Alle inzendingen over schijn en werkelijkh

ik eigen blauw als basis voor helderheid en kou het donkere geeft diepte in mysterieus verdwijnen door het lichte sprankelt zon zijn magisch schijnen op pril groen en later schaduwrijk koel zomerloof dat herfst belooft in vrucht en kleur een volle rijke oogst groen en blauw daartussen parelt leven als schitterend gegeven…

Het vallen van de blaadjes zie ik met lede ogen aan regen valt samen met tranen die ik nu laat gaan alles grijs en grauw geen straaltje zon geen stukje blauw in nevelen gehuld verstrikt in m'n cocon wacht ik met geduld op een nieuw seizoen die m'n herfstblues doet verdwijnen en de zon voor mij weer zal schijnen…

licht kan dagen niet meer scheiden tafel, stoelt vervloeit tot schijn ’k wil het maanlicht nooit meer kennen - zie slechts autolichten branden hoe zij één na één verflauwen - plaats en tijd en doel verdwijnen ’t avondzwart met bittere steek wil zich met de nacht nu mengen sterren die in plassen deinen en mijn denken geldt slechts jou.…

Lang geleden zagen wij hoe maanlicht van de hemel gleed laag gedragen door het staren in een rimpelvrije vijver we dachten dat de dag geen licht verdragen kon althans de glans niet die in nacht geboren werd nu zien we slechts nog duister water oppervlakkig fronsen en onze morgen daagt geen schijn zelfs niet zijn eigen dromen…

hij heeft een dikke witte buik een grijns op zijn ronde gezicht koolzwarte ogen daarboven waarvan er hier nog eentje ligt hij droeg een malle hoed en hield een bezem in zijn hand zijn neus oranje als een peen een kiezelsteen als tand ik begrijp het niet hij had geen benen maar de zon ging schijnen en plots is hij verdwenen heeft…

wat heb ik te willen nu jij in mijn nachten je zinnen laat schijnen even achteloos als de dood die verdwijnt nu jij me verwarmt met je tijdloze klanken mijn rusteloze hart heelt mijn hongerend lijf kom, geef me de toegang tot jouw verste verzen en pas ze diep in mij als waren ze nieuw wek me met een morgen die niets onbesproken…

Eindeloos beleef ik mijn schermutselingen – al was het maar de eenvoud die me was beloofd – toch splijt ik de neergaande dagen en deel mijn hoop en vrees Neem nu mijn hart en neem wat je wilt, want al wat ik heb is meer van jou – al zijn de lege kamers wel de longen waardoor ik adem – Dus laat mijn leven door de wolken schijnen maar…

lavendel zacht slapend geurend wiegend zwevend sussend muizend lopend hyena trillend bijdehand meute roedelend zwermend schierend scheurend streven letters groeperend kronkelen woorden uit-een-lovend geboren zinnen barstend gewezen gieten vaten vloeibaar kunnen eindeloos zweven vlinders schijnen geur…

Verre gedachten verlopen in een orde en hun gemeten pas en tempo die niet zinloos zijn, slechts herinneringen die voorbij gaan in een intrinsieke schijn als vervallen aards gerief, dat wanneer het oude stierf nooit meer z’n originele lijst verwierf in de galerij van bedoelde wensen wat naar andere gebieden leidt, waar duidelijk de hand…

Jouw strepen waren diep Jouw geschreeuw kwam in mijn oor Jouw haat kwam in mijn hart Zo onschuldig dat het leek Was een schijn van wat ik voelde, Want het was een scheur in mijn boek Lange mooie tijden Leken zware donkere nachten, Want jij deed mij pijn En gedachten deden zeer Bij het kwetsen van mijn gevoel En angst bleef in mijn hoofd…

de drankorgel die is draaiende, hij draagt ( naast de in zijn aangetaste, verouderde brein geleegde flessen) ook nog 's een aantal kilo's in z'n rugzak mee -door de kille binnenstad- en het lijkt hem ook allemaal om het even te zijn (schijn?)…

, deelt Inge Boulonois een stevige sneer uit aan de quasi poëzie van chatGPT ___________________________________ Je vraagt je af, is het een dwaas of zot Een mathematische psycholinguïst Aculturele pseudotaalpurist Een die niets weet van hart en ziel als bot Hij kan emotie schrijven, maar niet lezen A.I. zingt nooit het lied van schijn…

Wat is de aard op het grote te blijven jagen, waarin het lijden is verjaard, blijft de vorm van schijn onvoltooid. Zoeken is de moeite waard om angsten te verdringen verborgen achter dingen al zijn ze klein, dromen van wat nog zal komen, om over grenzen heen te zien…

Lichterlijk gedicht Daar zie ik je, schat schimmige vlam gedoofd in een tel en wachten is wat rest daar schijn je weer te zijn ik roep je naam maar de wind verliest mijn verlangen en blaast je verschijnen weg wachten, alweer en toch hoop ik dat als je je weer laat zien je steeds langer durft te blijven en uiteindelijk bij me wilt zijn…

hoelang zal 't laatste lied duren klanken der uitgeleidene hoeveel engelen zullen nodig zijn om het koor te vervullen waardoor de hemelpoort gestaag haar deur zal openen op het juiste moment licht zal schijnen ter begeleiding om haar te brengen daar waar wij nog niet klaar voor zijn liefde de boventoon voert klinkt 't vaarwel onherroepelijk…

