Alle inzendingen over sokkel

een karper in witgroen marmer op een sokkel in het gras wil per se men ziet het aan zijn vin de vijver in tegen de goesting van de sokkel in…

tussen sokkels en gebroken zuilen die klagen in de wind stoeien witte vlinders op de handen van een kind marmer glanst koelbloedig onkruid groeit gezwind een geur van wilde tijm bloost op de wangen van het kind naar een land om van te dromen ben ik amoureus teruggekomen om tussen druiven en olijven ook wat weemoed te verdrijven.…

Een herstelgedicht Een sokkel zal Ik voor je reserveren Zei mijn beeldend Kunstenares Jouw werk komt Op een voetstuk Te staan - zo ver Had ik zelfs in Mijn dromen niet Durven gaan NUIS, Atelier Grond, september 2012…

Lief Ik zie rechts in mijn venstertje, een ventje,leuk en klein. Hij maakte veel geluidjes, wie zou dat manneke zijn? Het was een heel klein wonder, wat ik niet had verwacht, ik vond het heel bijzonder, want het praat en lacht. De techniek is ver vooruit en ik geniet ervan, die kleine met zijn leuke snuit, dat dit hier zomaar kan…

De lente barst in heel haar hevigheid uit. Een explosie sprankelend in schitterende lichtstralen van overgoten zonlicht. De lente begroet de dorre takken omhelst ze met haar zachte nieuwe groen. Bekleedt hen met een doorzichtige mantel van fluweel.…

Aan de zee en op het strand, daar wil ik graag zijn. Dat is heus mijn ware land, daar voel ik me fijn. Rollende branding, hagelwit, de zee met al haar kleuren, golven hoog, met zoveel pit, de heerlijke zilte geuren. Nooit zal ik mij hier vervelen, dit gevoel is zo bijzonder, Met iedereen wil ik dit delen, het is een waarlijk wonder…

Als wolken samenspannen, boven het gewelf van de stad. Als krachten ontspringen vanuit het niets, voel ik me zwak. Ik hoop, ik wil zo graag zijn als die wolken. Voorbij te drijven, in kracht, zo sterk heel ver weg.…

Laat mij zweven door het luchtruim, laat mij zwerven door dromen van vergetelheid. Mag ik sterven in jouw gedachten, mij koesteren in de herinnering van jouw liefde? Alles omvattend in teder- en geborgenheid, verscholen in diepe dalen waar alles bloeien zal in geuren en kleuren. Die alles overtreffen, waar mijn hart de rust mag…

Jij bent als een zwakke vlam, die steeds kleiner word. Het vlammetje is bijna uit. Ik wacht , op een zachte wind, die langs jouw gezicht zal strijken. Ik wacht, terwijl ik je handen in de mijne neem. De wind komt eraan en jij gaat mee. De vlam is uit, de wind is gaan liggen.…

Ze zitten maar, en spreken niet. Zo tegenover elkaar. De een die ziet de ander niet. Ze spreken ieder hun eigen taal. En toch, begrijpen ze, als de een een oog opslaat, waar het precies om gaat.…

Een vernissage: de galerie vol sokkels – met lege glazen.…

op een sokkel staan hoef ik niet ik weet waar ik wankel veren en vleugels gebruik ik niet de wind verwarde alles wat ligt er in mijn hart dat ik niet voelen kan…

Het standbeeld stond gemarmerd leeg met stalen trekken genageld aan de grond voorzien van sokkel geheel gekleurd door grauwe vlekken te kijken met een blik van wazig steen niet naar mij maar door me heen…

nee, het is niet wat u denkt dat ik mij die eer nu toedicht oh zeker, ook ik ben met wat poëzie aangelengd, maar lichter van gewicht het huidig monument staat niet op zijn sokkel ik verwacht dan ook zijn eerherstel en staak zolang het duurt, uit respect, mijn eigen woordengetokkel…

En toen hij van z’n sokkel werd gelicht bleek Bestevâer een echte zwaargewicht.…

met mijn handen kneed ik jou geef je haren als korenaren schellen indigoblauw de mond naai ik dicht met stukjes henneptouw nog een sokkel van ongekuiste klei en als finishing touch rond ik je borsten licht zwijgend noem ik je vrouw…

