Alle inzendingen over slecht weer

vergeten En ik woel hier op de grond Met een kegel uit mijn mond Jankend om mijn bloedende verleden Het wordt weer licht de bar gaat dicht Ik dwaal op straat tot de bar weer opengaat…

stil wereld verkleind ik hoor de zon niet meer maan huilt wind opgesloten verder bouwen kan ik maar niet statisch luisteren leegte verteld hoger ijler draad gerekt tot hij knapt met open hart ogende oren vlieg ik omlaag laat as de as verstrooid…

Het is al begonnen. Verleidelijk fladderen rozen uit hun mond blaadjes rondstrooiend die zoveel verbergen en zoveel beloven. Ze planten een hele tuin in de grijnzende bek van de draak die ze vandaag zo meesterlijk overwonnen - of hoor ik in de verte al het veelkoppige gemorrel van andere demonen? Het is al begonnen, juist.…

dat blaadje op de grond was de eerste niet meer donkergroen getand met gehavende nerven en een teer krom steeltje het bruine onstuimige roest heeft zich hiermee aangekondigd een belofte die ik niet vergeten zal ik verlang naar zijn storm het grijs nattigheid onbesuisde woestheid…

Ik weet nog wel hoe het vroeger was onschuld huisde in de muren in de geur van de bloemen kon ik onopgemerkt schuilen klein en overzichtelijk onbedreigd door haar sterke hand onverschrokken daagde zij de buitenwereld uit ik zweeg en keek in haar dappere ogen nu kijk ik in angstige ogen die wereld heeft haar bedrogen ik pak haar hand en…

het regent ik luister het is donker het regent weer ik hoor regen op het ijzer van mijn balkon ik denk en ik denk aan regen en hoe de regen kan vallen denk ik aan jou maar weet niet waarom…

Het onweer komt snel dichterbij verlicht de schimmen aan de overzijde de donder knettert even oorverdovend het weerlicht verblindt mijn beide ogen en alles herhaalt zich nu ze zijn gesloten Dan zwakt het spektakel langzaam af vreemd genoeg is het nog steeds droog langzaamaan wordt het weer stiller ik kan weer kijken en ik luister Van over…

Ik hoef je niet meer te zien ik wil je nog wel voelen maar vooral wil ik me je blijven herinneren maar eerst gedenken met de kinderen en kleinkinderen en nog wat familie en vrienden als we je uitzwaaien bij je aanstaande uitvaart waarna je voor altijd in ons zal blijven bestaan en door alle gevoelens heen je blijven zien, weerzien!…

Groene boomstammen tussen de bomen het meer de zon staat heel laag…

Veilig gedwee leven met slechts regelmaat, gaaf gekwetst door turbulentie gestoord. Geef me aan, ga me na, duw me door de muur van wantrouwen geeft antwoord.…

Alweer een nacht zijn wij samen alleen Mijn hart met rouwrand brandt binnen zijn kader Klopt wel door en soms bloedend vervolgt het mijn weg van soms hopeloos Ons verdriet samen…

Het Koningslied die is zo afgekraakt door elitère, nare russensenten Betaal het hoongelag maar met hun centen Hun hebben zelf nog nooit een lied gekwaakt Als dat het hele volk straks mooi gaat zingen Staan die hun vuile wassen uit te vringen…

Het glanst weer van de klaver en de boterbloemen en heel verloren staat er ook een klaproos bij. Er zijn toch zoveel mooie dingen; die maken plots mijn hart weer blij en dankbaar kan ik ademhalen; al er is pijn en veel verdriet en zorgen, maar toch wil ik de hoop bewaren en niet alleen maar angstig zijn voor morgen.…

Het antwoord op die vraag stemt mij niet blij: Fantastisch staat het onkruid er weer bij !!…

ik schilder in mijn hoofd het erf van mijn ouderhuis een rechthoekig veldje gras met afgemeten rode rozenperk de strook aarde met geurende floxen en dikke dotters om mij daarin nog eens te kunnen verliezen…

ik loop onrustig rond door m'n woonkamer het wordt steeds donkerder en het regent en het regent ik zou een lamp aan kunnen doen net als al die lampen die aangaan de avond valt in scherven van licht maar ik ga zitten in het donker en luister naar het ruisen van de regenbladeren…

Opnieuw een akkefietje met de Russen Nu is er ingebroken in Den Haag Frans Timmermans krijgt weer de volle laag En hij moet al die brandjes zien te blussen Natuurlijk wordt het incident betreurd En Moskou is daarna weer aan de beurt.…

En dan met verf En hout en draad Zo ver komen Dat het lichaam Het gevoel weer Binnenlaat Gevoel dat weer Terugkwam Ik was weer mens…

Ik wil gewoon weer kunnen huilen zoals ik dat eens deed Ik wil alles kunnen voelen zodat ik niks meer vergeet Geef me die optie, geef me het medicijn Geef me alsjeblieft de kracht om weer te kunnen voelen en zijn…

Betoverd ben ik, mijn hart nog in de boeien, maar wil weer vrij zijn.…

de gezichten van poreus porselein zoeken zacht de nabijheid van elkaar het aarzelend beroeren van de breekbare handen om die ene ander opnieuw te zien reizen gesloten ogen over onneembare muren in het oog van de storm stamelen en schreeuwen hun huilende monden…

De voeten wassen en de nagels knippen vijlen en vervolgens nog verloren in jouw zachtheid gaan, mezelf afvragen of de krullen in je haren van nature zijn als de wilgenkatjes in de bomen die juichen en heen en weer bewegen.…

steeds weer de vloer op de eeuwenoude schimmen wisselend van rol in de coulissen stil nog kinderen van de rekening global village tanka…

zijn zaaigoed doet mij traag in het ochtendzweet ontwaken, het zaad bloeit als een korte droom van een blindeman, aan de wijste ziener doorverkocht onzichtbaar achter het blinddoek van het lot en tot het hart is leeggebloed, zullen we voor de littekens betalen, voordat het verlost wordt van de barenspijn, misschien, dat ik je dan weer…

de orkaan in de vorm van een afgezwakte depressie komt wat binnendrijven de bomen ruisen verliezen groen en rood de plassen spiegelen de huizen, en de fietsers luisteren eindelijk weer naar stormwaarschuwingen de regen klettert neer alsof het de eerste keer is en we zijn gelukkig…

het zal ooit weer ten goede keren…

eenzijdig leeg sinds jij je sporen met je meenam toont mijn huis vele gezichten maar jij bent de meeste de mooiste- de grootste de liefste de zwaarste de allerdiepste gedachten smeulen gaten in de tafel de stoel- de bank het grote lege bed en dan vertikaal via het dak roken ze naar buiten verdwijnen naar de hemel maar altijd keren ze weer…

Ze vlogen meteen op de kroppen af die nog steeds niet in bloei staan ondank dat ze IJsbergsla heten de kou heeft ze nog steeds in zijn macht ook leggen de slavinken opgerold op hun nest keurig naast elkaar in de vitrine en gaven geen kick hun broertjes noemen ze blinde vinken die konden het niet aanzien dat familieleden werden ingepakt…

Wat ben ik blij, dus stuur ik dit bericht: dat vogels weer uitbundig zullen zingen, dat bloemen je weer overal omringen en dat weer alles kleur krijgt in het licht.…

Voor mij zijn het bijzonder zware dagen. Voor mantelzorg maak ik me jaren sterk, Ik doe een heleboel vrijwillig werk, Maar niemand heeft mij dit jaar voorgedragen. Mijn naam stond niet bij de genomineerden, De lintjes gaan alweer naar de verkeerden.…