Alle inzendingen over sijpelt

Het sijpelt stromen, verdampt de regen tot een drup.…

Het sijpelt aldoor in de goot en valt dan ergens droog.…

ik heb van mij afgeslagen ik kijk vooruit maar dan regent het onverwacht en sijpelt de stad op mij neer…

gestaag sijpelt pijn door alle laagjes huid en verschroeit mijn dromen…

polsen beloven roodvloeiend mijn rust uit het wit van mijn vingers sijpelt dood zonder geluid…

Dat sijpelt uit een mond, Lost op in een kussen. Zomaar, zonder het te weten. Zo, als een druppeltje, Een druppeltje lichaamssap, Parelt, glijdt of sijpelt Leven, de lust uit mijn diepste wezen.…

ik schop de bladeren omhoog ze ruisen niet dood genoeg er sijpelt nog teveel groen door de nerven…

levenskracht sijpelt langzaam uit haar lichaam in bloei ze was in de kracht van haar leven totdat ze gebroken werd in de knop…

Een iris sijpelt uit mijn vuist mijn glazen huis breekt. Het leven traant ontzind.…

berusting ebt langzaam in mij sijpelt het verdriet nog na de vloed aan emoties pijn nog slechts zichtbaar voor wie bekend is met dit tij…

regen spoelt mijn geest verdriet sijpelt in aarde droevige grondstof er wortelen treurwilgen zij geuren naar eenzaamheid…

in mijn hoofd woeden de woorden het zindert en ziedt maar het komt nimmer tot akkoorden het sijpelt, mijn kop is een vergiet eens wil ik raken…

Waterig door gewoon geluk sijpelt traanvocht in hartstocht naar benee.…

Zout water sijpelt op een steen. Hardheid biedt verlangen weerstand. Vergeving eindigt op geween.…

vanuit onherbergzaamheid sijpelt gesmolten sneeuw richting beschaving een stroom dijt uit geweld stort omlaag de rivierbedding ontdekt haar wezen en maakt waar…

Het hart wordt als water dat alsmaar naar het laagste punt sijpelt.…

Ken je dat rottige kleine regendruppeltje dat bij de kraag van je jas langs je nek naar binnen sijpelt? De hele dag nat en koud Zo voelt dat nou dat onverwachte verraad van jou…

Wat ongezegd mijn mond in diepe voren open spert, die ene vraag aan jou, die in stille tonen valt en sijpelt, vorm en stemming zoekt, de lippen zwanger van het zwijgen.…

Een goed verhaal sijpelt zoals koffie druppelt. Een goed verhaal kerft en krast en doorboort zoals koffie onherstelbaar kringen brandt in een tafel van een zeldzame houtsoort.…

Woorden worden gesproken langzaam sijpelt het leven van de gestorvenen aan ons voorbij. De letters gaan spreken, en roepen ons toe Gedenk mijner!…

alles heeft zijn tijd het liefhebben en de herinnering nu de dagen lengen verzacht herkenning stil mijn pijn begrip sijpelt binnen - mijn god, daar heb ik jaren over gedaan - zie je wel dat geduld vertrouwen schept in een toekomst ?…

jouw ogen dwalen af zacht leg jij de binnenkant op mijn wang ik draai nog één keer buiten sijpelt door beslagen ramen Uit 'Het Bekruipt' © Lucky sep 2008…

zacht flikkerend licht omarmt de lont die lichtblauw afgeeft alleen het topje staat echt in vuur en vlam kaarsvet sijpelt door de ontstane opening en blijkt de vorm altijd aan verandering onderhevig…

De lucht met miezerige parels doordrongen sijpelt hete damp tot alles verdrinkend in druipende vacht tot druppelend verlangen een snakken wordt naar de spoelende warmte die biggelend van je vloeiende handen onderhuids lekt in stromen voor jou…

het is als een droom van water die vanuit je handen door je vingers sijpelt het druppelend vallen in een glimmende plas ik schenk mijn dorst aan dit dromende water verbeeld me dat ik goudgevend leef drink van je omhelzing spoel kletsnat in een echo aan…

langzaam sijpelt wie ik ben ’t kind in mij & wat 'r van 'm over is: angst en woede brandend verlangen, gevoed door liefde en hoop op meer wreed geveld door verdriet & pijn de bodem in, voedsel voor scheuten van nieuw geluk…

bij thuiskomst liggen alle woorden over de vloer alsof een servieskast omver is gedonderd angstvallig zoekend naar welke van jou en van mij zouden zijn tevergeefs nu vers bloed sijpelt over hetgeen gisteren nog zo echt leek…

net buiten het gezichtsveld van de vrije geest wacht de goegemeente die langs de achterdeur binnen sijpelt maatstaven zeden gewoonten verstevigd door de ketting van het goed fatsoen zoiets doet men niet op straffe van moord op het karakter…

als los zand zoeken gedachten hun weg door het geheugen sijpelt herinnering uit cellen eeuwig grijs sponst de tijd mijn hersens tot waar geworden leugen tel ik de laatste korrels en voel mij dom noch wijs…

omzichtig zet ik een kroon van scherven op en lijk bestand vlij me bloot in de vijzel het stampt en draait met stoten met open ogen maakt het onzichtbare krassen als het schrijnt en sijpelt dan pas diggelen; bijeenvegen; hard worden; zacht zijn…