Alle inzendingen over schril

De klank van mijn oude vleugel wordt zwak en schril: er is iets versleten in hem, diep van binnen. Er valt niets te herstellen, er valt niets te beginnen: tegen een doodlijk euvel kan men niets beginnen. De arme zwakke klanken zullen ijler stijgen, (waar bleef de sterke, volle klank van hun jeugd?)…

Struikelen over je eigen tuit, met je schril gefluit. We lopen nu heen en weer, lauw van stress, dit hok is te klein voor jou, mij, deze stoomfontein en dit waterkokerverkeer.…

In Uw Licht kan niets mij raken , in Uw Licht blijft alles groen, in Uw Licht wil ik blijven voortgaan, wil ik zelfs NIETS overdoen, in Uw Licht spreek ik de waarheid, ook al staat het de wereld niet aan, in Uw Licht wil ik blijven wandelen, in Uw waarheid blijven staan, wereldse tongen vernachelen mij, ‘k zie véle ogen leeg en schril,…

Schril als de meeuwen krijst haar stem. Nijd brandt haar zuur in de slokdarm. Het slikt haar wil die met naaldhakken klakt. Het nijpt op zand dat stuift uit de hand. De tijd is een wand met tongen aan de andere kant. Niets gaat nog open, dit licht is van kant. Iets heeft de schoonheid als van papier verbrand.…

ontsnapte over m’n wangen Om Peter R. de Vries Om Peter Om zijn dood Om de moord Om het gemis Om hun Promenade-herdenking aan hem Promenade wist me te raken Met beeld en geluid, de vormgeving de melodie, de zang, de emoties Het maakte voor even Het verlies, zijn verlies Iets lichter, iets luchtiger, zelfs levendiger Zo in stijl en in een zo schril…

spreeuwen ratelbekken in hoge populieren die zomer sneeuwen op kriskras gelegde stenen er groeien braamstruiken langs de vervallen muur, gestapeld op de schei van gezegende en ongewijde aarde hoe schril het contrast tussen klokken die afscheid luiden en 't stille graven in de nacht het dodenhuis waar men voor altijd heten zal of dat kleine…

Schril staken stengels riet. De wereld stond ontbladerd Uitstervend in seizoen, Dat zon voorgoed verliet, Weer tot de maan genaderd. Wij vonden nog een zoen. Ergens zijn wij ons toen Ontweken of genaderd?…

Rood golft de angst, schril roept de uil, ijzig wappert mijn mantel. Terug in de pub drink ik een pint en schrijf sterke verhalen en gedichten by candlelight.…

En de stroom der rivier stokt en kleurt zich rood De duikelaar duikelt vleugellam in het water Aan de oever getuigt een verdroogde bever Bomen vergrijzen, zwart is het lover wat bleef Geen nieuwgeborenen die diamanten oogsten Schril klinkt de panfluit als de merel sterft Het geschonken virus tiert vraatzuchtig rondom Een vrieskou meldt zich…

Dit monument vol treurnis verscholen en ook zo dodelijk stil vertolkt zo koud en pijnlijk schril de eeuwige grendel die op zijn deur is zijn gulle lach uit het volle leven is peilloos diep in het graf gedreven…

Kraaien bij het ochtendgloren ‘t laat mij, mij eenzaam voelen Tranen lieten vele diepe sporen die mij nog altijd overspoelen Tranen al bij de morgenstond om die gegaan is, te betreuren Haar lichaam zakte in de grond onder bloemen die teer geuren Stilte beheerste de nieuwe dag ’t hanenkraaien klonk zo schril De dag die zij niet beleven…

blote voeten Kleine passen in het koude zand, ik doe mijn best Ik ga niet liggen De tenen van mijn voeten komen mij tegemoet Naast zijn stappen We hebben dit vaker gedaan vroeger, niets aan de hand Altijd waaide de wind zout in mijn haren schuim in mijn woorden die verstoppertje spelen in mijn hoofd, en de meeuwen krijsen er schril…

Het blikveld mag breed zijn, de geur zwaar van warm gehouden planten en het geluid dat ons omringt knerpend en schril, nog zullen we verlangen naar een schuilplaats een scheefgezakt monument, een landgoed waar onze klamme handen drogen kunnen.…

Machteloos voelen zich velen, hun gezichten bleek, een contrast zo schril en met van alles in overvloed zouden zij meer willen delen.…

Altijd weer zingt zij in de kruin Rechtop krom gevallen of schuin Tergend fluisterend vals en schril Doet lover sterven en maant tot pril Wortels verankerd in noeste grond Klauwen zij met vergroeide aders Basten ruw doorstaan rauw getij Vals belaagd door stormende daders Zingt daar niet vogellijn in gevallen kroon Laat zich door winden…

voorbij aan ieder naar binnen een blik open gezicht een wijle weet gevoel in het lijf gedachtenherinnering in zeer lange rust en een lome slaap plotsklaps wakker lachend wezen verfoeilijke waan een dromende zot donkere woeste tobberijen minne moeite zoekt naar troost schijnbaar het zijn en te postuleren onvermogend schril…

