Alle inzendingen over statisch

ik: +! jij: -? opgeladen energie spanning een vonk werkeloos wachtend spinnen we een draad ragfijn maar voldoende? hoeveel weerstand kan ik nog weerstaan?…

De meerkoet, links rechts pikkend verandert het statische silhouet aan de overkant in een vloeibaar dansend paar.…

Het zijn mensenmonden die het zout in blauwe oceanen proeven, zilte golven uit een archetypisch verleden waarin we ons veilig wanen, worden blik en ethische doel steeds vager, herkauwt het heden zich roestig tot brij, scharniert de tijd alsmaar trager,in de vastgelopen mechaniek met gelijke averij, een noodzaak om te blijven boren, verder dan…

Maar statisch is bewezen En praktisch is gebleken. Dat het niet altijd nodig is Je kop in het zand te steken.…

Touwtjes, zo uit elkaar Tussen statische uiteinden Dartelt een kantelmoment Een kleine knoop Is de werkelijkheid Van licht naar zwaar Zwiert een nieuw exemplaar Ontrafelt zoals mijn vader natafelt In zijn eigen tijd…

heb jouw bliksem gepakt in het kraken van donder brandde mijn handen zo sloeg jij in nog statisch sta ik apathisch wacht op ontladen zie de flits in je ogen en weet de bui drijft snel over…

Het werd statisch, in kleur de eeuwige stroom je sleur bij gratie Verlaat de fles, de geest de druïde geeft les wie leeft nog het meest Volmaakt maakt, tong er lopen druppels over richels een diepe gong…

(voor Erwin Olaf) Daar staan ze dan, vijf op een rij, met de blikken naar links en niet in de lens. De blik in domme razernij naar het verleden gericht, kerstverdriet: als zombies en aliens stoten ze af, als holle poppen in Madame Tussaud, ver boven het volk, wat ik je blaf, kopen ze allure voor de show. Olaf doet gelikt, gestileerd en…

Eerst dacht ik bij het woordje kunst alleen aan schilderijen, die stilletjes gevangen zijn in lijsten aan de wand. Ik vond dat zielig en ik wou een schilderij bevrij'en, maar ach, ik mocht het zelfs niet eens beroeren met mijn hand. Toen dacht ik bij het woordje kunst ook eens aan beeldhouwwerken, die doodstil staan gevangen op een sokkel in…

warm hart dat ik jou toedraag met zachte hand zou ik het dapper scheiden bevrijden van mijn statisch lijf ontknopen zou ik de verkrampte lijnen, de bron ontdoen van dichtgeslibd genoegzaam zijn je vragen het als onbegonnen maar wel gemeend tot in het aller-zuiverste te raken zonder pijn…

Ik adem leven ik ben op een momentum ik kies de stoffigheid van het statisch zijn of neem een besluit dat het niet makkelijk zal zijn maar wel magisch ik moet dan wel proberen te excelleren voor minder kun je falen het wonderbaarlijke einde voor je ogen niet halen maar ik wil de tol betalen voor dat groots en sprankelend sprookje…

stil wereld verkleind ik hoor de zon niet meer maan huilt wind opgesloten verder bouwen kan ik maar niet statisch luisteren leegte verteld hoger ijler draad gerekt tot hij knapt met open hart ogende oren vlieg ik omlaag laat as de as verstrooid…

Het is geen plaag, meer verandering van actie een statisch voortgaan in bewegende belangstelling het goede gevoel, te zijn, niet meer te moeten maar des te meer te mogen.…

Jouw gegeven warmte verdeeld door mijn poriën het voelt als schrijden over mijn koele lichaam de statische aantrekkingskracht creëert verbinding.…

De rimpeling van het water is verijsd in een meewarige statische gebeurtenis gebleven glanzend gevuld met luchtbellen worden donkere diepten aan het oog onttrokken een achtergebleven zwaan heeft imitatiedrang met vallen en opstaan bewijst hij dat de natuur verliest zijn waardigheid bomen zijn geen bomen meer gras is verstopt onder een laag…

Die wereld, ik was er en haar geluk en onbegrensdheid is ook in deze wereld door alle grenzen en beperkingen heen door al het statische en vaste verweven.…

nu slechts spiegeling lang niet breed een kleine plas met de smaak van olie en de geur van rottend staal een relikwie van hemelwater ik was mij wakker in een nieuwe eeuw ik les mijn dorst aan versgevallen sneeuw tegen de stroom in loop ik tegen muren waarlangs een brede pijp die van de beek bevalt sloom in ’t droge tij en statisch…

