Netgedichten

netgedicht (nr. 40.517):

de kerkklok

De kerkklok klinkt in de verte zo vertrouwd
en oud, ik zie meteen de grote ruimte van de
stad en de omgeving voor me, uitgestrekt en
de straten en steegjes vol van arbeid van

bakkers, slagers, boekwinkels, cafe's, ateliers
en de pleinen met standbeelden o.a.. Geborgen
in mijn kleine kamer sta ik op en zet koffie.
De rust die ik ervaar is de warmte die ik voel.

Ik ben vervuld van verwondering over het leven
dat zo zacht kan zijn en de moeite waard totdat
de verplichtingen en gehaastheid het weer over-
nemen, nog vanzelfsprekender, dwingender -