Alle inzendingen over standbeeld

Zij danst in ons hart, haar standbeeld komt tot leven en niemand weet het behalve zij die haar laf en wreed vermoord hebben, zij huilen. Zij schreeuwen van pijn, zij smeken om genade, zij zien wie God is...…

ik houw een standbeeld uit vruchtbare gedachten ingegeven door mijn hart vorm het met slanke lijnen woorden die het stenen leven kunnen verzachten ik geef het kleur met grootse tinten zoals de natuur ons aldoor schenkt het is mooier dan alleen het naakte omdat echtheid uitsluitend weet heeft van schoonheid en niet aan enige duisternis is…

Is het een standbeeld wat je uit beeldt dan, of een gevormd gemaakt geheel van: even een pauze inlassen, zodat erna de plaatjes weer passen? Is het een stilleven, als je even: stil staat bij je geleefde leven en alles wat je meemaakte of overkwam: even door laat dringen in je hersenpan?…

Een bloempot in de hand, stond, ongemerkt veranderd, ik voor 't raam en wees naar wat ik buiten zag: een standbeeld krom van schuld, om te vergeten opgericht. -------------------------- uit: 'De gedichten', 1989…

Op het standbeeld aan het einde van de boulevard richtte je me op. En hoewel de lampen schenen zei je dat geen mens ons zag. Het zou kunnen dat er waren. Tentdoek maakte het lantaarnlicht tot strepen op je lijf, ze bewogen mee en los op je tijgervel en vielen af als we het terras weer zochten.…

Lange Poten de witte wikkel zit hem als gegoten het is de trots der ware Hagenaar zo’n prachtig bruingebakken exemplaar wordt wereldwijd en zeer beschaafd genoten de receptuur is aan het brein ontsproten van Jahweh of een duivelskunstenaar de lekkernij verdient een schouderklopje een loflied met een smakelijk refrein of beter nog ... een standbeeld…

Poort, boog en standbeeld, alles is present. Traag loop ik op het stralend marmer af. Het is, hoe kan het anders, volle maan. Een uil roept. In de verte klinkt geblaf. Ik zie mijn moeder op de sokkel staan.…

De kerkklok klinkt in de verte zo vertrouwd en oud, ik zie meteen de grote ruimte van de stad en de omgeving voor me, uitgestrekt en de straten en steegjes vol van arbeid van bakkers, slagers, boekwinkels, cafe's, ateliers en de pleinen met standbeelden o.a.. Geborgen in mijn kleine kamer sta ik op en zet koffie.…

aan het vallen van de bladeren was voor mij iets tijdloos verbonden een gevoel zonder heen gaan van dromen ik dacht ook niet aan jouw stem toen ik iets hoorde in de wildernis was er heel ver weg liefde een echo van stilte in een droom herinnerde mij geen enkele noot of muzikaal verlangen toen je nog naast me stond op het plein bij het standbeeld…

slijpen van de messen na de slacht en aan het spit staand mijn nagels schoonmaken naar bed gaan zonder over te geven sterk als een stier, onverwoestbaar van binnen, een precies mechaniek in een stevige, soepele huid: een sinaasappelmens ben ik een mannelijke orang-orange ergens nergens in de Velden tussen de kastelen, in een dorp zonder standbeeld…

dezelfde vloeken je bent nog uren naar jezelf aan ‘t zoeken de spiegel huilt, je laat een boer, een wind het leven leek een bokkenpruik met luizen maar dat veranderde die dag spontaan vergeten was de smaak van levertraan en zelfs een grijs Den Haag begon te bruisen wat deden al die ‘pakken’ ongewoon het hele Plein gevuld met regenbogen het standbeeld…

elkaar altijd kussen voor je de deur uitgaat voor je 't weet is het te laat Wees zachtmoedig en eerlijk dan is het leven heerlijk geen leugentjes om bestwil want die maken het verschil Houd het vuur brandend in je hart blijf de olie der liefde schenken wees geduldig ook al is dat hard blijf altijd om elkaar denken zet elkaar op een standbeeld…

prachtig is elk geslaagd gedicht, is elk licht, elk schilderij, standbeeld, schrijfwerk, film dat mijn ziel doet oplichten. O al dat moois om me heen dat me wakker schudt! doet ont- waken uit de leegte die zo altijd aanwezig is.…

