Alle inzendingen over stalen toren

Maar toch roof ik naar behoren uit dier vreemde heren rijk schat van ogen, schat van oren, voor ik weer tevreden wijk naar mijn eigen stalen toren.   Daar in 't eigen stille duister bindt mijn eigen vaste wet heel de wilde, vreemde luister in één helder stralennet, één nadrukkelijk gefluister.…

uit de stalen kerktoren verwaaien hoge tonen echo’s van tijd seconden roesten niet rijgen zich aaneen tot kettingen van uren die dagen vastklinken tot maanden ze verankeren in jaren de toren priemt naar de oneindigheid tijd staalt tevergeefs in eeuwigheid…

Wie ben jij? Wat weet jij van mij? Soms dan ben je ineens daar Alleen sta je nooit echt voor mij klaar Ik had jou zoveel te vertellen Als ik hoopte dat je mij zou bellen Ik heb gezien hoe jij je leven vergooit Ik was er wel, alleen zag je mij nooit De boosheid, verwarring en pijn kan ik als kind nog niet omschrijven Ik had een pappa nodig maar…

Ik kijk naar je mond het speeksel in de hoeken je ogen in de mijne waar moet ik het zoeken je hand is gesloten het lemet wijst naar mij je lichaam beweegt het wordt warm in mijn zij een kus van mijn moeder ik zie ze nog staan het leven, een flits mijn god, ik moet gaan…

Maakt staal onbuigzaam het leven te leren als voorheen hoe ooit het was de wielen draaien rond dat wel en toch niet echt is dat wat je verlangt en weet een arm geslagen op afstand rond middel zittend handen fier maar weet mijn lief ik denk en ben jouw hoofd in mijn schoot geborgen mijn liefde warm in gedachten diep…

het leven dwarrelt om ons heen het ontbreekt aan regelmaat schoonheid is niet zeer aanwezig ook liefde jegens derden komt onvoldoende voor haast is nu geboden want binnen enkele dagen gaat de stal te Bethlehem weer open dan moet de boel toch enigszins op orde zijn om de boreling opnieuw een kans te geven hendrik…

avond vol appelroomtaart- kwam ik je tegen niet in de golvende zon waar een zeiltje op vaart niet kon ik je vinden waar sterretjes groeien in wolken vol crème noch waar de winden buitelen en stoeien om de eerste te zijn maar in mijn huilende nacht - hij ruikt naar struiken vol tijm en muskaat - vond ik jouw toren…

De hoogte in ogenschouw genomen keek hij in de diepte, zo hoog boven het ravijn, had zich nog zo voorgenomen niet te hoog van de toren te blazen, maar het mocht niet zo zijn.…

een profetie spreekt! zelden laag voor laag stroomt luchtig denken de ketting vast aan je zaag je zal winnen en verliezen bolwerk volgepompt met soul klootzakken gooit men voor de kiezen. hard gelach, en door blauw saffier leent tijdlijn in een mijn diep gelegen gespeend tis nie van zijn en de inbreker weet zeker drink uit glas…

Het gebeurde dus daar, bij de oude toren -- Hoe oud is die dan?…

samen drijven we boven de toppen van de bomen in de diepte golft geluidloos de paars smeulende heide wij zien naar nevels zoeken de ruimte bij elkaar in de aanraking de blik in elkaars ogen in een zacht strelen over huid en haar wij hebben elkaar verheven in liefde die over de nevelige ruimte tot de stille einder reikt…

blokkeren de deuren Loop langzaam op je tenen houd moed Neem alle treden in je op Rust ontstaat, vertrouwen groeit Stap voor stap ga je een treedje lager warme gevoelens ontstaan Dan siert een lichte kier de donkere deur onwennig bij een nieuwe bezoeker wordt het weer koud en onrustig De deur valt terug in het slot een harde klap de eeuwige toren…

De wind van voren, de wind van achteren: zwiept de toren slechts milimeters heen en weer. Toren boven stadsverkeer, Madurodam van kleine mensen; wolkenspiegeling in het glas, blauw gemengd, met gifgroen gras.…

Toch zou het menigeen verbazen indien men hoog van de toren was geblazen. (26 februari 2011) http://www.nu.nl/buitenland/2455854/eiffeltoren-weer-ontruimd-bommelding.html…

