Alle inzendingen over ster

Zijn ster die geeft nog licht De aarde zucht, hij ziet het leven sterven Door gif, door gas, door plastic in de zee Het lijkt erop dat straks niets valt te erven Nog niet getreurd... niet álles is passé De mensheid lijdt, je ziet het aan de beelden Op de tv, in krant, op internet Het lijkt erop dat wij onszelf verspeelden Nog niet getreurd…

Ze bijten op hun onderlip en dromen, hun handjes klemvast tussen dij en dij, in fantasie een stille vrijpartij, nog eventjes en dan zullen ze komen Ze kijkt naar posters wie nog meer bekoort en zoekt dan naar een nieuwe strategie, wellicht maakt ze bij Vrienten toch meer kans En vangt de bakvis bot bij hem of Jansz dan kiest ze toch een ster…

lucht die hem verraadde; Een rilling veroorzaakte een koude aai over mij zonder zelfs maar een heel klein beetje..genade Al het licht scheen die nacht helemaal verloren zelfs al de stilte had het allemaal geabsorbeerd Was dit nu toch de nacht van al de dwaalsporen of werd ik met steenkoud kilte gebombardeerd Ook ´t licht van een enkele ster…

had ze tot haar spijt moeten ontdekken Hij raakte haar op zeer kwetsbare plekken Hij was een gaslighter, zij prooi in spe Hij was een man van vijftig tinten grijs Zo had ze spijtig moeten concluderen En steeds opnieuw wist hij haar te bezeren In hem bevroren vlakten, gletsjers, ijs Zijn ogen waren donker als de nacht Er was geen ster…

Bespeur je wellicht iets, wat kan lijken op de wijzende Ster, die eens is geweest? Menig lichtpuntje schittert , sterk of bedeesd. wil het ons met een boodschap bereiken, misschien ieders ogen met denkwijze strijken? Men wordt overheerst door tijdloze geest.…

Haar zangkunst maakte deze kleine puber een mini-ster tot in het buitenland met enkel hoge pieken, diepe dalen Maar staat zij eenmaal op het podium dan straalt zij als een Piaf in het licht het Vrijthof wordt een pandemonium uit dank voor wat zij met verve verricht…

Zij was de ster, de zon, en het stralende mooie zomerweer Zij was de gene die je liefde laat voelen, keer op keer op keer op keer. Ze toverde de glimlach op je gezicht Maar nu is ze weg, de dag dat ze verdween. Alleen maar denken hoe koud is het, o zo alleen.…

redden toen de deur het donker buitensloot nog rammelden vage flitsen smekend om entree uitdovend in nee er was balans in sterkte en kleur het vormenspel verleidde geur in manueel contact deelden wij warmte vrede onttrokken wij aan ieder gezag de wereld was weer toe aan huizen van stilte dieren met bakken hooi de grote ster…

vingers van je rechterhand weg van diepe dalen langs de chaosbergen uit mijn verleden naar de warme gloed die mijn innerlijke voedt laat me op je schouder leunen wanneer de demonen uit mijn hel in een rauwe confrontatie met ‘t verleden zich een weg doorheen m’n ziel branden tot de gezuiverde geest mijn zijn beheerst de heldere ster…

Terwijl ze naar een vallende ster kijkt Lijkt het net of een engel langs haar wang strijkt Ze sluit haar ogen en doet een wens God, maak van hem weer een liefdevol mens…

op te geven ook op het wereldtoneel waar teveel mensen in de hoofdrol geloven en sterren van de hemel proberen te spelen alleen het publiek ziet de zonnen ondergaan tot een valse halve maan als de doeken zijn gevallen zonder applaus en muziek de strijd in de coulissen waar souffleurs de magie van vele religies gebruiken om hun ster…

in onbruik is geraakt de dozen kerstfeest weer tevoorschijn gehaald open in verwachtingsvolle stilte de grote koffer waarin de beeldengroep en stal met zacht papier in houtwol is verpakt om te stralen op kerstnacht de rollen groene mos waarop ik mij een herder waande tussen schapen die rustig lagen te slapen onder de aangelichte ster…

Goethe zag het al inspiratie eist een ster een planeet die je bidt niet dichterbij te komen eerder veraf te schijnen Venus en Mars volgend reizend naar de horizon. Ik schiet doelen voorbij en laat de rozen heel om als bij te zoemen naar geuren en kleuren die de evolutie geeft als bewijs van een wezen dat zich opheft in niets.…

Je kwam in mijn leven, heel even Als een stille vlinder Die plots fladdert in mei Zo warm, zo lief, zo broos Je hebt me je lach gegeven Als een zonnebloem Die kijkt naar mij Zo groots, zo mooi, zo warm Je hebt me een parel gegeven Als een fonkelende ster Die staat te schitteren in de nacht Zo wit, zo hel, zo licht Misschien was je…

