Alle inzendingen over stank

De darm verteert tot uitwerpsel de wereld kotst het uit in wolken stank en stromen drek wordt hier ons lot beslist de ademnood is zeer nabij grijp maar vast naar je strot vecht terug nu het nog kan doe mee met de oprechte mens die je de kans geeft op bestaan de ogen open vol begrip hij hier wij daar en allemaal de pioniers voor…

Ik moet haast kotsen van de stank! Neem alsjeblieft een gorgeldrank.' Ze werd door hem geïrriteerd en zei: 'Doe niet gecompliceerd. 't Is simpel op te lossen, want je hebt je lot in eigen hand. Ik wil geen dure drank gebruiken en jij moet doodgewoon niet ruiken.'…

straks als ik dood ben, zult u me horen een zachte plop in uw linkeroor en ik ga nooit meer weg u bent mijn vampierskus, mijn stof, mijn spuug en ik ga weg zodra u zegt vort, vieze papegaai de schilfers, de kale plekken worden me teveel uw stank is niet meer te harden en praten doet u ook al niet meer, u heeft alles al gezegd…

van kim tot kam kompleet omketend duizel ik helemaal terug bij nacht verkleumd, bij zonschijn zwetend naar d'oertijd op een ezelsrug kapotgeschoten stenen krotten langs wegen zelfs die naam niet waard gemijnd, bezaaid met mensenbotten, geleiden doods mijn bedevaart muskieten zwermen om de posten van strijders in gevangenschap hun stank…

Hoe je het slijk van je schoenen krijgt, De stank uit je sokken wast, De vlekken van je broek veegt Des te meer. Soerabaja Atjeh. Keer op keer. Blik op oneindig, Handen in elkaar gevouwen, Het beeld op zijn netvlies nog gebrand. Te breken, ontsteken, te duiken, te zijn. Soerabaja Atjeh.…

het kaarslicht danste stilte in ons woordeloos gesprek handen voelden vingers gebogen en gestrekt bewegend in passeren van de maanden van het jaar wij zijn begonnen maar nog lang niet klaar dan barst het vuurwerk los verbrijzelt onze dromen onmacht knalt om dichter bij elkaar te komen rode stank verlamt het zicht gods…

Van kim tot kam kompleet omketend duizel ik helemaal terug bij nacht verkleumd, bij zonschijn zwetend naar d'oertijd op een ezelsrug kapotgeschoten stenen krotten langs wegen zelfs die naam niet waard gemijnd, bezaaid met mensenbotten, geleiden doods mijn bedevaart muskieten zwermen om de posten van strijders in gevangenschap de stank…

De poes van de buurvrouw krijgt hopelijk voor heel even de schrik van haar leven Haar langdradige poëzie met miauwende decibellen begon me gruwelijk te kwellen Toen ze met veel kattengejank haar werpselen wilde uiten rond middernacht in de tuin buiten De stank is niet meer om te harden te zacht om op te tillen rottende sheba uit die…

onverzorgd, de kleren omgeven door stank. Door voorbijgangers wordt hij vermeden, niet wetende hoe hij heeft geleden. Er zit een man in het park op een bank. Midden veertig, 1 meter tachtig en blank. Intens verdriet deed hem ontsporen, nadat...hij zijn gezin had verloren.…

Hij put zijn kracht uit haar tranen en verspreidt die met een gewetenloze veelvuldigheid, waarvan de dominerende en beestachtige stank mij overheerst. Een carrousel waar menselijke gevoelens steeds meer wegvluchten en waar een ziel geestelijk ineenstort. Andere passagiers zijn reeds uitgestapt. Ik word een duplicaat.…

steek je vinger in zijn zij je knalt meteen tegen de grond dat zijn huid het nog houdt het gutst het drupt het zweet alles ingeteerd en opgeslagen vet in zevenendertig lagen de stank een-en-al ranzigheid vijf minuten onder de zon rooie puntjes van de kaantjes of toch een berg reuzel in zakken die voor je uitbollen jij blij dat-ie net…

met een waaier wit golft de groenblauwe zee het verre schip zweeft mee caleidoscopisch krioelt leven zonder rust op een blakerende kust flaneerders bang voor plakkend zand kiezen charmant de boulevard pas avonds laat verdringt de wind met zilt de stank van frites en bitterbal zakt de zon in zee keert stilte terug met op het…

Hun karkassen, de resten die er van over zijn, liggen vandaag, één dag na de brand, Te baden in het zonlicht van de nieuwe dag, verspreiden een niet te harden stank. En tussen dat alles het karkas van de automobiel die kort ervoor nog van de rijkspolitie was, verwrongen staal, Een gesmolten stuur.…

druppels aan het glas een sigaret ligt nog te smeulen ik peins en merk nu pas hoe stil het was, de rook ze kringelt traag herinnering vervliegt dan blauw in vluchtigheid naar morgen de stank is grijs vandaag in stugge stilte schreeuwt de tegenstand ruzies worden ongehoorde monologen er is geen open hand we dwalen in de tijd…

