Alle inzendingen over ster

harde maatschappij vol haast en onbereikbaarheid daar geldt alleen nog jullie of wij en valt gevoel niet onder werktijd Je geeft trouw wat wordt verwacht een plichtpleger tot het laatste uur maar alle moeite kost veel kracht van binnen dimt het laatste vuur Verloren in deze massa mens verlies je langzaam aan idealen als een vallende ster…

Een nieuwe Ster-spot meldt ons thans rechtlijnig: “Zeeuws Meisje, smerig, en geen cent te weinig !” - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Nieuwsfeit: Een man uit Leeuwarden is achtervolgd door een supermarktmedewerker omdat hij één eurocent te weinig afrekende voor zijn pakje boter.…

Vannacht heerst er een stilte die een geboorte waagt; er is een ster aan de hemel die beschijnt waar ik loop.…

kerst mij nog slechts van verdriet het vuur uit luchten die het zwart verstuurden naar hen die smaalden waar pijnen werden gesmoord in kelen van een dorstig verlangen naar het sterven – en hoe de dag ook kwijnde, beter werd het nooit Ik zie lichtjes en groene bomen en ik vraag me af of het lente is, doch besneeuwde ramen versierd met een ster…

Als een ster verlaat in veelvoud omgeven Flonkerend stervend voorbestemd in begin Wenen zijn manen door hem gekoesterd In gedoofd gezelschap bijeen versmolten Als beminde verlaat met veelvoud omgeven Wenen zij nabij alom door hem gekoesterd Vereend ineen gesmoord beklemmend geheel Machteloos weten zij zich voorbestemd in begin Laat bazuinen…

het ondergelopen veen waar afgestorven bomen het landschap verlaten langs oude baggerputten en het smal begroeide spoor verstomt de avondwind op het dorre blad papier steeds dieper schreeuwt een vogel in de nacht wanneer hij zich laat vangen in mijn woorden ik leg mij onder zijn vleugels en uit de koelte van het zand stijgt een ster…

Vlakbij zijn de kluisters, de gedichten, vlakbij zijn de oude vergezichten, een witte Kerstmis en een groene loot, een vers uit de Bijbel dat uitzicht bood, en plots weer de ster die scheen...…

zo mis Een paarlend traantje een zuchtje glimlach een fluister een geheimpje dat alleen met jou gedeeld kan worden In de fluister van de schemering vliegt een nachtvlindertje heel verdrietig draagt eenzaamheid in tere vleugeltjes zo klam en koud zo op zoek naar jou Kust de rozenblaadjes en reist mee tot waar jij schijnt als ster…

Gisteren had ik een droom, vandaag is hij weg, gisteren zat ik nog vol hoop, vandaag een hoopje ellende, opzoek naar drank, wat gezelschap achter de toog; de wereld lijkt toch zo groot, ik voel me klein, soms kijk ik omhoog naar die ene ster, wachtend op zijn val, op een beter moment; er zijn zo van die dagen, maar ik heb er zoveel…

Nergens scheen de ster. Je stem leek ver, je las de oude woorden. En ik vreesde met grote vreze. Vanwege. ---------------------- uit: 'Aambeeld', 1998.…

In een ver en vreemd land, kijkt hij naar een ster. Denkt aan zijn dierbaren, van hen is hij zo ver. Vrede zou het moeten zijn, maar wat hij hier ziet, doet hem alleen maar pijn. Kinderen, die geen kind meer kunnen zijn. Mensen op de vlucht, hun bezittingen, op de rug. Alleen geweld om hen heen, een mensen leven telt hier niet.…

“nu er vrijheid langs de straten danst en vlaggen hoger klimmen, strek ik blij mijn armen naar wat hemelsblauw” ergens loopt er nog dat kind in een oude jas ze draagt haar strikken al een eeuwigheid en in haar hand verstopt een ster zijn punten de letters kleuren zwarter, door haar schreeuw die jarenlang van binnen bleef maar juist vandaag…

Verdwalen in een doolhof, moe gestreden Verlangen naar een ver verleden Het klosje garen zonder begin, zonder eind De ster die in het oneindige verdwijnt Op straat met stoepkrijt, spelen met de bal Geen onduidelijkheid, in geen geval Als een foetus in haar moeders huis Ik wil terug, naar toen, naar thuis Slechts slapen, volledig ying en…

Een onhaalbare zege blijft bestaan, is een stralende ster in het verschiet, wacht tot het aardse zwoegen heeft afgedaan.…

Zittend op mijn balkon, gezicht genietend in de zon, bedenk ik, dat ook nu ik moet genieten van de warmte van de zon, wetend, dat ie met een paar uur, weer vertrekt van mijn balkon, om plaats te maken voor het avondrood, overlopend in de donkere nacht, met aan de zwarte hemel de maan en hier en daar een ster.…