Want jouw ster licht niet meer en jouw liefde, die me in haar zoete armen meedroeg, naar het magische lied van de vlinder, naar de blanke bloem in het zilver maanzand, naar de zomerwind die zong van een ontvlamd hart, een verrukte ziel, naar de schoonheid van het wintermeisje, met een sneeuwvlaag in haar lokken naar de bloeiende kracht…

in het diepste donker van een zwaar bewolkte nacht kneep ik mijn ogen samen om meer te kunnen zien van het onbelichte een gepiep uit de duisternis gaf mijn verwarring nieuwe energie een muis in het donker het licht van een vallende ster ik wist het niet meer maar wilde een wens doen er doemde een wensgedachte uit het benevelde bewustzijn…

En soms, in 't bleke bliksemen na de vlagen: De kering van het licht, de eb en vloed Van oeverloze wateren en een dagen, Een kim. een eiland door één ster behoed: Stilte, en als de ziel haar verre tocht mag wagen Bleef daar al wat verdween en eeuwig leven moet.…

jaren hand in hand en hoop na hoop in wanhoop omgebogen geen laffer vijand dan de onze en ja mijn lief ik hield nog meer van jou en nu na al dit vechten moegestreden kijk je me aan en je vraag waarom waarop ik geen antwoord ken alleen dat ik meer dan ooit van je ben gaan houden ik laat je los nu en samen met ons zoontje kies ik een ster…

Een nieuwe ster schijnt krachtig; vanuit de duisternis schijn een licht. Kom! Droom je door de nacht. Kom! Droom, en morgen zal je hart het weten: je dromen zijn kostbaarder dan goud. Je dromen zijn kostbaarder dan goud.…

Het bos zingt jouw naam vandaag en ik vertraag om het lied en de akkoorden te verwoorden ondanks misverstanden en scherpe randen wil toch enkel maar de zon zien in je ogen de wind door je haar bevlogen dat gevoel van enkel maar nu zijn zonder schaduw de ster die je bent verwarmen en omarmen voor elk moment blij dat…

op een dag zo licht en zo hoog aan de hemel dat je denkt, er is geen reden om binnen te blijven en te gaan twijfelen, tekent met een droge tik van de tijd een ster in het venster de helderst denkbare nacht en een merel in het gras een vogel voor de kat plots zit er een barst in ons geheugenverlies, het huis waarin wij verloren gewoond waren…

Dra valt de avond een nacht zonder ster de aarde lijkt eenzaam en de hemel zo ver. Geen dauw in de morgen alleen verrijzen heel vlug de weerkerende zorgen - maar mijn vreugd niet terug. Wie kleurt nog mijn bloemen? Wie zingt weer mijn lied? Wie zal mijn naam noemen? Gij zijt er! – Maar ‘k hoor noch ‘k zie U niet.…

We hebben ver gereisd zonder een huis Maar niet zonder een ster. Niet zonder een visioen, niet zonder droom. De weg lijkt eindeloos lang en ver. Maar Ik zeg je, ze is niet verder dan een gedachte. We reizen op het Licht Alle ballast overboord. Een reis op de wind.…

Sterf niet voor morgen maar leef het leven van een ster. leef vandaag je leven. want de tijd draagt niet ver. Als een klaproos is het leven. Kort en vol overmoed. Vergankelijkheid wordt zo snel vergeten; als een hart om passie bloedt. Als een klaproos is het leven op de velden van eer. Strijd wordt om strijd gestreden.…

het lichtende teken, de glans van hemelgloed tot in verre streken Bethlehem waar Gods Woord heeft geklonken voor een duistere wereld in zonde gezonken de Koning van ‘t heelal geboren in een kribbe in een schamele stal de hemel openging en herders kwamen toegesneld in ‘t open veld met de schone stralen van de Davids ster…

Een ster viel stervend uit het firmament die mij deed wankelen in onvermogen. God zei: “Mijn zoon ik rommel maar wat aan. Elk jaar word ik met kerst opnieuw geboren. Ik ben de os en ezel in de stal. Ik blijf herwinnen wat ik heb verloren. Uit elke oer creëer ik weer een knal vanuit mijn hemelse ivoren toren.”…

Jan Rot en Henny Vrienten en Arno Hintjens ___________________________________ VITA BREVIS Ars longa, vita brevis, tijd van kunst Die langer duren zal dan tijd van leven Waar tekstdichters hun stille krachten geven Totdat hun ster daalt, niet meer in de gunst Voor generaties na hen, hier op aard Blijft werk van hen luister-…

Achter het windloos vlotte zwerk Vloeit door het hoge koele blauw Geen schijn van zon of maan of ster, Het is geen avond en geen nacht: De wolken spieglen in de zee - Wanneer en waar was ik nog eens Zo hoog en stil met u alleen?…

Dát is de weelde van 't leven Aan de dichter toebedeeld; Dát is wat hem doet zingen Zijn eigen tomeloos lied, Als een bergbeek die schalt naar de afgrond, Als een ster, die stralend verschiet.…

De ondergaande zon waarin je schaduw staat treurt haar tranen rood wordt twee keer zo groot voor ze werkelijk gaat De opkomende maan verbleekt als weinig straalt huilt verlegen vol tot zij hoog en hol in het duister dwaalt Een fonkelende ster herdenkt jouw felle gloed vindt geen enk`le rust stort als kaars geblust `t vallen…