Alle inzendingen over sterfte

ik wil zo graag mijn diepste verlangen ketenen aan mijn ziel of strak omarmen bezingen met liefdesgezangen het zegt zoveel over het aardse lijden nog meer over ons menselijk bestaan we willen de onontkoombare eenzaamheid zo aldoor mijden ik wil zo graag die momenten herbeleven, de tellen van intimiteit, maar word dan gejaagd…

Ik zie de zomer sterven door het vallen van het blad de takken kaal en zwijgend de aarde koud en nat. Het ruisen van de bomen klinkt als huilen in de nacht stille eenzaamheid is voelbaar en heeft me even in zijn macht. Maar als ik morgen weer ontwaak en toch de zon weer straalt dan is er weer dat zeker weten dat de zomer nimmer faalt.…

Er ligt een mooi evenwicht Een eigen, klare taal In het menselijk gelaat Die het gemoed lezen laat Achter een onderhuids web van spieren Zoals angst mond en oog openspert Een vrouw toont het nog wat meer Hoewel hun vetlaag alles weer effent De snelle opgetrokken wenkbrauw Een bijna onzichtbare groet Vertraagt als ze over de wieg buigt…

Ze mijmert wat in het zachte zonlicht welk haar vale gezicht rimpelig beschijnt versleten wrijft ze over de leuning het oude houten bankje toont in aanzicht de gelijkenis van een beleefd leven... Ze tuurt in kringels van het water maalt in herhaling met gewichtige knauwen haar hand tast in zekerheid haar metgezel het tweezijdig craquelé sluit…

Spektakel kleuren impressionistisch getooide afstotende medusa bomen Open de blik fris het gezicht zwart de stof krakend en ruisend bollend afstotend nodigt uit lijdend Groen loenst vlijt vloeit overspoelt gedachten de waas van waar was ik toen Mijn alibi polis toont onderverzekert zijn per gestrekte kwaliteits besnijding…

Mijn bloemrijk dorpje met uitzicht verder dan een kinderoog grote lindes langs de laan reikend tot de hemelboog Zij is op sterven na dood Het licht is uitgegaan van baksteen is de horizon dampend grasland platgewalst begraven onder asfalt en beton Achter de oude ligusterheg rest slechts het houten kruis met de getaande tekst treed…

Het lijkt mijn beurt Te sterven Ik kan het niet geloven Mijn medestrijder Hij haalt mij in Haalt mij, Mij, Urs Urs Is Dood…

Waar de maan soms meer dan maan was maar een ster - die hij deed lichten als een koning die haar danste door een ademloze nacht daar huilt zij nu de sterrenzee waarin hij viel om te verdichten er met duizenden - die anders waren anders dan hij dacht Zij was de maan - meer dan de maan nog keek omhoog met hem en zwichtte voor zijn zachte voetenlicht…

als de wind vermoeid zijn sporen trekt over het landschap van mijn dromen hoor ik slechts gefluister door nog kale bomen en slenter stap voor stap voorbij de echo die in stilte is weggeëbd…

Er past daar rouw als herfst voor de zwarte esdoorns uit zwevend zaad ontstaan zodat het op kan houden roekeloos en geschift te zijn Zonder haar geen zin meer kunnen vinden in zonder haar verder gaan geen rode draad van jaargetijden bij zonsopgang en ondergang…

Jij die niet alleen Met Pasen maar elke Dag wel in mij sterft En samen met mij doodgaat, Wakend de nacht van doodsangst Doorbrengt, me door de dood Heen vasthoudt en samen stervend Tot nieuw leven komt in een Leven dat echt is, waarachtig, Waar niets gekunstelds meer aan is En waar we samen drinken van het water des levens Gelouterde…

Het is wanneer ik op het strand loop - daar waar zand en water elkaar raken = en de golfslag rond mijn voeten sterft dat ik nadenkend kijk naar waar ik sta de grond die mij eerst stevig droeg lijkt verdronken te verspoelen en aan draagkracht te verliezen onder mijn aarzelende stap maar dan zie ik de lijnen voor me…leidend naar de einder…

Zijn bovenlijf uit het meest blanke marmer gehouwen met tepels groot en hard zijn billen als van draadstaal blonde lokken die wuifden in de wind in zijn hele postuur wat onbehouwen ontegenzeggelijk was hij het godenkind hij overtrof ons allemaal wij huilden dan ook brutaal alsof wij streden om wie de grootste smart totdat zijn dood werd…

In mijn hart, 'mi corazón' doden de muzikanten met liefdesliedjes vol zon mijn verdriet, 'muere la desazón' Met gesloten ogen dansen we in marmeren weelde onder een versierd plafond beelden zien op ons neer Iemand neemt mijn hand laat me rondjes draaien mijn ziel zweeft omhoog schudt zijn tranen af en strekt zijn armen uit als een…

Zo sterft ons aller zonde, die Eva nooit begon. Zo openen zich nieuwe hemels. Zo ontstaat een nieuwe aarde. Zo sterft egoïsme.…

als de dichter sterft dwarrelen er woorden uit de bomen en huppelen kwatrijnen jamben en alexandrijnen dartelend voorbij en daar wat verderop bloeien verzen, rijm en strofen op de hoge wei maar de dichter is niet meer zijn pen is nu verstild en de wereld een beetje mooier weer zo is het goed zo had hij ’t zelf gewild…

vandaag sterft de dood met volle overgave op hout, niet uit het lood de mens kan zijn dorst weer laven…

een geel blad valt uit het laatste uur september is verdwenen en in een gedicht sterft een roos, onaangeroerd…

zo sterft hij voor ons nooit!…

het gevallen blad houdt zich niet stil in tegendeel het kleurt de herfst terwijl zij een langzame dood sterft…

Hier sterft onze haat en nijd. Voel hoe zelfs afgoden zwijgen. Hier sterft tegenstrijdigheid. De weg, de waarheid en het leven. Hier wordt vrede opnieuw geboren, de opstanding van waarachtigheid. De duivel heeft de strijd verloren. Luister, de levensbel klinkt!…

toeft gij te bezwijken, Nu Jesus vast bezwijkt, nu uwe Koning sterft? Daar hij het leven derft, wil ik het ook gaan derven: Maar hoe hij meerder sterft, en ik meer wil gaan sterven, Hoe mij een voller stroom van leven overvloeit. O hoge wonderen!…

toeft gij te bezwijken, Nu Jezus vast bezwijkt, nu uwe Koning sterft? Daar hij het leven derft, wil ik het ook gaan derven: Maar hoe hij meerder sterft, en ik meer wil gaan sterven, Hoe mij een voller stroom van leven overvloeit.…

de natuur heeft altijd haar wetten : iedereen sterft op een dag . dat kan je niet uit je geheugen zetten maar wat wel altijd zal blijven: mijn glimlach en mijn optimistisch gedrag !…

het wiegelied van Brahms brengt me van de wijs de echo schetst een beeld in vage vegen grijzer dan grijs sterft het in mij…

Het daglicht sterft langzaam weg we ruilen het in voor kaarslicht we verzoenen ons met de tegenstellingen in ons en smeden ze om tot eenheid…

De brave sterft te jong, de slechten sterven te oud.…

een rijk hart sterft niet het rust slechts op levenslust totdat het opent dan stroomt de bloedbaan sterker terug deze wereld in…

En sterft. En sterft de dood alleen.…

dan sterft het Mooi En in de purperen vlakte prijkt de satelliet Als een door de mens geschonken monument…