. ---------------------------------------- uit: 'Een standbeeld opwinden' (1952)…

tijdens een concert bij de geur die ik bekoor worden de materialen klaar gezet De eerste is van de goden de tweede voor de smaak en zo herhalen de episoden zich maar al te vaak Terwijl ik naar een tweede verlang en de verslaving mijn lustgevoelens overstijgt realiseer ik mij het nationale belang dat de uitvinder van de Senseo een standbeeld…

de dichter vaak als een te bespuwen standbeeld gehouwen uit woorden die met naakte letters bekleed zijn ziel te vondeling leggen waarbij het gesproken woord hem onbemind doch wel bekend geen aantrekking op hem uitoefent vanwege voorbij zodra geschapen zoekt hij liever de eeuwigheid waar geen ontkenning mogelijk hem ooit terug doet keren…

met grillige stam en natte voeten bij oostkerke op de krinkeldijk staan mijn mannen weer paraat, ze zien het gat van de zee, ze wuiven blind geen schip kan hun monden voeden op de zilte schorrenweiden, wollig staan ze te gapen in de lucht, zonder tanden ik overleef het wel met jou in mijn trui met kleefkruid en de verzanding nabij het standbeeld…

Eerst dacht ik even dat hij een levend standbeeld was zo stil als hij daar stond op het pleintje voor de grote kerk de beruchte grote kerk met de zwarte kousen terwijl de zware klanken over het dorp galmden zoals ze voor vreugde en verdriet onaangedaan al eeuwenlang hun klinkende taak verrichten Dichterbij gekomen zag ik de intense…

Herstelt het territorium de basis van de rijkdom en de macht van de leiders misschien gunnen ze je dan een groot standbeeld…

Mijn ogen dwalen in duisternis hongerend naar je schoonheid Als een standbeeld blijf ik staan Het gevoel van oriëntatie ben ik kwijt Langzaam bekruipt mij een angst dat je bent opgelost in dit zwarte licht Net als ik bijna verstrikt raak voel ik de hitte van je adem tegen mijn gezicht Met mijn handen probeer ik je te pakken slechts grijpend…

in groen stapelen ruggen zich naar achter waartussen nevel kleeft als grijze klei aan dikke kammen de kleine ruïne is door steen en tijd van enkel voorgevel met raam tot standbeeld verworden tegen de zachtgrijze hemel grenst de kim aan gele korenvelden scherp geaderd in tinten en zo een hoogte kleuren de stroming kent blauw ruisend…

Ik sta hier nu als joker op het plein het standbeeld "Jan gips van Stavoren" ja hoor, de mensen lachen en hebben gein had ik alles maar geweten van te voren.…

kort in de bocht nog naar een uit de kluiten gewassen fallus gezocht doch hij was daar alleen destijds op een voettocht uitgelegd vlakbij Santiago de Compostella jammer genoeg geen standbeeld in erectie dat in volle glorie laat zien hoe trots er naar de hemel wordt gewezen uit dank vol van liefde en lust na de schepping hier wasten schijnheilige…

werkelijkheid te onderwijzen maar je hebt weer geen bewijzen er zwemt onschuld in jouw dromen bij de psychiater ben je gekomen die jou nu uit moet leggen dat er veel over jouw gekte is te zeggen ga je weer weg, heb je pech want ze willen je vol spuiten maatschappij kost flink wat duiten laat je het zitten lig je straks te pitten naast een standbeeld…

De mantel als lijkwade Ze tillen, slepen hem, een bloedspoor Naar het standbeeld van een oude vijand Ze hebben een bondgenoot vergeten Door sluimerend verzet geveld De teerling is geworpen Niemand heeft ooit de ogen geteld Twee lege ballen in een marmeren kop…

De dagelijkse taken: het oprichten van het standbeeld dat ik ben geworden, het bedekken van het lijf, drinken van koffie, het ontmantelen van de plannen van gisteren, het enzovoort. Het nogmaals opschorten van ongeloof. Ik geef me over aan je onthutsende aanwezigheid, je ogen.…

Mijn lichaam als een standbeeld, eindeloos bevroren en nauwelijks een ademteug te zien. Verscholen op wat lijkt een eindeloze misschien. Onmogelijk iets te zien in de grote brei van zwarte duisternis. Zijn stem honingzoet met een steek erin verborgen in de mist.…

sangria met Heather koel en boordevol vruchten omdat we een weekje Madrid deden en we niet alsmaar konden bomen over de hoe's en waarom's van onze lievelingsdichters in het Parque del Retiro hebben we op een bank de poëzie van Federico García Lorca geanalyseerd (ondertussen bestudeerde ik haar ronde vormen) nog bloemen bij zijn standbeeld…

Wellicht is er nog geen standbeeld voor jou: Dus dit gedicht, opdat men je niet vergeten…

zwarte lome vogels in hete nevel boven felgroene weilanden met daarop zwart-witte koeien als standbeelden de einder verdwijnt in trillende wazigheid lauwe wind voert trage warmte aan de wereld is gevangen in een vochtig warm web er zullen kolkende luchten met grijze wervelingen komen bomen zullen buigen onder het geweld van de…