Alle inzendingen over stamboom

Maanlicht schijnt op je natte haar Je dromen worden waarachtig Woorden dringen niet meer door totdat de oorzaak van het kapsel van je erfelijke persoonlijkheid verborgen achter zwarte wimpers en met zilver gecrèmeerde rimpels voor deze nacht is opgehelderd…

vaders stamboom - één tak ervan wijst naar mij…

geen geluid op een paar oorsuizingen na die ik herken als achtergrondmuziek geen licht op een flakkerende vlam na die me boeit als een nerveus schimmenspel niks levend aan de wand op een spin na die jullie meedogenloos slijmerig samenspint…

wat wist hij nu van lijnteelt van terugfokken of outcross voor hem was dit hondsgezeik tegen eender welke stamboom mijn grootvader koos voor een jonge hond met een lange, rechte rug mannelijk moest hij op zijn vader lijken “een reu met moeders trekken is miserie zoeken”, vond hij het was de tijd toen de honden nog gingen ‘staan’ voor…

hakt liefde weg en het dierbare dat zich in wanhoop vastklemt zet de vensters open laat alle leegte binnen vernietigt de wortels van mijn bestaan zaait de tranen voor een oceaan van verdriet verdwijnt zonder te groeten Verwond door de spaanders krabbel ik verblind op laat mij schragen door de onverwoestbare armen van mijn stamboom…

Als alle bladeren zijn gevallen en de boom weer leeg is dan vult mijn brein zich met wortels vanuit de grond van mijn hart het verleden verlaten alle gedachtes in het hier en nu maar herinneringen blijven van de bomen die tegen over mij stonden die ik zag, toen ik het licht zag de wortels van de bomen zijn spiegels van mijzelf al zijn…

Dus niks geen stamboom, hooguit een boom stervend en wel, zonder takken die bij het minste zuchtje omknikkert. Nee, geef mij maar vrienden, daar wil ik wel TAK voor spelen.…

in ‘t koele groen vertel ik jou van het gevallen blad van de wind die zuchtte omdat de lucht niet wilde klaren die takken knakte van de gebroken stam in ’t koele groen rapen we de vruchten en planten ze terug in veie aarde we dopen het wassende sinopel met onvoorwaardelijk vertrouwen als vruchtbare voedingsbodem voor onbelemmerde…

Indertijd kochten wij een volbloed Anglo-Arabier met stamboom, hij heet voluit JANUSZ SALVATOR VAN HALFWEG DE DUINZOOM, als een krachtige draver werd hij geroemd, maar door ons wordt hij JAN SALIE genoemd, want we krijgen hem echt met geen stokken in de hippodroom !…

in koeler groen vertel ik jou van het gevallen blad van de wind die zucht omdat de lucht niet wilde klaren dan rapen we de vruchten onder de stambomen en planten ze terug in vruchtbaarder grond waar respect de voedingsbodem is voor onvoorwaardelijke liefde op een nevelloze dag in ’t koele groen van nieuwe kweek…

Nu jullie gans zijn uitgedoofd zet ik de bijl in alle takken van de stamboom in mijn hoofd om het leven te herpakken moet ik de verwachting doden en in oude wortels hakken zelfs het mooiste mij geboden heeft nu alle vrucht verloren van geloof in jullie goden niemandsland zal mij bekoren tot ik uit de laatste strohalm als eerste nazaat…

op zondag bij het eerste kraaien van de haan kleef jij woorden op mijn mond met versleten zinnen, voortrazend op witte benen ik kruip tot aan mijn waarheid waar je me vastbindt samen met de doden die de stamboom verpletteren tegen mijn borsten en mij de ongenade laten dragen als een heldin met een opgelegde plicht…

De bomen op de Veluwe zijn oud. De ene kenner zegt zelfs: er zijn eiken Die duizend jaren hebben zien verstrijken, Een ander echter noemt die schatting fout. Alleen Irene kan d'r achter komen; Die kan het gewoon vragen aan de bomen.…

Wiens Neerlands bloed gaat vandaag niet sneller stromen Van drupjes oorsprong vluchtig stammend uit oranje bomen Een enkeling misschien die in Cruijff den Coninck van Hispaengien wil obediëren Hossend in haar eentje rooms rood krijt wit met Ajax-petje op, zoek bij de Arena…

Vandaag ben ik naar Vlaanderen gegaan, Ik dronk een kopje koffie in Oostende, De streek die vele voorouders goed kenden, Ook heb ik op de Brugse Markt gestaan. Maar dankzij 'Aernout' lang gelee - vier eeuwen - Is ons geslacht er één van échte Zeeuwen.…

jij over het leven kleine anekdotes die in woorden hun verhaal zongen hoe zij uit omgeving vorm en kleur kregen nieuws bloeiden door informatieve geuren en extravagante smaken jij liet ons delen in het alom aanwezig zijn van zovelen ieder met een exceptionele bijdrage om diversiteit te schragen namen zijn gegeven stambomen…

en zie daar zijn we weer tezamen om de afstand af te leggen met een steeds zwijgzamere verbeelding misschien zullen we weer vertrekken en verder leven achter het gebarsten raam van de stamboom het schateren hebben we immers achtergelaten in kinderlijven, geen kus meer die nog vruchten schudt uit het koele water dat tussen ogen…

