Alle inzendingen over somber

De lucht blikt donker terug als ik hem somber aankijk niet van plan op te klaren voordat ik een concessie doe: Voor een lach een zonnige dag…

voor wie het ziet het spel kan weer beginnen met een lage inzet angst als zwart achter de dingen de dagen die ik somber was die tel ik niet die doen niet mee.…

voor mijn vader Rust nu maar uit je hebt je strijd gestreden al je zorgen en verdriet behoren nu tot het verleden heriner mij niet in sombere dagen heriner mij in stralende zon hoe ik was toen ik alles nog kon…

Wanneer de hemel huilt, de zon zich achter wolken verschuild, somberheid zich manifesteert, is er een ding wat hij heeft geleerd dat er na regen áltijd zonneschijn komt!…

Dood, o dood, sombere, somber geronnen rood, kom, o kom. ---------------------------- uit: Verzen (1890)…

In een bad als een gemankeerde baarmoeder kijk ik terug en reminisceer, het gedaas, de grijperige maanden, de hele winter of discontent. Er was het meisje met de rode laarzen de neuzen waren versleten maar de maantjes van haar vingers waren gaaf En later zat ik aan haar bed en lepelde vermoeide wijsheden binnen.. een frêle bosnimf op ziekenhuiswit…

Vandaag werd ik spontaan getroffen door een aanval van lichtvoetigheid, waarvoor geen therapie bestaat, dan zéér sombere gedachten. Mijmerend ga ik zitten op een bankje. Somber denk ik aan de zinloosheid van ons sterfelijk bestaan. Mijn donkere wolken werden getroffen door een aanval van de zon. Ze verloren na een nutteloze strijd.…

Nu het herfstbruin weer door de bomen snelt en de zomergloed haar laatste dagen telt vlucht dan niet naar sombere oorden beluister het bos, de klank van de verwaaide woorden.…

Dwalend langs nu ongekende stranden Besef ik niet dat ik hier reeds was Ziet niet de schoonheid van het heden Slechts de somberheid in al zijn vormen Dan is het daar en het verlicht mij De warmte van de dageraad Verheugd laaf ik mij…

niet langer in staat te voelen hoe schoonheid groeit open bloeit met liefde stoeit dwing ik mij in het alleen zijn zonder herinneringen omvat de eenzaamheid die het sombere uitvergroot…

Vol sombere doemgedachten geraakte ik in een straat waar meisjes aan 't spelen waren en we kwamen aan de praat. Turkse en Surinaamse en sommige autochtoon en ze hadden er nauwelijks weet van, ze speelden daar gewoon. Mijn sombere visioenen van een wereld die verging, vervaagden in 't licht van die kinderen tot een herinnering.…

En sombere, bittere liedren Zijn aan mijn lippen ontgleên. Zo somber en bitter als ik zong, Zo zong er op aarde nooit een. Verveeld heeft mij eindelijk dat haten, Dat eeuwig gezang en geween. Ik zweeg, en zoals ik nu zwijg, Zo zweeg er op aarde nooit een.…

Als een Donna Quichotte tegen vele windmolens bevecht zij de gedachten waarin ze is verstrikt van zwart en wit zonder nuances altijd eindigend in somber grijs uitslag vooralsnog onbeslist…

O God, bewaar mij voor der zonde vloek, En schrijf mij niet in 't somber dodenboek: Is in het blanke pergament des levens Niet ergens, achterin, een open hoek?…

met onverzonnen kleuren verf ik de dagen anders dan waar ik om gevraagd heb sombere wolken proberen gedachtes te overschaduwen, toch ontspring ik die dans ternauwernood er gloort iets aan de horizon…

somber en wat te zwaar maar ook hoe paradoxaal iets van een oprecht verdragen als bij een brok in de keel die je maar niet krijgt weg gedronken wanneer melancholie de kop op steekt kan je er niet om heen en misschien is het maar beter zo…

