Alle inzendingen over sein

Ontspoord op de rails, passeer ik het rode sein. Het volgende station: eindelijk, overstappen naar de stoptrein…

te snel en als altoos ontmoet een mens de dood die zet het sein op rood breekt alle botten broos het eindelijk gelaat dat schedelt scherp en strak de levenswil nog zwak bij laatste ademstaat onzichtbaar voor de rest begint finaal de reis bij't snijden van de zeis wordt doodman’s dorst gelest wat achter blijft is leed soms ironie in…

Nieuwe maan schijnt stralend sterk door flarden zwerk o nieuwe maan, zie jij me staan tastbaar, zo dichtbij maar ver van mij vandaan jouw licht maakt me vrij geeft het sein: ruim baan van eerste kwartier naar vol van laatste kwartier naar hol jij staat daar, zonneklaar, zie ik je staan voor mij hier sta ik nieuwe maan hier, ver…

De levensdraden seinen altijd opnieuw verbondenheid; je kan niet los bestaan, niet op jezelf teruggeworpen, al zoek je nog zo ver en loop je weg: je bent één van de velen. Uniek en toch niet enkel ik, gegeven en gekregen, gemaakt en ontmoet, geboren uit verlangen, uit twee, en zo bevonden dat je mens bent, voorgoed verbonden.…

Een meter voor het rode sein komt het vertrek waarin iedereen elkaar bekijkt tot stilstand Voorzichtig tikt de regen vergrendeld blijven de deuren vingers betrommelen een raamkozijn voorzichtig tikt de regen nog Langzaam begint het te dagen: dit is geen kamer maar een doorgang tot een eindpunt dat op afstand blijft een moeder haalt…

een herinnering aan het Hollands-Spoor wanneer hij zijn taak naar behoren had verricht de lampen gevuld en lonten vervangen (de lampen moesten immers altijd branden) dan ging men haast altijd in een grote boog aan hem voorbij... hij had de twijfelachtige reputatie een lichtontvlambaar mens te zijn…

Leven in een waarheid die niet echt blijkt Geloven in een liefde die nooit heeft bestaan Vertrouwen op dat geen vertrouwen was Vrijen zonder liefde Voor mij was het echt en waar Natuurlijk zag ik wel de seinen Hield mijn ogen stevig dicht En hoorde selectief Wat heeft het leven met me gedaan Waarom zag ik het niet in Blijf ik hangen…

Ze zitten in de grote hal gedwee te wachten, voorzien van dode bloemen en van troostend fruit, tot de portier door middel van een belgeluid het sein zal geven om zich ziekenwaarts te jachten.…

alles stroomt asfalt lucht en blik auto’s rijden in een kooi van felwit licht achter een beperkte wereld ze hebben ook rode lampen en knipperen seinen groeten zonder inhoud lezen blauwe borden stoppen bij gele praatpalen bij mechanisch ongemak dan zie je opeens mensen die daar toch niet horen maar luisteren naar een verre stem…

van de middernacht Wanneer ik op een vocalise wacht Tussen 24 uur en zeven Minuten walst het ritme van de nacht Aan 't eind waarvan begin van een nieuw leven Van zijn of niet zijn in de lange nacht Van Maagdenburger mv halvebollen Een ritueel van 24/7 Als dageraad der morgenstond mij wacht Een hemelsbreed verschil van sein…

Traag en troebel stuwt de Seine nieuwe tijden voort Ook nu spellen dolverliefden verse dromen slaapt een brakke zwerver diep en luid lezen heren nors hun ochtendkrant laten hondjes mantelpakken uit Nu mijn blik opnieuw het water raakt waarin plataanloof diepbruin valt strijkt een hand plots door mijn haren zoekt zoete adem speels mijn hals…

aangezicht voor jij je ogen eeuwig sluit ik kuste je mond en hield je hand nu uitgebrand jij rust weervond de dood is wreed maar wat hij deed deed mij berusten na al jouw leed je laatste feest dat is geweest in onze kring vertedering je schoon gelaat licht op met vlam de geest verlaat zoals hij kwam van boven klinkt het sein…

Wachten op het ochtendlicht wachten op wat komen gaat wachten op een ingeving wachten totdat het er staat Wachten op een nieuw seizoen de lente staat aan de poort wachten op het onverwachte wachten op een antwoord Wachten bij een spoorwegovergang wachten op een teken of sein wachten tot het licht dooft er kan nog een trein komen Boeren…

stilte zit soms vol met vragen brandend als een heftig vuur gedurende de dag de dagen ja voortdurend op elk uur als eens witte rooksignalen seinen op het verlossend uur dan is dat het mooiste teken einde van het vragenvuur 't antwoord dat wordt gegeven opent een poort ten leven er valt niets meer te verbranden er is iets moois op handen…

Ze was gisteravond laat betrapt nadat ze zich zo toegetakeld had Ze had zich geheel opengekrabd bloed lag op de tegels van ’t bad Ze voelde zich nu ten einde raad vanzelfsprekend werd ze gestraft Geen kende immers haar zelfhaat sedert ze door elk werd afgeblaft Ze zou meteen verhoord worden wat moest ze nochtans verklaren Van ’t sein op…

