Alle inzendingen over spoor

Er is geen spoor van literatuur. ---------------------------------------------- uit: 'De harde kern, oncyclische cyclus', 2003.…

ik heb ingelogd in jouw bestaan je geloof veroordeelt aan de beeltenis uit mijn verleden, de glans in je ogen gedoofd met zaailingen die ooit mijn handen hadden geoogst toch wintert mijn bescheidenheid in dunne laagjes wit en lief ik zelfs jouw sporen in de sneeuw die ik volg terwijl de ijzel mijn lippen trachten te sluiten om mijn woorden…

Ik wacht op het onwaarschijnlijke van levende mensen zo maar op zoek naar het levenselexir naar de metamorfose van het immer jong zijn mijn lustend lijf op het groene naaldtapijt op zoek naar nieuw leven scheurt mijn kleren binnen het portaal waar de sporen van diepe verlangens zo maar bloeden en de etter verdoemenis spuwt zo naderbij…

Zo ver buiten alle waarden in burgernummers vastgelegd ver van huizen en van haarden heb ik het laatste woord gezegd volg mij in het spoor der paarden bezing mij als een boerenknecht die in leven niet kan aarden omdat zijn grenzen zijn verlegd wuif mij uit in rieten kragen waar onze liefde is bevrijd ik zal alle lasten dragen van onze…

zijn trein denderde door al jaren lang zonder te stoppen natuurlijk reed hij weleens op vals spoor maar altijd zonder brokken aankomsten met kus en armzwaai bleven joviaal tot aan het laatste fluitsignaal een fraai emplacement om bij te komen met een rangeerterrein vol ooit gewenste dromen de lichten zijn gedoofd coupés verlaten…

huil jouw tranen aangezien de jouwe zijn drooggevallen verstrikt in de verbintenis van het web voer je stuurloos door de grachten van harteloosheid en onmacht glijdt begrip aan je voorbij moet je duiken voor lage bruggen die je haast overboord kieperen niet wetend waar deze reis eindigen zal, veeg ik de scherven alvast bijeen die een spoor…

En alleen sporen achterlaten in vertrouwde dromen over dagen die passen in een jaar dat niet meer wil groeien en nieuwe dromen laat slapen waar de stilte elke wijzer en schaduw laat wachten op een nieuw begin van woorden en ontmoetingen die niets meer verdringen en alles glimlachend laten ontwaken.…

BUNNIK - Dementerende bejaarden moeten een chip krijgen in hun bh-bandje of broekriem, zodat zij bij vermissing met een druk op de knop zijn op te sporen.…

in waar eens poppetjes dansten kruipen nu gedrochten over elkaar klanken klinken uitzinnig door tot in het diepst van de nacht waar de kilte overhelt het gif door de straten dwaalt een spoor van destructie achterlatend voor degene die niet wilde leren liever het kwaad aanhing tot de t splitsing in 't vizier kwam welke een keuze forceerde…

ik zag je driftig schrijven in het natte zand woorden die jij van de daken had willen schreeuwen maar je kon de stilte niet verstoren van het eindeloze strand waar meeuwen keken naar de sporen van je voeten in het cirkelend zoeken naar een karig maal zij vonden slechts je boeken de woorden opgevist door een trage vloed van…

getekend leven getraceerd in verstikkende verstrengeling hoe verdicht benauwd en toch toch sporen van hoopvol blauw hemelgericht vastgenageld verlos mij! anomaliseer mij niet langer!…

traag wiekklapt de witte vogel door de lome tropenlucht nog niet wetend waar te gaan zijn ogen scherp beweging wordt gezien hij duikt natuur gaat zijn gang laat enkel sporen na eens klaar zijn blik in het rond weer kiezen uit alle richtingen zoals de witte vogel zich vrij voelt om te gaan zo voel ik mij…

het spoor gaat zowel links als naar rechts en daarmee dwingt deze situatie mij een keuze te maken ik kies er uiteindelijk voor om rechtsaf te slaan dan sta ik weldra voor een blinde muur alwaar de voetstappen tot mijn verbazing steil omhoog gaan…

Ongerept is de Bladzij van mijn Leven al lang Niet meer - Overal waarneembaar Punten, putten En butsen die Mijn kant op Kwamen in de tijd En onrepareerbaar bleken Telkens als de zware Storm was geweken Achterlatend de sporen Van beschadiging door Alles en door Alleman en Jan - Een beschreven blad Ben ik nu, en met…

Met op de takken een laagje ijs Sneeuw dwarrelt of valt met vaart naar benee De ijsvogel is zichtbaar Voelt onraad en vliegt weg De sneeuw knispert Onder onze passen 't Is stil in 't wit en het blijft gestaag, zeker vallen Onze schoenen vormen een spoor Ga mee…

De zee Water, adem Het zachte strand De kleuren die lachen We vinden de sporen Van die verloren tijd hoepelende meisjes Een zandkasteel van oude lucht Het geluk van limonade slome dagen in Juli we komen er nu langs koppeltje duikend in ons hoofd We zien de zee die altijd blijft altijd blijft zingen…

ik volg de sporen in denkbeeldige sneeuw of zijn het mijn stappen, doch onbetreden wat ik onthouden moest, ben ik ook al vergeten want wat ik wist, is te lang geleden ik heb blinde muren opgetrokken om kilte te weren die schuurt als zand ik hou mezelf een universum voor parallel, en ik sta aan de andere kant ik luister naar mijn adem die…

