Alle inzendingen over steen

De ronde stenen. O, als diamanten. De gratie, de rotatie en de curving: Ik ben verliefd geworden op het curling.…

in het doolhof van zinnen lieten we elkaar los op lichte plekken lagen tegels losser naast elkaar in de dwaaltuin slingerde het verlangen naar terug bomen en stenen als stomme getuigen…

Ze ligt het liefst aan de binnenkant van mijn linkerhand haar hoofd schuin omhoog zacht kreunend haar mooiste lied soms droomt ze weg of zoekt ze gouden stenen ach,blijf maar hier hou mij hou mij hou van mij.…

Geen mens is haar te groot geen krachten zijn te sterk als zij haar blik laat vallen sierlijk met opgeheven hoofd want zij voelt zich groots onoverwinnelijk haar ogen kijken steen en één voor één blijven zij staan hun blik op oneindig…

het is het ruwe hout dat op zijn doden groeit het jonge groen bejubelt en diep in de aarde tast het werpt zijn stof op kille stenen die wortelloos verhalen over dood en van weleer ik ruik de eik die mij zijn ogen schonk…

Dan rest er op het kerkhof ter gedachtenis Alleen zijn naam, gebeiteld in een steen. Maar als je met meer man gestorven bent Verdien je elders nog een monument.…

Kijk hier, zo wijst trots een ME’er ooit, Trof mij de laatste steen die is gegooid.…

De oudgedienden vinden 't maar lomp Maar wat zou je nog met zware stenen sjouwen Voor de bouw van kouwe kerkgebouwen? Je huurt een grote auto en een pomp! Geen angst dus als uw kind komt met de frase 'Ik ga nu voor het eerst een kerk opblazen'…

slechts één traan ontsprongen uit een kale rots van dode steen verraadt mijn bestaan gepolijst door scherpe hoeken zoekt hij zijn weg naar buiten waar de zon hem neemt eer ik mezelf kon uiten…

bloedkoralen letters uitgevlakt tegen de mozaïeken wanden door gesloten verten over rillingen in steen gaan diep uitgekerfde vingers ze krassen kringen van geween maar vinden slechts verdwijnen in die nacht toen ook de maan verscheen…

bakstenen slorpen beloftevol de woorden op letters maken halt hier hangt een groot verlangen gestolde beelden spreken een zwartwitte taal het beenmerg van de stenen hunkert naar de dromen die aan de muur zijn blijven kleven…

woorden komen moeizaam verstopt achter verdriet wat ligt als een steen op de maag om de hals op het gras met scherpe randen ruw en grof tijd en tranen de pijn, geschuurd is mooi verdriet geworden…

onvergetelijk colosseum in el jem onafscheidelijk als de schaduw van de zon bleven eeuwen aan je gouden stenen kleven verstild omgordt lila bougainville de pracht en glorie zinderend als de zon in de ovaal van je arena…

zij is weggegaan hoe kon een wereld die eeuwen lang tussen eikenhout werd aanbeden met kruis en kralen worden gesust Veurne riep ze steeds gij mijn uitzicht op de brakke kreken geen steen is zonder een gebed op elkaar gestapeld zij is weggegaan…

vergeet zo vaak te vragen hoe het je vergaat soms moet het dagen door de eigen kwetsbare schaduw heen waar ook nog mijn stokkende adem, onverstoorbaar, een verlammend zicht verraadt hoe draai ik, blind gevlekt, een zandloper van steen…

Bij Stonehenge zijn, het is onlangs bewezen, de stenen van een zeer speciale soort. De zieken kenden het als toevluchtsoord en reisden er naar toe om te genezen. Maar weinig mensen werden weer gezond; er liggen louter lijken in de grond.…

Kijk ik naar buiten uit het raam zie de zilveren varens van de maan en op het stenen pad de genarcotiseerde kat veroordeeld tot het graf ik huil - schreeuw - verstompd niemand kijkt omhoog naar de vogel die is gevangen in het raam…

“Oei” zei de wolf en nam meteen de benen “Ik denk dat ik in Holland onderduik Straks heb ik een schot hagel in mijn buik Dat is nog erger dan die zware stenen. En dan ligt hongersnood in het verschiet Want Nederlandse geitjes lust ik niet"…

Vandaag, sprak zij zacht vandaag, een dag van bloed aan banden en geweten een dag van verlaten om verlost te zijn juist vandaag waar kiezels strijden om de mooiste rimpel draait zij zich achteloos om en gooit nog een steen…

ik streel de steen voel verbondenheid raak zo mijn frustraties kwijt het is geen monoloog in zonder woorden samenspreken heeft hij zijn warmte afgegeven chinese muur of boeddha’s buik het maakt niet uit wij gaan voor rust en tijdloze standvastigheid…

diep in de dras kleeft hij als een paskwil aan onbehouwen steen nu en dan hekelt het besef zijn verdichte laag verstrikt onder het oppervlak ontknoopt hij de fictieve webben loost zijn bedrieglijke last licht nog een keer op en sterft in veritas…

Oh help hij rolt tikt nog enkel recht en vooruit dit hart van steen Een granieten slag slaat hij op ‘t stort beton, om stil mij te zijn Wachtend op een barst maar erin een wederklop die schopt en slaat…

Wie de moed heeft werpt de eerste steen. Het kalme water schrikt met een doffe kuch. De rimpels vluchten in alle richtingen uiteen. Weldra keert de rust weer terug. Water is geduldig.…

een zweetdruppel perst zich uit de porie mijn vingertop neemt op brengt hem naar de tong papileuze sensatie ontploffing van smaak zo proeft existentie bevochten in krijg met het dagelijkse, sikker strompel ik verlangend najagen sla stenen over…

Als we dansen laat mij dan nog eens te meer mijn voeten zweven Gaan we onze hakken op de stenen tegels laten galmen Jonge schone in mijn armen opgevangen Weinig daden Zullen als het dansen voelen…

de ziel vast de sleutel kwijt overal en nergens geen tijd handeling voor handeling automatisch maar ziet niks stenen praten muren bewegen waar is het vuur van mijn hart gebleven? Burn-out....…

Als iemand Rutte Tweedranken verkoopt Of Sandy, de tornado voor in huis Dan is het winkelaanbod weinig pluis En heeft de winkelier je beurs gestroopt Wees waaks, al sleept de ergernis je mee Een steen door ’t venster is geen goed idee…

de dood brengt gedichten naar een sterveling ik ga met een schaal rond en collecteer het afscheid nog steeds van woorden en een vader steen en stilte harde sporen in huid en knieën en het dode leven van alledag uitgerend…

Ik zet mijn stem op tegen de kale muren hoe lang zal het nog duren voordat ik door hen word opgevreten schreeuwend schop ik tegen de stenen ik leg mijn ziel voor hen bloot in de verte hoor ik hoe een klok de uren al heeft gedood.…

Speel niet de stoere jongen in de straat Zo’n scootmobiel daar moet je eerst mee trainen Eén foutje en je ligt zo op de stenen Daarom heb ik voor u een goede raad Die oudjes op TV zijn niet de norm U komt niet allemaal uit Benidorm!…