Ik pluk de mooiste bloem uit het diepste dal omdat ik van je hou ik haal de mooiste ster uit het heelal alles wat onmogelijk lijkt, doe ik voor jou Ik geef je mijn diepste gevoel omdat ik van je hou waar ik ook ben, ik sta achter je alles wat onmogelijk lijkt, doe ik voor jou Ik zal voor je vechten de zwaarste strijd omdat ik van je hou…

Weg koude handen, wangen, neus en tenen De school gaat weer beginnen zo te zien Een jongetje, gelaarsd, speelt vliegmachien Er dansen paraplu’s over de stenen Het is begin tweeduizend zeventien De ijzel is na één dag al verdwenen Vervaagd zijn kaarsjes, goud en haute cuisine De kerstboom is verbrand, God nam de benen Wat bleef dat is een ster…

Er is in mij een resoneren van geluiden van gesprekken van beelden mantra's en gebeden een weerklank van gevoel op bepaalde plekken Ik weet niet altijd wat ze met me doen of deden veel ruis en gruis is er misschien ook een bezinksel en soms zomaar uit het niets is er een blinksel als een ster, een diamant en ben ik ineens daaraan verpand…

korte dagen spreken vragen luider in verhaal een taal die dwingend is die handenwringend schrijnt omdat er nooit een oplossing verschijnt die draagbaar is voor beide kanten ook de kribbe had daarmee te kampen want in het onbevlekt ontvangen van Maria nam ook Jozef zijn gereedschap mee ik zag die witte duif in Betlehems ster…

fragmentarisch zie ik jou puzzel knoop en touw uit weinig weten, hoe kon ik jouw essentie zo vergeten ik beeldde je in glas de vormen kende ik maar pas en je verscherfde op slag ik kan gevoel niet kleuren, weet niet wat er gaat gebeuren als ik je aan de wereld toon je bent onwezenlijk schoon in mijn ogen schijnt je ster steeds…

De dode oevers zal ik dood en droevig laten, de weidse verte weids en ver, maar geen grashalm blijft nog over, en geen zon of maan of ster. Ik zal het gele lege bootje zijn dat dobbert, dobbert, dobbert, dobbert in de leegte.…

ik ben op weg een ster voor je te plukken.…

zielig respectloos iemand bezigt hem kijk hem misprijzend aan zing hem met je zuiverste klanken omver en dan moet je gaan en jezelf vooral danken omdat je hem in z’n hemd hebt laten staan en blijf trouw aan jezelf dat ben je waard met opgeheven hoofd door elke straat want in jou blinkt een schitterend stralende nog niet ontdekte ster…

Bij mijn lange reis door het waaiende duister van de stormende levenszee verlang ik naar een vaste rots boven de kokende golven om stevige steun te hebben maar ik klem mij vast aan een kleine sterke zuil die liggend voort host wild danst springt en duikt op het brullende schuim doch onverstoorbaar koers zet naar de lage enige ster aan…

rondom het bed In de diepblauwe stilte herhaalt een jongetje lipzacht al wat gezegd is die dag en stopt woord voor woord de gaten in het geluid dat huwelijk heet De vloer golft De deurklink is ver En het jongetje houdt zijn handpalmen als een boek in zijn handen en ik lees 'kom terug, ga weg' Een spreuk, een dominosteen die een ster…

Stille nacht, heilige nacht zingen de mensen overal voor 't kindje dat is geboren geboren in een kribbe geboren in een stal Moeder Maria en Jozef de herders er om heen kijkend teder naar dat kindje zij zijn niet alleen Schaapjes in de weide de os en de ezel liggen daar een ster schitterend aan de hemel wachtend op het nieuwe…

Er is mij iets ter ore gekomen en werkelijk dit gaat veel te ver het is ook al op de teevee en het verschijnt doodleuk op de STER Het gaat om een pop symbool van de onschuld zoals witte sokjes en de paardenstaart ik moet bijna huilend bekennen dit popje heeft bij mij opzien gebaard Omdat het popje van "Zap" is heet het "Krejasjoon…

o,ja,en wat is de ster? o,ja,en gaat hij vallen? o,nee,wie heeft hem daar geplakt? hocus-pocus van liefde bezwering in grote ogen van een kleine wereld verwondering en ik ben er weer zonder antwoorden op alle vragen zorgeloos verdwaald, het kind.…

verstopt achter een modderig stuk plastic als een klein huisje voor twee te koud om te slapen maar voor even niet helemaal alleen er is geen stilte in menselijk leed waar niemand echt telt je de ander in alle drukte zomaar vergeet en toch is er de lach die liefde verwacht er twinkelt steeds een streepje licht van een verre ster…

jij bent de hemel, een vallende ster kom laat je vallen uit dit bestaan ik wil je met beide handen vangen je bent nu te ver bij mij vandaan ik heb duizenden clichés die ik met jou wil delen laten we gaan vluchten, ver van hier naar een plek waar ik om je kan geven ik neem je mee in een koffer, m'n hart ik wil je mee op wereldreis, m'n leven…