Alle inzendingen over staan

Eén ding heb ik begeerd; één ding heb ik ontvangen: Dat, zo de dood mijn leden zou omvaên, Ik voor uw aangezicht, o Bron van mijn Verlangen, Niet ledig zoude staan!…

ik kan hem niet zien, ik kan hem niet zien, maar ik voel hem achter mij staan. hij is misschien rakelings langs mij gegaan. hij sluipt op zware geruisloze voeten onzichtbaar achter het leven aan. hij is weergaloos laf: hij valt aan in de rug; hij durft niet recht tegenover mij staan; ik zou zijn schedel te pletter slaan.…

Verslaving drijft de mensen aan om in een groep voor paal te staan. Ze komen samen aan hun trekken en staan dus niet alleen als gekken. Wat zouden die toch allemaal genot ontberen zonder paal! De rokers oogsten medelijden. Om rookgebieden uit te breiden is thans een regel uitgevonden. Zo zijn ze niet meer paalgebonden.…

De zon door het raam Het licht komt binnen Tijd om op te staan Om de dag te beginnen En iedere keer Moet dat weer Weer mijn bed uit En weer op gaan staan De dag die zal verlopen Zoals de dagen altijd gaan En iedere keer Moet dat weer Maar deze dag is anders Nee deze onthoud ik goed Geen dag meer hetzelfde Dat is hoe je leven moet…

Wederom kwam ze langs me staan In mijn lendenen ontsprong een warmte Echter zoog de grond de zwoelte op Als de plotselinge penetratie van De kilte van de nazomernachten Een stilte volgde vervolgens Een stilte meer verstikkend dan In een treinbalkon staan met een voormalige niet In matige termen beschreven beschonken superieur Ik dook…

Kleine, blauwe spionnen verbergen zich overal, maar staan overeind en laten zich door niets verschrikken. Gentianen laten zich niet gelden, kijken bezonnen om zich heen. Verlangen naar meer verdwijnt in de diepe kelken om zich te beramen.…

, stil staan verwacht de macht van deze natuurkracht gevoel deze dag als ware blijdschap dat ik nog leven mag…

Er staan boeken op mijn doorgebogen planken, die me vertellen dat waarheid niet bestaat. Zij hebben me hartelijk leren lachen. Lachen dat ons niet vergaat. De boeken, die me hebben aangeraakt, moeten na mijn dood weer verder reizen. Dolgraag wil ik met ze mee. Ik ben al aan het schrijven.…

‘k loop door fel verlichte straten onder d’ ijzige blik van de wintermaan terwijl de sneeuw slaapt op de daken zie ik van ver ’n stralende sterre staan hier en daar ontwaar ik nog mensen die als ik, verlangend zijn op weg mijn hart is boordevol met wensen die ik straks voor de kribbe nederleg zovele zielen staan in de barre…

Zeven miljard mensen, staan vandaag wakker op, gaan slaperig weer slapen. Velen worden vandaag geboren. Ontelbaren gaan weer dood. Zo zal vandaag verlopen, zoals alle dagen verliepen. Vanavond zal onze verre zon, als een bol van laaiend vuur, boven onze horizon staan. Nabije troost. Ver van onze angsten. Ver van elk probleem.…

Zitten blijven, staan of doorlopend voor het leven gaan. Eén stoel te weinig bepaalt de strijd om ons bestaan.…

De rijken staan voor financiële drama’s: Hun zwartverdiende geld kan vanaf nu Niet langer naar een bank in de EU. Ze moeten op z’n minst naar de Bahama’s. Hun vlucht naar zo’n belastingparadijs Moet dus aftrekbaar zijn als zakenreis.…

in kille winterrust nevelt de hemel begrenzend over de wereld stil en statig staan daar sparren hun toppen zijn uitgeveegd door kille grijsheid tussen de rijzende stammen is het mistige niets van de winter…

het breiwerk verloopt van donker antraciet naar lichtgevend wit op stammen staan opengewerkte knotten wol van zwart naalden tikken tegen de ruiten van de trein maar daar is ook de zon! en Utrecht, mijn station…

als er mensen staan durven ze dichtbij te komen, te helpen? teveel vragen... je raakt bewusteloos…

was zijn terugkomst niemand had hem ooit zien komen niemand had hem ooit zien gaan met Desiderius aan zijn zijde kwam hij fris en vrolijk gedecideerd weer staan gelukkig maar waar?…

ik dacht dat je vertrokken was in de stilte van de nacht we hadden een ruzie gehad ik had het al verwacht na alles wat ik je verweten had was het begrijpelijk dat je was weggegaan maar de tranen sprongen in mijn ogen toen ik je smorgens voor mijn bed zag staan…

Ik stond vannacht met een kwast in mijn handen Ik stond voor jouw muur die blank was Ik stond op het punt om de waarheid te zeggen Goddank ik bleef staan en tekende niet Hier woonde Geluk vandaag…

wil je met mij lopen over land en over zee me niet ontlopen ik neem je mee en zie hier lucht asgrauw mijn plezier hier in de kou wil je met mij lopen naar hier ver vandaan en toch blijf ik hopen eventjes te blijven staan…

Het slaat nergens op we staan allemaal op het toneel en brengen onze tekst spelen degene die we proberen te zijn op dat moment collega echtgenoot vriend minnaar clown…

Ze spreekt met de stem die mijn gedachten laat stil staan dichtbij haar waar ik haar vloeibare ogen ontdek en weet dat mijn stem haar altijd zal strelen en teder volgen in haar zoektocht naar nieuwe dromen…

ook al is het lang geleden ongeloof, pijn en verdriet staan gegrift in mijn geheugen 'n tastbare herinnering heb ik niet nooit zal ik jou kunnen vergeten ook al was je nog zo klein je was nog niet levensvatbaar maar 't heeft gewoon zo moeten zijn…

Vannacht zag ik door de gordijnen de sterren flonkerend aan de hemel staan verstild dronk ik de schoonheid in voelde mijn geest opengaan een stap slechts bracht mij buiten om in dit schilderij op te gaan…

Vol verwachting zag ik mijn schoen daar staan. Nog even een wortel, toen ben ik naar bed gegaan. De volgende ochtend, geen kado, alles vol met roet. Ik las het briefje. Sorry...mijn paard werd niet goed...…

Verlangend naar vroeger Verlangend naar wat ooit was Alles leek toen beter Maar vroeger is nu as Over tien jaar van nu Zal ik weer weemoedig staan Dat vandaag geweldig was Maar ook dat is dan vergaan Vroeger is slechts as…

Toen jij wegging is de tijd stil blijven staan.…

in rust en vertrouwen je weg vervolgen niet bij elke moeilijkheid stil blijven staan vreugd en verdriet durven te accepteren er zelfs iets van leren dat geeft je een kracht die niemand je afneemt…

En ik zie de prachtige witte bloemen boven die ene donkere struik daar langs dat kronkelpaadje naar beneden vlakbij dat ietwat platgetrapte helmgras ik zie je daar staan daar ja, daar stond je dacht ik…

Hier treurt het weeskind met geduld, Dat arm is, zonder zijne schuld, En in zijn armoe moet vergaan, Indien gij 't weigert bij te staan. Zo gij gezegend zijt van God, Vertroost ons met uw overschot.…

Je kijkt net de andere kant op Alles glijdt onder je vandaan Je denkt in je hoofd Hoe het verder zal gaan Je kijkt in de zaal En de plek waar je wil staan Je kijkt in de lucht Je ziet de volle maan…