Voor Bram dreigde een hele kale kerst De flatscreen, de buffetkast, ook z'n sokkel Gestript tot aan de allerlaatste wokkel En niemand kon nog worden afgeperst Maar daar verscheen een ster, een engelenkoor Een kribbe vol met cash van 't kindje Goor.…

Ze vallen nu bij bosjes van hun sokkel, De één gaat vreemd, een ander raast en tiert, Of heeft de boel met harde hand bestierd, Of grijpt onzedig naar elk lekker mokkel. Niets nieuws, want altijd oogst je wat je zaait, Dat is al zo, zolang de wereld draait.…

gaan, doe wat je wilt, ongeremd, totaal, geniet compleet van mijn lichaam en geest, hou je nergens in, want dat is de kern van een ontploffende bom, die is niet te keren, spat volledig uit elkaar, richt naast de schade ook heel wat bevrijding aan, verwoest de oude, ingehouden, timide, preutse ego's, zet ieder seksbehoefte op een hoger plan, sokkel…

Ik zie mijn moeder op de sokkel staan.…

kinderen paraat met wijze woorden en goede raad wil zij ons kostbare gaven doorgeven onze fouten wil zij graag vergeven heeft begrip als het ons moeilijk gaat moeder, - de liefste in ons leven staat dag en nacht voor ons paraat dat zij nog jaren het geluk mag beleven van dankbaarheid die men haar toedraagt een moeder die op een hoge sokkel…

de hoofden geheven sokkels versleten door handen in gebed in wierookgeur kleurt glas in lood de vruchten van hun oogst zij hebben schapen gehoed de kudde geweid maar voor hen is geen heiligheid er is geen herder zonder vee zij delen samen het bestaan geef in viering die twee-eenheid aan…

van glad marmer feilloos gepolijst glanst je dij opvallend elitair vergeefse poging ultieme schoonheid heroïsch te bewaren voor de eeuwigheid wellicht een krijger van hoge rang gelauwerd of misschien halfgod nu op een sokkel op een lief gazon een pronkstuk blinkend in de zon…

ergens grijnst het doffe marmer tegen de sokkel van het beeldboeket deze klankschaal kan niet helen zonder lucht die zijn stem in paragrafen tot mij brengt ik zou niet huiveren, maar nu de vloed het tij verovert en oevers splijten als gepolijste lansen wens ik mij ergens daar waar de zon mijn wang in alle levens kust…

Later zie ik deze lijven bronzig kijken op hun sokkels naar u en mij, terwijl zij daar voor eeuwig pronkend moeten blijven. Hoedt u voor de lijven, die voor altijd beklijven in de houding waar ze staan. Met haar ben ik begaan nu zij als Lot daar moeten staan.…

zag beelden gaan wapens in de aanslag blik op god en vaderland alleen de benen bleven staan zij vielen niet in brokstukken uiteen sokkels tonen slechts wat rest hun duizend witte kruizen het veld van eer gedecimeerd tot kaarsrechte gazons komt om in naamloze herinnering…

Roodkapje werd vermist van haar sokkel getrokken een klompje beton restte slechts. Studenten wilden gratis het pretpark binnen, men sloot geen deal en zo werd zij, afgeleverd waar ze menselijkerwijs allang niet meer zou wonen, bij het bejaardentehuis.…

Ik betwijfel of je weet hebt van mijn pijnen, want ondanks mijn zichtbaar lijden bid ik dat ik marmer schijn: glad, bijna onbreekbaar, nog de schaduw van een Sfinx op deze loden sokkel mijn toren van Ivoor.…

Ongerept Zittend op een sokkel Een begaafd, breinbrekend genie Geestelijke arbeid. Handeling van Denken Vertaald in het spannen van elke Spier Filosoof. Gedachte De Denker Dante Door Rodin gehouwen Gehakt op zijn briljante manier…

op een uitgestorven kruispunt vliegt de vlinder tegen de wind in in een leeg landschap valt de mens uit de tijd in een verlaten kamp beoefent de man de deugd der traagheid vanaf een lege sokkel klinkt tevergeefs: houd me, houd me tegen het licht in de nacht zoek ik naar de leeuw die brult als ik slaap wacht ik op de nachtvogel die dingen…