De zotte glimlach hief de tederheid naar een verzakte plank bedwelmd door handgewassen stank Voorbij, te snel voorbij, gleed de lente heldhaftige haver groette het gerst dat weelderig opschietend het verst in wasdom was gevorderd. Hij ventte het ruwe tarwebrood langs elke deur in een roes van bedwelmende tarwegeur.…

de zomer is droog, heet en kort met botte bijlen en gebroken ruggen het woud vergeven van de muggen en de vrees dat het weer winter wordt de winter is zwart, wit en lang met zure stank en ziek gehoest mentaal geknakt, fysiek verwoest de dood is hier en gaat z'n gang in een horizon gevangen zal de Staat je niet vergeven dat je uitspreekt…

Terwijl de fuiken drogen, druipend van het zilte nat braakt de zee onverstoord haar golven en spoelt ze de netten schoon, die visloos wachten op Siel , de oude zeebonk, met zijn kromme pijp en aftandse zuidwester Een oud vissersvrouwtje kaakt wat verse haring De stank van vis lokt meeuwen die -op de hun zo eigen wijze- danken voor…

Hoe zwaait ze wierookvieren, Wier stank de ware God verveelt, Terwijl men zijne glorie steelt, En schenkt aan stomme dieren! Zo doolt men zeker al te wijd. Dees godvergeten dolheid smijt De wet uit Mozes' handen. Ontzinde mensen, laat u raên: Gij stookt de helse vlammen aan Met heilloos offerbranden.…

beeld als schicht tussen verschoten licht peutert dood tussen mijn ogen versnelt chaos in verstervend zicht je vingert hersenen met vals chemie ontlaadt gevoelens in hypnose mijn opgedrongen hunkering naar jou is gruwelijk onderdeel van mijn psychose ik braak maar jij verdomt het om mijn strot weer lucht te geven kots als dank de stank…

kom laat de wind in je haren spelen verwaai de gedachten de rook en drank de stank van vervelen de zon is net op het licht is nog jong ze schijnt al heel zacht door wat nevels en breekt de gesluierde nacht de dag is voor ons verbinding met morgen een gift van de tijd handenvol uren in gebruik zonder spijt kus me vandaag de honger…

ik heb ze gezien de ondoden van deze wereld ze gegroet in de taal van elkaar niet meer delen fragmentarische stukjes wildgroei in de smurrie en verrotting waar stilte en stank het hoogste woord hebben omdat niemand meer luistert wat verbonden was rafelt en verteert stuurloos waar contact stagneert nog rest het incidenteel opvlammen…

reukloos keren rozen zich tegen de verenigde vijand met doornen die zich vormen tot een wapen van dood zich stekend in rottend vlees een plaats te bemachtigen waarbij Samael spreekt dat de stank nog kwelt omdat de neus voor jaren gesloten is geweest want na al die jaren dat ik als roos mocht bloeien heb jij nimmer als dar de heerlijke honing…

Maar vergis je echter niet, want hun vriendelijk gezicht, verbergt soms net als mensen, barre stank of doodlijk gif. Zoek daarom paddestoelen met verstand of laat ze anders staan. Want zonder kennis van dit goed gegeten, wacht u als paddestoelproleet de hemel der boleten.…

Het wijd habijt verbergt de stanken van bekrompenheid zijn oordeel is geducht menigeen, die hierdoor zucht kortzichtig buiten het leven staan nooit met de mens begaan zo werd hij priester kardinaal en paus reist vaak de wereld rond kust waar hij komt de grond vergeet de mens, die er op loopt vliegt weg, al weer een land gesloopt…

Geen titel 18122011a ik ken een narcis met de kelk hoog geheven staat ie te pronken schaduw is alles wat ons achtergeblevenen rest onbereikbaar hoog geeft ie zijn stank af dat is immers rechtvaardig?…

Een pluimpje hasj verlaat mijn strot terwijl Camila in de hoek naast het bed met een komodovaraan ligt te paren en de stank van het beest de kamer vult Drink je wijn en denk niet aan de morgen word je wakker naast een nest vol padden met tieten en dijen of staat ze haar eigen eieren te bakken Ik kook wel vaker in mijn eigen brouwsel verdorven…

idylle heuvelrijk rond Heyendaal de benedenstad een baaierd waar de massa's binnenstromen grote golven van Sint Anna tot de kadeboulevard maar er heerst nu weinig gêne wild doen lijkt meer in de mode 'wandelaars' doen hun naam eer aan, laten het in tuinen lopen bij de beesten af, potsierlijk zonder pot gewoonweg dierlijk is uw stank…

Negeer vertwijfeling, blaas weg mijn stank, kots mijn denken uit in 't hopeloze, breek de oude ketting van het boze, verzet mijn hart tot slag in het gelid. Mijn lijf is offerande, verkozen word ik straks tot blauwe vlam verhit.…

ik heb je op de markt gekocht je lag alleen, stilte om je heen in de schaduw van het middagstof ik voelde al meteen dat ik je mocht we zijn naar huis gegaan ezels grijsden in een rij hitte en die stank voorbij je oogstte mijn bestaan ik kon het geel niet laten lijden zou je nooit kunnen besnijden of willen schillen als een vrucht nu je…

Wat er al wel niet meurt daar bij de boer, Och, kon men ons daar ook maar van verschonen. Je zult maar naast die koeienboeren wonen, Die mest, en dan dat ingekuilde voer. Pakt men de stikstofuitstoot stevig aan Dan is het met die stinkstof ook gedaan.…