Onderdaan was hij Levend voorbeeld van hoe het anders kan Na zijn nachtdienst liepen wij Op onze tenen en mochten we hem wekken Zo rond de klok van vier, geurde de kamer Naar fabriek Ik, beminnelijke muze van het minnedicht, Gedeukte vrucht van een bizarre stamboom, Draag last en lust van de lier Hij sloot als eerste man mij buiten…

over land en water aan de ijsvogel kleven zomerkleuren zelfs in winters, als de zilverreiger vliegt langs de zwaluwwand zweeft leven in de holle cirkels van vandaag, gebalanceerd tot hoge ogen volgen op de rondgang van de wind mijn kind… er rusten mensen daar, uitgewaaierd op het veld niets doet nog geweld als leven rijker langs de stamboom…

restanten menselijke geluid klinken nog ver boven het pandemonium van de wereld uit van wolken gedreun en gebrom daar kijkt geen mens in herkennen meer van op nieuwe tonen zijn altijd op proef tot stamboom en afkomst zijn bepaald zonder dissonantie is aangemaakt en het bestaande orkest duidelijk niet ontregelt of gefrustreerd…

scherven gingen Wat zijn we onvoorzichtig geweest Wat was het ieder voor zich, hoe ving De overheid bot; het lot hebben we Getart, apart dat dit gebeuren moest Om ons bewust te laten worden Wakker gepord, zullen we nu zuinig Zijn op onze planeet, mist en smog Zijn verdwenen, na wreed en pijnlijk Ontwaken, ieder zal initialen kerven In stamboom…

Het album Mijn ouders zijn getrouwd in de jaren vijftig. Een prachtig fotoboek brengt het verslag uit. Het album toont mensen uit die jaren. Ze kijken, praten en lachen zoals wij ofschoon de brilmonturen anders zijn en die rare kapsels. Ik herken verschillende mensen, bekijk hen zoals ik hen nooit bekeken heb toen ze nog leefden. Dat is…

Een edelhert op jaren en zeker van goede huize Zat gebogen over boeken zijn stamboom uit te pluizen Aan zijn voorouders boven de haard kon hij zich urenlang vergapen en hij besloot dus tot de aanschaf van een familiewapen Hij dacht daarbij aan een hertenkop op een veld van lazuur en keel Met daaronder het ontzielde lijk van een jager…

In mijn Mijseum stal ik mijzelf uit in eerwaardige maaksels buiten loop ik mee in de drumband van de wereld en sla ik op de trom ik ben zo graag belangrijk geen donker hol Mijsoleum, geen vergeelde voetnoot in kleine letters onder de streep van de tijd, geen dode naam in de stamboom van miljarden maar eeuwig aantrekkelijk Jij en ik weten…

een te denken heeft genen die wortelen in een omgekeerde stamboom heeft vele vaders en moeders en kinderen en bastaards geniet tijdelijk een maagdelijk gelijk  eenmaal gedacht wordt zij verwacht en uitgedaagd, levert nieuwe genen alles wordt betrekkelijk ein Stein fällt herunter  of blijft liggen dat is de natuur overigens om het…

Ik ken u van de Oosterse filosofie woon in dezelfde straat als het café De Stamboom en ik hoop u vaker hier te zien, want ik heb mij met uw woorden geamuseerd glimlach rimpels dieper geworden rondom de ogen en de mond Zij beroeren eerst mijn vel, daarna mijn diepere gevoelens onder de opper- en lederhuid en zij vleien…

frêle tot in jouw fijnste details voedende aderen daar om en doorheen weven schilderend jouw bloesem tot ontspringen wringend en wroetend in het jou onthullend uur toon jij de wereld jouw eigen gezicht in uitgestoken handen liggend van jouw papa en jouw mama schrijven zij jouw naam in jouw en ons hart max dat gelijk de stamboom…

Je mag het houden Tot in de haarwortels van jouw stamboom. Graag neem ik een voorschot op de langste nacht. Ga elders proesten in de vuist. Besproei een ander met jouw stinkend speeksel. Spuugkotskwijlzat! Want de vloek is voltooid. Gal risp ik op maar het smelt op mijn tong Een honingdrop.…

uitgewoed Uit aders te snel leeggebloed Vaders die de zolen staren Gewonnen in hun euvelmoed Zien nu die zolen op de baren Volgen een veel te lange stoet Moeders die de zolen staren Van schoenen eens trots uitgezocht Trekken zich snikkend aan de haren Brullend als een wangedrocht Grijze zeeën stromen over Zwarte zeeën slokken op Kale stambomen…

tot de boom werd omgehakt alle stamboom-takken ver en voorgoed uiteen gereten huilend in een overvolle trein gepakt. met de lieve geur zo zoet van de kersenbomen lang vergeten, klein, ontworteld en ontheemd; ja, toen wel..... maar niet voorgoed..…