij liegt en bedriegt zonder blozen, zijn waarheid ligt op het kerkhof…

Ik ruik de zomer Droom van bloedrode kleuren Maneschijn bedriegt…

Denkend aan slechts jou zie ik wijsheid en liefde Tijd van toen, nog steeds tijd van nu Wij denken zonder tegenzin nooit te sterven Sleutel van de Poort ligt aan het eind van die enorme regenboog Palet van kleuren Zompige aarde zinkt zonder bederven 't licht van de zon Daarentegen ben, hoe je het ook wendt of keert, jij zeer scherp…

Geen schijn bedriegt, geen droom begoochelt; 't Zegt alles duidlijk: "dood is dood!" De moed zinkt weg; de knieën knikken En de ogen breken op de stond Waar, van de draagbaar afgeschoven, De doodkist neerdaalt in de grond. O 't dof gebons der vallende aarde, Weerschokkend in het broos gemoed!...…

Hun lach bedriegt, hun woord bedriegt. Wie of zij niet bedrogen?…

Hun lach bedriegt, hun woord bedriegt. Wie of zij niet bedrogen?…

schijn doet me denken aan schijnheiligheid, schone schijn verbreidt wijd en zijd. ik toon me liever naakt en bloot dan me in duizend bochten te wringen. liever wil ik meer over recht voor de vuist, eerlijk en oprecht over vrij zijn blijven zingen.…

Sprekend de moeder wat lijkt zij/hij op z’n vader op z’n opa, oma, tante, oom, neef, nicht uiterlijk vertoon allemaal bij de geboorte, het nieuwe leven van een baby, mensenkind; meisje/jongen het is de toon die de muziek maakt afwachten dus, zijn/haar smaak gun het kind z’n eige z’n eigen unieke ik sprekend zichzelf!…

de toorts brandt al laag, vandaag wordt nooit meer lichter komt niet verder dan wat een hart verzucht kijk, snel naar de einder, het goud blinkt nog maar even…

Ik probeer dezelfde woorden te vinden om mee te praten, mee te doen Ik boots hun lach na maar die van mij lijkt altijd net te schel of net te zacht Het is alsof ik hier niet hoor Per ongeluk in het verkeerde leven gezet op de verkeerde plaats Ik lijk verdwaald De wereld die wel klopt moet zijn verstopt ik zie het tenminste niet Probeer…

Het werkwoord hebben en het werkwoord zijn; Hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven, De ene werklijkheid, de andre schijn. Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven. Is van de wereld en haar goden zijn. Zijn is, boven die dingen uitgeheven, Vervuld worden van goddelijke pijn. Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten.…

ik neem uit het medicijnenkastje een aspirine en een dosis filosofie die de stoelgang bevordert en helpt bij de afvoer van afvalstoffen zoals een wandeling op het strand het schuldgevoel doelmatig afweert neem ik vrede met het keukenwerk en dis gedienstig het avondmaal op want ik heb zo waar de schijn tegen kan niet even schuilen voor…

Het gaat door zomaar, om de lieve vrede alsof het normaal is en we met z'n allen de schijn op willen houden.…

en schreeuwt Iedereen, de wereld, zelfs jij Iedereen wordt en is en blijkt Terwijl ik alleen maar schijn Te zijn of blijk te schijnen…

Het engeltje op haar schouder was plotseling verdwenen en daarmee alle veiligheid in één zucht weg 't was zinloos om te vragen naar doel of naar de reden het bleef angstwekkend stil soms heb je in je leven pech…

aan het strand laat je een traan heel bewogen met het zand in je ogen…

Ik schijn met de lamp op de stal de heilige wordt verlicht in de lichtbundel. Is het schone schijn, of zou dit onder de noemer vallen van schijnheiligheid?…

wat je doet is niet zo vreemd je eet brood je drinkt water je drinkt wijn je slaapt en je denkt aan het zijn maar je weet niet door wat je gedragen wordt is het door je dromen is het door de lucht die je ademt is het door het water is het door de wijn is het door het brood of is het slechts schijn…

De glans van een ander De stijl van de tweede Hem, zij, ik verander Zo ben ik tevreden Tevreden in leegte Een gapend gat Verborgen met een spiegel Waan, woestijn, waardeloos, waardevol Een huls Niet van mij Mij is vermeden Mij is versneden Tot gruis In stof Verwijderd, verdrongen, vergeten Wat is eigen Wat is ik Ik is verdwenen…

Het is alsof je nooit wegging, maar toch waren er momenten dat ik niet aan je dacht Het is alsof ik vergat dat ik je stem had onthouden, die fusie van strijkers en een harp, met de nodige drum Het lijkt alsof het donkere bos van houtblazers nooit heeft bestaan en de wind van akkoorden en noten je niet wegvaagde Als dat maar zo zou zijn…

Hoe de zon blaren streelt, een fusee van kleur in zachte astergeur en ontvolkte bossen bespeelt. Alles verlaten achterlaat teruggeworpen op zichzelf terwijl ze haar gewelf ontspint als Groot-Gelaat van dood en wrange waarheid, zomers tot illusies maakt dan komt kille eenzaamheid. Een vechten tegen haar verraad in angst en bitterheid…

Niet altijd is het de droom die hen beliegt, maar veelal is het de werkelijkheid die bedriegt.…

beloven doen ze allemaal te veel hun daden zijn gelukkig goed bekend men vecht de ander heel graag uit de tent prestaties rijmen niet op hun ‘krakeel' dus kies degene die het minst bedriegt da’s zij of hij die ook het minste liegt…

Ondanks die blik in jouw ogen, waarmee je schijn me bedriegt, Blijf ik in je geloven, wanneer je glashard tegen me liegt. Ondanks die blik in jouw ogen waarmee je mij ontwijkt Blijf ik in je geloven, wanneer je ‘n vreemde voor me lijkt.…