Ik voel mij somber. Ei, wat zal ik doen? Een platte geest dronk nu een glaasje. Maar ik ben een poëtisch baasje en ga mijn weemoed in een versje doen. Dat is het voordeel van mijn gave. De burger kan zijn ei niet kwijt, terwijl ik, rustig mijn neerslachtigheid gelijk een paardje voor mijn kar laat draven.…

de grauwe lucht van buiten dringt door tot in het huis het maakt mij echt niet vrolijk echt weer nu voor de buis belangrijk toch een zonnestraal die geeft wel energie maar, kom, ik heb genoeg te doen maar mij ontbreekt compassie het weer maakt mij een beetje somber de buitendeur weer dicht ik hoor geen vogels fluiten nu maar 'k doe toch…

ik ben in de mist verdwaald kan de omgeving niet meer tot echt leven wekken licht glinstert in duizend kleine kleuren maar laat het bestaan niet live gebeuren er is geen zicht in grijs perspectief waar ieder naar de goede richting gist en zo de juiste weg verliest nooit heb ik de moed snel opgegeven weet dat leven ooit…

In een grijze lucht vliegen grijze meeuwen door een druilerige regen ...het schijnt ze niet te deren... onder zich de grijze gebouwen van een doods Almere Dit alles waargenomen door de gaten van een aan stukken gereten zonnescherm ...zelfs dat is grijs...…

Waarom overvalt me deze grote somberheid nu ik hier, vredig tegen een boom geleund, het gefilterde zonlicht bekijk? Zijn het de klokken met hun zware slagen? Of is het de boom die op een dag misschien mijn kist zal vormen en nu, ring voor ring, naar ons beider einde groeit?…

ik voel het mysterieuze van leeg en zwart zie het spiegelen in donker water als bodemloos gat ik weer de sombere gedachten die ik deinend voor me zie ga niet mee met hun finale krachten naar machten van het niets heb me omgedraaid weg van schaduw naar het warme licht mijn intense opluchting werd snel zichtbaar in de tranen…

Geen rust Maar slechts de stilte Geen verdriet En ook geen pijn Maar de leegte De eindeloze leegte Van het niet-verbonden-zijn Niet verbonden Als een lichaam zonder leven Een leegte Zonder liefde, zonder pijn Maar in stilte Een eindeloos verlangen Weer te leven Te voelen en te zijn…

Heel bemoedigend natuurlijk al die therapeutische sparren: de een begrijpt je, een ander peinst met je mee, een derde slaat wat takken om je heen maar allemaal met dat sombere smoelwerk. Alles druppelt, druipt, snottert, wasemt, sopt. Hout dat wil verzoenen, helen, meeleeft, meewaait, maar vooral meemiezert.…

De hemel is met muizenhuid bespannen en insecten zitten met lood gevuld op straat als het geluid van brekend glas verbaast. Men ziet een hand die fles na fles de hand is van een prototypische bedelares! Ze ademt in en uit en dan vallen er woorden (het, is, roestig) naast de glasbak uit haar mond. Muizenhuid. Lood. -----------------------…

is nog niet vertrokken Maar je zult sterk moeten zijn Het anker lichten is zwaar Maar het is jouw zicht die bepaalt Of het anker groot is of klein… En je hem met beide handen inhaalt Net als de tijd die reeds is verdaan Op weg naar een veilige haven Het is enkel een kwestie van geloven Te kiezen dat je ervoor moet gaan Geen dag is zo somber…

flieder, fladder, faldera weg met die zwarte bril daar word ik toch zo somber van ik breek hem nu in twee tiepie, tappie, tokolo ik kijk door roze glazen alles lijkt veel vrolijker de dag krijgt opeens kleur dikkie, dakkie, doremi voortaan ga ik kiezen voor groen, geel, goud of paars dat doe ik lekker zellef…

Sombre gedachten schiep een sombre tijd, het leven lag, gelijk een schip in trage wateren, en een stem sprak dat de lage luchten alles omsloten voor altijd. Er was geen licht, er was geen lucht: de handen verslapten, omdat zij van hoop leeg waren; denkers doken naar wrede trotse maren dat ze hun ziel behoedden voor verzanden. Dichters wendden…

De grot waarin ik ben maakt me mijn hart bewust mijn zinnen zijn verlamd de lust is dood niets wat ik nog ken. Een zacht geruis bezingt mijn oor mijn mond is droog mijn ogen blind geen oorsprong die ik zoek of vinden moet de duisternis is door en door. Een klank is het die tot me komt geen woord geen lettergreep een toon die niets betekent…

Ik weet niet wat te schrijven, dat krijg je als je depressief bent. weggewaaid zijn mijn rijmen ik heb een baard met een sik. Buiten is het grijs in de lucht en grijs op straat, het dreigt te gaan regenen maar dat doet het toch net niet. ik zou kunnen Sterven, want melancholie wordt me teveel haast, de bladeren draaien dol, tollen…