De hemel brandt, nevels rukken op, de seinen slaan neer -- Iedereen leeft langer dan de wereld waarin hij opgroeide Hij moet zich terugtrekken of veranderen De wachttoren is onbemand in de verte janken er honden Deze stad mag niet meer bestaan zoals ze was, haar theaters zijn overbodig verklaard De laatste spelers zien toe maar nu…

Onervaren reizigers verdwalen zo gauw in onbekende streken Ze laten zich verleiden door stegen en seinen en gaan trappen af naar de binnenkant onwetend waar ze zijn, ergens echt of maar wat rondtollen in hun hoofd, dol doller dolst gedraaid door hun zintuigen die hen omringen met muren die ze willen aanraken om te weten of ze hard zijn…

Achter de spinnewebben Op de zolder van m'n geheugen Stop ik 't weg Verpakt in een leugen Schijnbaar uitgerangeerd Op een zijspoor van het leven Wacht 't op een sein Weer te worden aangedreven Als een hongerige rat Knagend aan de rand van mijn bewustzijn Volgt 't me zwijgend Ontbloot 't gestaag mijn verstopte pijn Hoe beducht…

Mijn dans is de dans die eenden dansen wanneer zij zwemmen Mijn dans is de dans die wolken doen wanneer zij onweer temmen Mijn dans is de dans die een hart laat kloppen zonder sein om ooit te stoppen Mijn dans is de liefde die men geeft als veilige warmtebron Mijn dans is de haat die wordt gekweekt met God als compagnon Mijn dans is de…

Openbaar kunstbezit: de brandweermannen trainen in de Seine, in het galante park spelen veertig mussen met zondagskinderen, en olie en zand varen gestaag door het dichte net van krioelende mensen Bij de nieuwe brug knijpt een schip twee dekken scholieren uit: een lang lint oranje petjes golft boven de brugleuning naar de overkant en…

Zwingen kann man kein Glück Denn kein Meer ist so wild wie die Liebe Die Liebe allein, nur die kann so sein So sein, so sein Merci, merci, merci Für die Stunden, Chérie, Chérie, Chérie Uns're Liebe war schön, so schön Merci, Chérie So schön, so schön Merci, Chérie So schön, so schön Merci, Chérie Merci.…

de hobby verstolen nagelbijt om alles rustig te verwerken monden te moe om alert te reageren in onrust om steeds het beste te presteren dagen verdwijnen in het plastic doorschijnend van eindeloze uren nies geproest en benauwd gehoest zeggen genoeg om status en diagnose in mantra met ijlbode zonder paniek naar het ic door te seinen…

Terug in het mooie Parijs loop ik bij Saint-Germain Plotseling sta jij naast me ik herken je aan je ogen Je pakt mijn hand vast ik heb geen wil meer En laat me meevoeren acht hoog nabij de Seine Je sluit de deur achter mij ik herken de gele sofa Het schilderij aan de muur zwijgend pak je me vast Ik voel je volle lippen strelende…

Liefste er rest me slechts één baken laat me in uw liefde rustig vertoeven Een “sein zum Töde” tot een ochtendwake. Laat me nog één keer het bruisend leven proeven: me van waanzin en duisternis losmaken, zonder dat er mij nog iets kan beproeven.…

een Cadillac door berg en dal Benzine slurpend langs de Grote Meren En dromedarismelk, gevoed aan beren Geraaskal in de Niagaraval Hoor ik daar tremolo's der groene specht Surrealistisch, dat de lente daar is En als de duvel zegt dat dat niet waar is Schenk mij dan klare wijn bij het gerecht Het teken aan de wand is aangebroken Het sein…

waardoor onmiskenbaar onmiddellijk aliënatie optrad want onwelkom in zulke private zone gaat niet in je kouwe kleren zitten toen ze de code evenwel pikte ontspande mijn lijf meteen en ik ging voor geld om even later de gleuf te horen kraken ik dacht nog oh no maar het hield maar aan tot het beeld compleet wegviel niks geen sein…

De hemel kleurt zich grauw de vogelvlucht is nu in trek de wind blaast voort sneeuw, ijzel, koude front de zwanen aan het firmament spreken hun eigen taal de seinen vliegen heen en weer de sterksten zijn op kop de vissen en het waterdier de zuurstof door het wak de maanden duisternis de traagheid door de kou de mensen en de wintersport…

Het laken door de voorjaarmist geweven Bedekt nog water, weilanden en veren De bloemen, nu nog dicht, zullen floreren Wanneer de zon het sein daartoe zal geven Een zeemeeuw krijst, al is het goddank even Het wordt snel stil en roze bloesems eren De maand april zoals talloze keren Al werd bezongen en is neergeschreven Het levensbidsnoer zegt…

Vooral in het midden bij de vastgevroren karper in het wak als een tijdgat, waardoor zij wel de troost lijken te seinen dat zij uitgerekend nu met ongeveer evenveel ontbreken, aan de andere zijde zijn als wij zenuwcellen hebben, als zit er in ons hoofd van elk van wie hier is geweest de felste sprankel. ------------------------- uit:…

Al jaren wordt mijn vader stukken ouder Al twintig jaar ruimt hij de zolder op Maar altijd hield hij die alerte kop En iedereen kon bouwen op zijn schouder We hingen uit het raam bij elke stop Hij nam me mee op reis in alle treinen En wees op reeën, bergen, bruggen, seinen We zagen steden, stranden, steeg en slop We ruilden onze rollen lang…