We zagen poezen en konijnen, treinen, karren, soms een fiets bouwden uit gestapeld niets de allermooiste luchtkastelen zilvermeeuwen gilden schril over het schrale van hun vangst maar als wij beide ogen sloten murmelde ons universum stil nu treft de blik enkel nog grijs krijgt geen droom meer eigen vorm schuilen vogels voor de storm…

Arm troetelkind, te vaak, te schril geprezen Met slechte adem, achterna gezeten Door charlatans, bemind met bullepezen. Alleen nog kermisvolk wist hoe je heette. In het lawaai verdween je. Onbetreurd. Achter de bergen, ver weg, waar ik woon, Heeft niemand je zelfs maar gekend.…

Beneden smachtend in grijze wolken onverbiddelijk Nederige afwachtende houding uitnodigend tot misbruik Kleverig angstzweet zout en verzuchtend Bang maar ook schril gehuld in zwart, hard Pijn verterend zoekend in labyrint Taal niet begrepen, holle frasen net weer wel Steeds verzonken in ledig - waarom - Minnekozen onbestaande enge leegte Gemis…

Zo schuw en schril ben jij die twee dat pijn in het geheim je roepnaam is, alleen de spiegel weet hoe jij stilzwijgend heet. Hij neemt een paar de maat en krijgt je klein. --------------------- uit: 'Blans', 2017…

Rode en gele bladeren gieren wild doorheen kleffe plassen Naakte hoge takken grillig spookachtig schril ook schor Zwarte droeve onheilspellende wolken kruipen tergend traag Universum ondergedompeld in kille duistere winterslaap.…

hier alleen met haar gedachten haar wakker lichaam van zichzelf bewust de stem van het verstand die zachtjes sust en spreekt van hoop met haar verborgen krachten nog draalt de vulpen boven het papier en dwaalt haar geest op zoek naar ware woorden voorbij de lijfwacht van de nachtportier ze hoort de klank van stil vergane oorden en van dit schril…

de baren Stormen trotseren met ongekende windkracht De spiegelgladde zee met schitterende sterren nachten Nu aangekocht om voor altijd te ankeren Moet dit dan haar roemloos einde zijn Met een roerloos steven en een hart dat zal nooit meer bonken En zo heeft haar scheepshoorn voor het laatst geklonken In een ongehoorde noodkreet hard en schril…

De schoonheid heeft een wespentaille, die in schril contrast staat met z'n paardenmiddel. Met ingetrokken buik verleidt-ie haar om iets te consumeren in 't café. Verrukt ziet Dik er haar decolleté. Het klikt meteen: ze trouwen met elkaar. Hoe heerlijk is de huw'lijksovernachting!…

De hitte kruipt over het enge pad Het alpine dorp ligt in ruïne Hier hebben mannen, vrouwen liefgehad Maar konden er de kost niet meer verdienen De wilde tijm kan je van ver al ruiken De hop hoept schril en onverstoord Geen leven meer achter vervallen luiken De krekels hebben hier het laatste woord De bron, die leven gaf, is opgedroogd…

De boom verbleekt en bloedt zijn bla'ren heft nog wanhopig op zijn kruin met zijn gekromde vingers schril geheven maar bliksem klieft hem toch tot puin.…

Voor de trein speelde een kind zijn haren door elkaar gewaaid Voor ’t gevaar scheen hij blind hij had naar die trein gezwaaid Het gevaarte naderde gezwind iedereen hield ontsteld adem in want ze zagen ‘t spelende kind geen echter, verroerde een vin Het jochie speelde lekker door toen ‘t schril geluid weerklonk Keek zelfs niet op van ’t…

Schril zwelt het aan, tomeloos van aard, maakt mij zwoegend los van menselijk leed. Waarvan vergankelijkheid het meest wreed, tot het sterven verslagen bedaart, en alleen nog, lawaai van leven, verstoort.…

In schril contrast, zwalkend door straten, de fles half uit de zak, van'n jas vol gaten Lachend naar zichzelf,i n een etalage ruit, biggelende tranen, schreeuwen doet hij luid 'Kijk hoe ik verval in levenstrieste sleur' 't antwoord is altijd 'n dichtslaande deur De mensen kennen 'm wel, die dronken gek, zuipend, schreeuwend, en bevlekt…

Dit grote verschil is wat me zo benauwt 't is zo'n schril contrast, ik moet zo op mijn woorden passen, voor het geval je verongelijkt uitbarst, dat jij degene bent die gelijk heeft, (en al heb je het mis) je krijgt het van mij want het laatste wat ik zou willen is een woordenwisseling, daar schiet niemand iets mee op, dus leg ik me erbij…