Hebben jullie al zo vaak Bij de luchthaven gedropt, Altijd met een glimlach En een kus afscheid genomen Tot spoedig ziens, zeiden We dan, kunnen niet wachten Om elkaar weer te zien - Nu we weten dat jullie Nooit meer thuis zullen Komen, kunnen we alleen Wachten, anders wachten, Of we ooit nog een spoor Van jullie terug zien…

geen Vanzelfsprekendheid, Want er zijn onderweg Onnoemelijk veel Hindernissen die met Het tempo van een slak Genomen moeten worden, Tegen de tijd dat ik In B ben aangekomen is, Als ik om me heen kijk, De halve wereld verwoest, Een bevolkingsgroep uitgeroeid - Het enige dat aan mijn Odyssee herinnert is het Slijmerige spoor…

vroeger, achter ons, of later in de verte, een spoor in kalk vingers op beslagen ruiten ergens in de massa, op zeker moment in een eindeloze tijd nog dieper in het binnenste van het blauwste van de zee de monding van de rivier of een wollen streep in kille vlucht grondkleur in onbedekte termen een smalle samenhang waar onze wegen zich…

Snik, Snik, Drup, Een verdwaalde traan Over mijn wang Laat maar gaan Het laat een spoor achter Maar ik ben niet bang Drup, Drup, Snik Ik kijk naar buiten Het regent Tik, tik, tik Op de ruiten Een kille wind Plets, plets Ik schrik: een silhouet van een mensenkind Angstig, gekwetst en omringd door haar schreeuwende kornuiten…

van bruggen tussen verleden en heden De maas verzwijgt niet de nieuwbouw die uit wil torenen boven de oude kerken waarin God nog huist in 'bovenkamers' Op het Vrijthof hebben ze er blijkbaar vrede mee Op de terrassen nemen ze een pint slobberen hun wijn nippen aan hun thee Of peinzen er uren-met dit uitzicht- over sporen…

Volg oude sporen terug naar wat voorbij zou moeten zijn maar niet losgelaten wil de kracht van zwaar het ver van verleden het dichtbij verlies geef en neem liefde in dit aards bestaan om de kramp te lossen hou ons op de grond zodat wij niet uit ons hoofd gaan op weg naar verdriet de kracht van zwaar het lief van liefde het dichtbij…

Wij lagen in bed, jij, jouw ziekte en ik een trio dat steeds meer in elkaar werd geschoven tot twee, de één verlieten het huis te groot geworden leek Overal bleven jullie, sporen nog te zien foto’s, gedachten, brieven en ook stemmen, die onverwachts spraken van een wondermedicijn onmogelijk uit te spreken zonder in een pijnlijk gelach…

op weg naar de kust raak ik het spoor bijster de tijd snelt een gestrand mens graag met rasse schreden voorbij de kraanvogels boven volgen vastberaden de reis naar het zuiden luid trompetterend doorklieven de hemelbestormers een blauwgrijze lucht mijn gedachten strijken neer in een armzalig verzanden kom ik in beweging…

we zagen ze staan in onbegaanbaar trokken ze hun sporen na stilstaand in de sneeuw te zijn geboren de koplamp licht het leven op het lijf gerold en met de hand plaatst men de kop we jachten langs hun leven heen ze smelten nu van kop tot teen gedenken zacht de winternacht die filevormend sneeuw in poppen weer tot…

mijn nagels krassen over steen in sporen bloed ontmoet ik je onmacht scherpt de kale rots ik haal me open aan de bodem van je trots je splijt niet onder handen die je passie geven, je even door de hemel laten zweven het is voor jou passeren van wat tijd lustgevoel is geen bekroning van mijn strijd ik wil je ziel maar in…

wat we weten is: in het veld is een put hij laat geen sporen na onder het sneeuwdek een put waarin zij verdwijnt waaruit ze niet terugkeert onder een onberispelijk sneeuwveld geen teken van wat er gebeurd is misschien bestond zij niet of stapte ze in een trein en verdween liet ze haar naam achter op een beslagen raam geen bewijs…

zijn kinderogen volgen de sporen van littekens op de vaderrug littekenweefsel een mijnenveld van geweld papa, hoe kwam dat? een ongelukje lieve jongen, domme pech doet het pijn, papa? nee, ik voel niets meer soms een beetje in mijn slaap, domme pech, papa? domme, dikke pech ik doe mijn mooie hemd aan kijk, alles is weg!…

Ik zit op het goede spoor Ik zit in de juiste trein Op de cadans Schrijf ik denkbeeldig brieven Aan jou, aan allen mij dierbaar Ondertekend met een verlegen Vlaams genegen Juist als jij krimp ik ineen Bij spoorwegovergangen Kopstations,vertreksignalen Zijsporen Problemen met wissels Lange, donkere tunnels Herfstblad op de rails Vertraging…