Alle inzendingen over slib

het kompas draaide op de slaperige wind een licht gezelschap van zeevogels vloog over het wapperende slib ze vergezelden me op een verlaten wadstrand van Terschelling de brandingsklanken weerklonken in laagtij open en helder onder een zoutzilte zeelucht omdat deze septemberdag adellijk straalde ik liet vertrouwde voetstappen achter in het…

Buiten meandert de rivier ver gebleven van de stad, laat z’n stem tot mij klinken, neemt geruisloos het slib van de gedachten mee als libellen geruisloos op een berkenblad in de waan en ongestilde hoop naar de benedenloop zonder ervan te drinken.…

wijde laagte stormvloed vaagde een landstreek weg het zeewater kwam helemaal tot Onderdendam water sleurde alles mee Reiderland werd binnenzee kloosters, dorpen, borgen verdwenen onder het slib wat losse stenen eeuwen lang en eeuwen later polderden Groningers het water terug tot de norm de Dollard in zijn huidige vorm achter de zeedijk…

één dezer dagen keer ik aardewaarts dan zoek ik mij als laatste rustplaats een linkeroever zonder stenen kade waar ook geen houten vlonder hoeft 'k laat er wel het schoeisel achterwege zodat het slib twee naakte voeten kust in gebed laat ik dan mijn sporen achter waar je straks bij laagtij de boot aanlegt daar bouw ik op het droge een stenen…

Geketend aan het prisma van voortschrijdend inzicht,uit de plooien van het bewustzijn stromen tranen naar de horizon, worden residuen van eigenwaarde uit het duistere slib gezeefd, gebleekte schuim van de blauwe oceanen en de dartele dolfijnen van de dromen.…

De knoken in handen van de hongerigen in het natte slib van de graven. Het ongelijk van een koude lente na een warme winter. Van splinters in een kleuterduim, de pleisters op de stigmata. Betten van een wonde. Het ongelijk van de havelozen. Weggeknakt in beduimelde beden, de kralen in de rozenkransen, bloeiend tussen duimen rond.…

Onder een stolp van glas stroomt de luie rivier, ver van de sprakeloze stad, de vroege winter laat zich klinken, moeiteloos rust het slib van de waarheid op een droog gevallen espenblad, zonder daarvan te drinken, Een panorama die ik met name ken, gedompeld in oeverloze wildernissen, de ziel niet groter dan een notendop, gedrenkt…

Het lage land waar slib en zand tezamen komen met wind bij eb en vloed, dat speels een zandhoop met wat gras verrijzen doet, verheft zich als een ereplaats waar vogels rusten mogen.…

in een wassen schildering het warme vet uit mijn huid vervoegt zich koudweg in een huivering, tastbaar zwellen mijn vochtige ribben tot dikke tralies en benemen me de adem Dit verstikkend grijs verwordt me tot een gevangenis het steenkoude lijkengewaad van de drenkeling Het bloed onder mijn ribben krampt en pompt, vermengt zich met het slib…

zonder blinde praatjes in uwer uiterwaarden gekte tot de diepte van het meer en dan de rust voor deze lust schreeuwt hier die diepte alle wanhoop in stukken tot aan de voet uwer delta stroomt , roert en kolkt het lijf onzer liefde tot de mond boven uwer zee gek scherend over kop en staart zonder claim naar schelpen, vormt het slib…

Een drassige delta vormt de kelk In de stroom herken ik de steel Daar bloeit het dorp Drijven vijanden handel In graan, uien, vijgen In de rotswand is de steenbok uitgehouwen Een uitverkoren prooi die briest Resten van vroege jagers verzinken in het slib Blootsvoets klimt de boer in dadelpalmen Langs rafelig touw Haalt hij de oogst binnen…

Ergens buiten de bebouwde kom buiten de bewoonde wereld buiten de begane wegen In stede van de buitenplaatsen plaatst het zich in volle steden plasma dichtgegroeide vaten Kringloop tussen slib en ader snelweg tussen de organen chaos voor een buitenstaander Ergens in de koele luchtstroom myriaden moleculen ruisend langs het geitenpad…

Oude zelfkennis, oude angst voor bloedverlies, pas op voor roofdieren en droom van vampiers droom van heksen die het bloed drinken van ongeboren kinderen die het bloed drinken van hun moeders het zoete bloed dat ook steekmugeitjes voedt het bloed dat leven geeft aan alle dieren, een lichaam is een koffer vol bloed blauw bleek groen…

Ik zag er tegen 't goud de Deugden opgewogen, De Mening aan de evenaar; 'k Zag de Armoe schuld geteld; de Schuld triomf in de ogen, Of daar geen hoger Richtbank waar'; 'k Zag grote kindren zich bij 't klatergoud verbazen, Hun graan verkwisten op een klip, Uit ijdle droom en hoop een bonte zeepbel blazen, En wenen bij zijn kleurloos slib…