Vanuit haar hart zal ze vannacht voor iedereen in stilte liefde laten schijnen als een moeder die kijkt naar haar pasgeboren baby. Een gevoel van geluk en eerbied gaat door me heen bij het zien van dit mooie gezicht.…

mijn hart slentert de dagen voorbij het heeft geen ritme en ijlt zich naar de nacht alwaar het beddengoed een schijn van rust creëert nu maart het voorportaal van de lente heeft geopend, het leven zich groent aan de wetenschap dat het maar kortstondig zal wezen huist er in mij een klaaggezang dat alle driften die ik ooit bezat nu als…

wat speels en vrolijk was verstrakt in koude lijnen waar warmte en muziek op gave golven dansten staat nu een lage zon te schijnen ziet het echte leven zijn eerste wit bij het ontwaken en gooit de kont tegen de krib verlaten is frivole lichaamstaal verpakt in broek en lange jassen gelukkig kunnen de gezichten nog altijd stralend…

Daar op de rand van de tijd Waar de muur doorbroken is En langzaam zichtbaar wordt Dat de tijd gebroken is Op de rand van de muur Staat de laatste van de tijd De enige die nog over is Een laatste tel en dan de stilte Een kostbaar moment Waarop de tijd weg tikt Op de rand van de tijd Ligt de bevrijding te wachten Totdat het licht gaat schijnen…

wat ik creëer heeft geen handen en voeten meer zij werden afgeschoten voor ze konden werken en lopen het gouden moment snel neergepend in gloedvolle woorden verliest meteen zijn glans reflecteert nog eenmaal in verbleken en laat ons slechts de vage schijn van hoe het ooit had willen zijn het is als glas nog buigzaam transparant…

Met hem erbij had je geen schijn van kans. Hij bleek in staat zijn dromen te vervullen en wist een zware ziekte te verslaan, maar verder blijft hij zich in zwijgen hullen. Wanneer het toch met epo is gegaan, dan heeft die bloedvorm dus nooit ècht bestaan.…

In deze geavanceerde wereld Die voor veel mensen Niet meer bij te benen is Waardoor ze tegen hun wil Op straat komen te staan En - letterlijk soms - Zonder thuis of dak Verder moeten gaan Orkesten en theaters Moeten verdwijnen Maar laat alsjeblieft Toch het licht voor onze Broers en zussen van de straat Nog lang blijven schijnen…

we keken naar de lichtjes aan de hemel ongelofelijk lang ergens begon iets wat we denken noemen we dachten: lichtjes schijnen door de mottige gaatjes in het zwarte gewaad van een alomtegenwoordige dood steeds branden we kaarsjes de kaarsjes zijn onze sterren van lichtprotest tegen de dood we blijven kijken naar de zwarte…

overmand door wat zich aanbiedt en gevangen in de valse schijn lukt het mij tot nu nog steeds niet om eenvoudigweg mezelf te zijn en de onrust houdt zich nimmer stil bezield door een verbeten zucht alsof ik mezelf niet kennen wil en voor mijn eigen schaduw vlucht maar in de avond valt het zachte duister als het leven om me heen verstart…

Doorzichtigheid kan schijnen waar vaste waarde verdwijnen. Mijn blik vertroebeld raakt in een vertrouwen beschaamd. Mijn toenadering mijn handelen zullen normeren. Wanneer de geloofwaardigheid mijn kern niet meer raakt. Ik vertrouw op de waarheid; maar wat is die waard.…

Een ondenkbare schijn van wie wij werkelijk zijn. Een gevangen mens door zijn onmacht gegrepen. Een geslepen droom die straks zo ontluisterend kan zijn. Die mooie manieren die voor even plezieren. Die van korte duur iets toevoegen aan wie wij in werkelijkheid nimmer kunnen zijn. Het verlegt de grenzen met gesloten vizieren.…

Gedachten zijn als schimmen in de mist Als schaduw die bedekt lichte muren Maar hun vormen worden door schijn gewist Hun wezen kan het licht slecht verduren Hun inhoud in ’t brein verbonden met ‘t woord Zoekt plaatsen tussen zwart en wit in ’t grijs Daarom wordt waarheid zo zelden gehoord Wie ’t wel vertelt verklaart men voor niet wijs.…

je handen speelden met wolken uit de mist van je hoofd boetseerden de kop met ogen waarin jij ooit hebt geloofd vormden lippen met woorden dat jou zijn trouw toebehoorde maar in zijn gezicht vond de mist geen herkenning wolken hadden zijn bui als bestemming hij onweerde slechts jouw zon mocht niet schijnen omdat…

alle zinnen schijnen en belichten, je poëzie meer dan goddelijk. maar ergens in de diepste verte hoor ik de roep naar meer. je echo weergalmt op sterkte mijn verstand ...dat ik me steeds op jou baseer!…

Het licht, het licht lijkt zachter te schijnen. Zachter, zou vriendelijker kunnen zijn. Maar minder warm, buiten tenminste. Zou de zon .. even rust willen nemen? Trekvogels vliegen ‘s nachts over blote bomen en pas gevallen bladeren, willekeurig verspreid over het koude gras. En wij dromen als die vogels vliegen van warme zomers.…