Alle inzendingen over spiegel zwijgzaam

Aan een zwijgzaam viswijf te Hoorn vroeg een visliefhebber vol toorn: 'Wat is er nu mis, verkoop je geen vis?' Nee, want ze was haar tong verloren.…

zwijgzaam vergaan de dagen gevangen in eenzaamheid in de schemer van haar leven huilt zij vergeten tranen tot de nacht ze verstilt met een vredig slapen…

het ene na het andere woord misschien zeg ik liever niks zeker als het regent ben ik zwijgzaam denk ik aan jou wanneer je terugkomt alsjeblieft…

nog voor luide stormen hun ruisen en geraas drenken in stilte en naadloze zwijgzaamheid blijkt tegen het vallen van de avond het hart nog het meest gehavend…

als woorden niets meer zeggen en zinnen zijn verzet zal zij zwijgzaam naast je liggen aan haar zijde van het bed zal zij stil op dromen wachten met haar beide ogen dicht zullen tranen kansloos vechten om de spiegeling van licht als woorden niets meer zeggen en grenzen zijn bepaald zal zij eenzaam naast je liggen tot de eindstreep is behaald…

zij voelt zijn woorden met haar hand op zijn lippen hij bewondert haar schoonheid met zijn armen om haar heen en ik ben sprakeloos door hun intense liefde zij doof, hij blind ik zwijgzaam en alleen…

Gevraagd enig teken is het gegeven Aan de zielen der doden ongemeen Doch slechts de stilte getuigt het verleden Het eeuwig zwijgzame in duisternis regeert…

Stil ligt het landschap als voor het oprapen Stil ligt het landschap in vroeg zonlicht Aan zomen de wilgen,geknot waaks..maar zwijgzaam Wij zijn het die niet slapen.…

we zijn wie we altijd al waren oud geworden kinderen al zolang geen vijftien meer maar keer de vingers op één hand bewegend levend in herinnering bladdert het huis heel langzaam af binnen brandt het vuur verwarmt zoekend de gedachten woorden in vage trage bochten namen worden aarzelend genoemd geliefden die het brein verlaten maar de…

Praten over liefde met monden als vliegers en ogen als spiegels op eenzame hoogte langs onpeilbare diepte balancerend op de rand aan de andere kant... Welk beeld zal ik volgen? Ik ben een vraag wie is die ander? wat is er meer? hoe noem je zoiets? Ik haper, mijn tong zit vast jij bent niet meer wie je was.…

Zwijgzaam loop ik de berg op naar boven waar het gras welig tiert. Op de terugweg ga ik genieten van de omgeving, nu even niet. Ben er bijna, gelukkig maar, het werd tijd. De verlossing is nabij. Eindelijk, daar staat het te glimmen in de zon. Ik zit en kijk rond. Opgelucht, net op tijd. Geniet van de bloemen.…

nog zie ik het glas geblazen in elke vorm waterdicht en zondoorlatend spelenderwijs met je vinger dirigeren, de muziek beheersen zonder klank of stem nu krijt de zon dwergen op de straat, het zoet van smaak is niet meer proefde ik nog maar het bitter dan was mijn hart in evenwicht en dichtte ik het leven naar mijn wens tijd lijkt verankerd…

Er zijn geen redenen meer de dingen mogen voorbij gaan ook het vaste geloof in de traagte ik heb het huis scheef geduwd meer en meer rondom mezelf de afstand tot het raam uitgerokken het licht vlerkend over de tegels cirkels trekkend van zwijgzaamheid is het al voorbij zal het even blijven liggen of leg ik het verleden af tegen het grenzeloze…

We zullen nooit te veel spreken. We zwijgen alleen te weinig. Als je weinig spreekt is gebleken, wordt je alleen maar chagrijnig. Spreken mag dan zilver wezen en misschien is zwijgen goud. Waarom zou je spreken vrezen, als je toch meer van zilver houdt? Maar je moet altijd wel bedenken dat goud van grotere waarde is. Spreken kun je zonder…