Niet dat statische, dat uniforme. Daar hou ik niet zo van. Dezelfde toon herhaald tot in den treure, en dat dan 'vormvastheid' noemen, of 'een eigen stem', dat soort gelul. Nee daar hou ik niet zo van. Geef mij dan maar het favoriete snoepgoed uit mijn jeugd. De toverbal.…

terwijl jij omstuwd door veelkoppige dierbaarheid plechtstatig in de oven wordt geschoven of kiest voor statische afscheid- positie doe ik neerslachtig de boodschappen bij AH gooi achteloos TumTum en Brie in obstinate kar denk aan verassing bij posters met verrassing eerbiedig je onbegrepen wil temidden van kopers’ animositeit herhaal…

Ik merk het aan je doen en laten hoe het werkelijk met je gaat Soms helpt het om te praten maar soms ook wel dat je het even laat Gewoon de rust in jezelf hervinden telkens weer terug naar de balans Het leven is niet statisch maar dynamisch daarin ligt juist een nieuwe kans Verandering van bezigheden transformatie naar waar jij voor leeft…

Herinneringen dan: alleen maar flarden, flitsen of simpel statisch beeld; geen geur of kleur eraan, geen enkele belevenis van ik. Hooguit een blik van buiten af op schijnbaar vroeger zelf, die ook toen al, haar ik van eerder kwijt was. Ik ben alleen maar ik, in ‘t heden van vandaag.…

Niet dat statische, dat uniforme. Daar hou ik niet zo van. Dezelfde toon herhaald tot in den treure, en dat dan 'vormvastheid' noemen, of 'een eigen stem' dat soort gelul. Nee, daar hou ik niet zo van. Geef mij dan maar het favoriete snoepgoed uit mijn jeugd. De toverbal.…

intens raakten vingers en handen elkaar sprongen vonkjes over van huid op huid en in bewegen golfden statische elektra in laden en ontladen blikken kruisten hun boodschappen in frequentieloos wit licht uit een jeugdig gezicht met een diepte van vele generaties tijd en ervaring in tal van gewoontes zonder groeven van ellende…

een arena vol mensenbladen allen stil, statisch zij zien een woord dalen langzaam, naar benee lento nog niet rakend wel nakend een kaal woord het zweeft nog boven en dan raken zij elkaar woord en bodem vleesgeworden één Oorverdovende Adembenemende Donder! De Arena barst uit zijn Voegen Explodeert!…

rollende ogen die naast me staren je lach kietelt me in m'n onderbuik Heb mededogen met mijn liefdesblaren stop voordat je me in je leven zuigt Je heerlijke lijf met perfecte fouten je onbewuste dans klopt ritmisch met m'n hart Heb mededogen want ik neig naar dezelfde fouten een versmeltingsdans van jouw en mijn hart Je statische…

Staak het zogenaamd geschenk van gerief, haal de tijd uit zijn theoretisch bestek, niet het statisch middelpunt van relatief onuitgesproken gedachten – zo diep ze gaan, zo ver ze reiken – maar de dynamiek ontdekt toen de wereld sliep.…

dwingen geeft de zwakte prijs van uitoefenen in onwetendheid de vruchten die de dader plukt zijn vroegrijp en verbleken mettertijd voor wie het weet, alleen maar goed nieuws het paardenhart is zacht, integer en puur maak het hare tot het jouwe durf leren kennen, een relatie voor lange duur het stelt je voor raadsels die verder gaan dan statische…

Koningin blij vrij niets evenarend, majestatisch Hoogste hemelen wenken, energie borrelt op zo statisch. Prinses in dromenland me wanend Hete tranen vloeien biggelend tranend. Het leven hitsig krijsend oplaaiend vuur en vlammen Gigant alles vermogend, word er gewoon vleugellam van.…

als een baken voor de vele reizigers statisch en fier zijn takken zwaaiend zijn wortels ankerend in de aarde groeide hij onwankelbaar ieder jaar droogte storm en regen trotserend mooier en machtig krachtiger weer terwijl zijn fluisterend blad luisterde naar dat wat de jaren hem vertelden over wie er in het heden passeerden wat hun gedroomde…

toegebracht door giftige woorden anderzijds oordelend vanuit de verte en leggen vermoeid hun voorhoofd tegen het dubbele glas ze zien de waarheid wel maar hun handen reiken niet om mijn tranen te drogen al wenend laten zij mij achter in hun verleden tijd alleen en onnatuurlijk in het huis van wanhoop zo nemen zij statisch…