Een veilige, vertrouwde omgeving waar je thuis bent, jezelf zijn kunt, je eigen dingen doet, zonder vrees voor de boze buitenwereld, het woud vol wolven; geborgen. Een gouden kooi binnen dikke muren met kantelen en schietgaten; de opgehaalde ophaalbrug sluit de slotgracht vol verdriet en pijn buiten, eenzaam opgeborgen. Kladderadatsch, boem…

nature bij zich had in zijn standaard woordenschat een snelle start lag altijd binnen bereik als alles mee wilde werken een gewoontegang met geijkte en beproefde zaken naar school als bron en verrassing nieuwe dingen en mensen ieder een eigen stoel en graag een speelclaim op het hele lokaal oneindig mijn tijd om alleen een toren…

eens zal ik mijn oor te luister leggen op het harde staal me rusten de vogels zullen roepen de takken buigen, wuiven ik luister naar de verte het zingen dichterbij het landschap traag in stilstand zwijgt grijs in matte nevel het zingen zingt van warmte vol van rust en kalmte ik klink mijn angst aan bielzen en hou me verder stil.…

er hangt nogal wat kerst in de lucht ik merk het aan de kaarsjes in december die verlichting bieden en (ons) de weg wijzen naar de stal alwaar het warm is van het leven…

de stal nog niet uitgemest? Hun honger gestild hun dorst gelest... aan regenwater in ton en kuip De kudde vindt het best straks tast de boer in het duister.…

't Heeft daar stil gelegen voorzichtig neergelegd met Gods eigen zegen aan de mens gehecht Liggend in een stal in 't plaatsje Bethlehem 't zal mensen in getal genezen met Zijn stem Je zal het niet verwachten dat hier een Koning ligt uit menselijke geslachten maakt Hij het donker licht 't Is nu nog ongeschonden als Kindje klein…

aan toren Ander, onnatuurlijke misplaatste dingen Zoals bouwkranen als hooghartig staal Of hoogbouw die natuur en rust verdringen Gelijk karbonkels uit een griezelig spookverhaal Nee, geef me maar de tijd van koets, trekschuit, of gewoon maar paard en wagen Terug naar de eeuw van warm geluid en beelden Die mijn arme, arme hersens wel verdragen…

Ik ben de os en ezel in de stal. Ik blijf herwinnen wat ik heb verloren. Uit elke oer creëer ik weer een knal vanuit mijn hemelse ivoren toren.”…

Hoog, boven op die toren, besef ik dat ik heb verloren, Hoog, boven op die toren, besef ik dat ik de moed heb opgegeven, wil niet verder leven. Hoog, boven op die toren, doe ik een stap naar voren. en terwijl ik val, bedenk ik me...…

Met boerenslimheid gingen zij te werk Eerst niet bereid zijn lolly aan te nemen En ook geen zin te vallen voor zijn flemen Maar wel een daad gesteld, zo stoer en sterk Ze namen de verkeerde fiets, die heren Juist op de oude was er iets te leren…

terwijl de wereld zich verkleedt in het feest van vrede op aard' wordt in de stal zoals u weet elk jaar opnieuw het kind gebaard maar wat de mensen al vergaten dat slechts enkele weken geleden een vondeling werd achtergelaten de schuif van de wanhoop ingegleden is er na meer dan 2000 jaar nog steeds geen uitgestoken hand voor wie hoe…

In een stal zult gij Hem vinden gewikkeld in doeken. Bethlehem dat is de plaats, daar zult gij Hem vinden. Luister mensen even maar, zet u hart een kiertje open. Geloven het is voor eeuwig waar, Jezus Hij is geboren voor ons allemaal.…

Omhoge heffen zij hun hoofd en doen de stalen van ‘t omgebogen riet hun tongen nederhalen te mondewaards; de zwakke, ontgroende staven riet men rijzen, toppeloos, en recht omhoge, ziet.…

Bij het aansnijden van het gouden kalf vloeit bloed, door de scherven van de glazen stal en uit de snede van moraal vloeit zalf voor het bloeden, veel gebeden, weinig geleden om zich te hoeden voor de val, daar weer in trappen, onterecht ?…

De heffing op het staal is ongekend. Het kost de partners wereldwijd miljarden en zal de handel onderling verharden, want fikse tegenacties staan gepland. Ook voor Europa is de maat nu vol. Dus pas maar op voor spijkerbroekentol!…

Brandenburger Tor, je paarden en hun menner weten nog, vergeten niet.…