Zoals je leefde met al je vingers lente sprak je ogen plukten bloemen waarin de zee mij overspoelde, de taal waarmee je zwijgzaam de tijd deelde, vermenigvuldigde.…

verdonkert en kleurt mijn gevoel als gedachten vertranen in nachtelijk dauw en staar wezenloos, verlamt voor me uit bevangen door sterke innerlijke kou Een eenzame traan zoekt langzaam haar weg schurend door een ijzig landschap van bitter verdriet Mijn gelaat verkrampt, gehard als kristal en toont versleten trekken die niemand ziet Een spiegel…

wanneer de tempeldeuren openstaan zie ik mijn lichtkarakters verschijnen herstellende van hun zinkende zielen zoekende naar verzadigde waarheden dolend, achter maanstralen aan bestudeer ik mijn gedachten in zwijgzame liefde lijken bomen op onvolmaakte mensen diepgeworteld in eigen grond als orakels van onbuigzaamheid grijpend naar de hemel…

ik boom mijn weg door gapend bos waar slapend mos ontwaakt door fluisterend blad en droom mij weg langs paddenpoel een paddenstoel verraadt mijn zwijgzaam pad…

De zwijgzamen geldt dit geheim gefluister: God schiep de mens als leemklomp zonder luister. Hij toefde een ogenblik in dit aards leen, Beet in een vrucht, en dook weer in het duister.…

Sterren vallen zwijgzaam in het zwarte van de hel alles zal beter worden als straks de dromen zijn geweest.…

ons laatste uur samenzijn verging zwijgzaam - zacht ontslapen herinnering - in mijn keel sloeg je hart traag moeizaam trager tot aan je laatste slag zucht van verlichting…

ik verlies me in de veiligheid van blauwe schemer en de geur van bloemen ik vergis me in het vliegen kom meestal net niet van de grond ik verkijk me op de muur van zwijgzaamheid terwijl ik te veel uit de kast trek…

Zwijgzaam loop ik Met mijn andere zelf Als reisgenoot Door eenheden die De tijd lijken Vast te houden Op weg naar de Oneindigheid - Geleidelijk zie ik Dat het lukken Gaat en dat Wij samen - Hij en ik - Tussen de dagen Zijn gevallen…

'Den Haag' met zijn paleizen waarin Besturen zwijgzaam huizen zou ik niet -hemelhoog- in Halleluja willen prijzen Torenhoge gebouwen van glas en licht wekken eerder de schijn van heiligheid.…

Ik ben weer uit mijn schulp gekropen heel traag als een slak verken ik mijn omgeving als een pas geboren egel tast ik alles voorzichtig af ik ben nog zwijgzaam spreekt iemand mij aan trek ik mij weer terug in mijn lichaam.…

Ik ben weer uit mijn schulp gekropen heel traag als een slak verken ik mijn omgeving als een pas geboren egel tast ik alles voorzichtig af ik ben nog zwijgzaam spreekt iemand mij aan trek ik mij weer terug in mijn lichaam.…

Na droom en waken kiest mijn herfstbeladen hart voor zwijgzame uren en god noch koning kent…

Matte spiegels tonen beelden van tevoren Weemoed die verloren slentert door een dag Vragen die toen rezen Leugens nooit bewezen Angstig overleven af en toe een lach Denken aan de tijden die horizonten verwijdden De opgave bestrijden en spelen als een kind Slapen in fel licht handen voor gezicht De waarheid opgelicht Totdat ik je…

Je keek nog even in de spiegel En droogde snel die tranen van je gezicht, Die vrouw die keek was ik.…

Misschien wordt het wel eens tijd dat ik de spiegel doorgeef en dat jij je eigen spiegelbeeld laat reflecteren door de gescheurde jaren heen. Ik was van alles een beetje jou, misschien word ik ooit een beetje mij.…