"Cederen van het toegeven”

Mijn lichaam als een standbeeld, eindeloos bevroren en nauwelijks een ademteug te zien.
Verscholen op wat lijkt een eindeloze misschien.
Onmogelijk iets te zien in de grote brei van zwarte duisternis.
Zijn stem honingzoet met een steek erin verborgen in de mist.

De longblaasjes in mijn binnenste worden steeds nauwer dichtgedraaid en springen kapot.
Een letterlijk gevoel voor een pistoolschot.
Trillend als een naakthond in de sneeuw.
Immer ben ik ondergedompeld in deze lava eeuw.
Hart en handen koud en klam.
Rest van mijn lichaam op het punt van vuur en vlam.

De zuchten die vogelvleugels slaan zijn diamanten smart.
Ik ben een vrij gebroken hart.
De scherpe punten van letters nu nog meer op mij gericht.
Mijn liefste, ik ben gezwicht.

Liefde verdriet alleen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 4 stemmen 78