Alle inzendingen over stil

Ik heb gedroomd vannacht van water groen water het mooiste water dat ik vroeg in de ochtend zag stil was het wij waagden 't bijna niet te spreken er lag een steiger er zat een meeuw die onverdroten was het de stilte peilde…

Stilte in donker gedrongen Tijd in lengte geslonken Tranen, die stil sprongen Stillagen en flets blonken Welden in het wankele zicht Broos, amper tastbaar Vond je eindelijk elkaar In het prille ochtendlicht…

Stil verlangend kijk ik uit naar het weerzien naar de ogenblikken dat jij mijn droom mocht zijn een vriendin voor het leven ik sta nu naast je aan het ziekbed, haast iedere dag hopend dat ik nog één keer kan zeggen mama, geef me nog eens je lach…

Reikhalzend kijk ik naar wat komen gaat vragend, vol verlangen, dromend ben ik nu al stil je schoonheid weer bewonderen doet me zweven Zal ik straks sterven, badend in het zweet of zal ik morgen verder leven Als ik het verschil dan nog maar weet.…

Maar van jouw kant blijft het alleen maar stil. Ik zit bij de telefoon te wachten: kom ik nog wel voor in jouw gedachten?…

De hemel opent de nacht met het morgenlicht de aarde ontwaakt in al haar pracht een zonnestraal raakt m'n gezicht alles nog stil alleen hoorbaar de zachte fluistering van de wind een nieuwe dag begint waarin ik alles weer vind…

Gespeelde kinderen Met hemelse wonden Zijn veilig en stil In wit verbonden Rood met poten In het aardse zwart Gelovige honden Het wit is hard Gespeelde kinderen Met lege…

Gespeelde kinderen Met hemelse wonden Zijn veilig en stil In wit verbonden Rood met poten In het aardse zwart Gelovige honden Het wit is hard Gespeelde kinderen Met lege…

Niets meer te zeggen en dus is het oorverdovend stil want er valt niets meer te zeggen!…

Er is geen dichter in mijn vaders land die mij nog troosten kan, hoofdgetuige hier mijn stil verdriet dat streelt en onder aan mijn kin kriebelt. Ik zucht en hijg van Joris die, door kattenluik gekropen, daar zijn baasje vinden moest. Bloederig in geest en zo ineens de helderheid verloren.…

Omgeven door hoge muren, woorden gevangen in angst verstopt, in een stil verlangen. Als ze lacht en praat, zie je niet haar stille verdriet, diep in haar is een machteloos verzet. Niet begrijpend, waarom het zo moest zijn, toch zal ze vechten tot de pijn verdwenen zal zijn. .…

als sluitstuk van het leven gleed je in de dood stil kroop ik even in je hart je nam me mee naar de ondergaande zon de nieuwe dag zal de stad bedekken met nevel hoog gezeten zullen wij licht verstrooien…

hoe stil legt herfst zijn hand over de aarde de verste klokken hoor ik nu geluiden die de witte berken voor me bewaarden en ieder die hier is ook de vogels grijs en traag zien bomen rillen ik wrijf over schaduwen maar er is niemand die wat vraagt…

De kern van alle dingen is stil en eindeloos. Alleen de dingen zingen. Ons lied is kort en broos. En donker zingt mijn bloed, van heimwee zwaar doorwogen. Ik zeil langs regenbogen Gods stilte tegemoet.…

De ochtend gloorde boven het land in een oplichtende mist Zij stond stil in een graanveld vol met klaprozen Een vrolijke bries plakte damasten jurk tegen fragiele lichaam Haar zeeblauwe irissen schitterden in het licht van dageraad…

Gesluierd schuilt de droom in haar schaduw zoek steun bij de geur van huilen wordt stil van je tranenregen je lijf vol als de maan rijp als de nacht omstrengeld de kilte een zekere macht raakt langzaam maar zeker ontkracht.…

Stiller dan stil is de vrede in mijn hart.…

volle dagen als de maan de nacht omarmt en leegte overvalt in het stil als ik droom en wacht op de naam die mijn naam kent mijn hand neemt zoals ik die hand neem waarvan ik de grip in het donker blindelings herken…

Als een monster Stil Geen geluid Niks beweegt Kil Geen liefde Vol van verdriet Verbitterd Bang Een geluid Een gil Angstig Niet durven te kijken Te ontkomen Stilte Een traan over je wang Als een monster Boos Maar bang..…

Ach was er nog wat stilte over van voor de tijd van nooit meer stil waarin je altijd zocht naar harder, sneller maar er toch ruimte was voor het ontbreken van ieder geluid nu vermijd je sneller juist het harde maar de rust van de stilte is voorgoed verdrongen door permanent gesuis…

ach zeur toch niet..wees toch eens stil Ik draag vandaag mijn roze vuurwerkbril…

over de wind een hemelsblauwe kus op mijn rug schrijf ik wolken kleur de seizoenen met schildersoog de woorden fluisteren onder mijn huid zoals ze altijd hebben gedaan onder de spiegel is het stil daar drijven dromen langzaam voorbij vandaag ben ik een meer morgen een oceaan…

warm augustuslicht streelt het blad van mijn zondagochtendtuin alles is nog stil de dag ontvouwt zich ziet mens en dier ontwaken nog even talm ik bij het raam voel mij verzadigd door rust de dauw op het gras verdampt ik open de terrasdeur…

Hij is minister in dit kabinet, En dus helpt Ronald Plasterk hard te snoeien, Nu blijkt dat hij zijn baard heeft laten groeien, Is het een stil protest, daad van verzet? Ik ben benieuwd, straks na een week of negen, Of Mark er óók een sik van heeft gekregen.…

De ochtendzon verwarmt Het licht gloeit Goudomrand geschilderd De dag begint Als een bloem naar het licht Badend in warmte Drinkend van dauw Reik je naar de wind Een moment van rust Intense kleur Heldere geur Het is stil…

Licht melancholisch menselijk tekort Vervat zowel in proza als gedichten De moeite om voor even uit te lichten Daar de auteur toevallig honderd wordt Want ach, 't is rond Carmiggelt na zijn leven Als Juffrouw Nifterink zo stil gebleven…

de zwerfjongere komt thuis de straat en zwerft hij gaat en komt weer thuis de straat meedogenloos schijnt de lantaarn haar licht op zijn gezicht koud en stil de straat waarvoor hij gaat en is gezwicht voor spijt te laat…

Tijd om aandachtig stil te staan bij egostrijd en plicht. Een nieuw jaar staat gereed. Geen toekomst, geen verleden. Geen tijd meer voor strijd, strijd die gisteren werd gestreden.…

Achtergelaten Door hen die Jou als een Van hun in huis Hadden genomen Geleidelijk aan de straat Verkozen boven het Stil leegstaande huis, Zit op het stoepje Voor het huis Ons op te wachten Ernaar verlangend Om ons in jouw Huis welkom te heten…

Een vers, al zijn de woorden nog zo klein, wil dagen lang in ons gedragen zijn met zachtheid en bewaakt in stil beraad, en als een kind in zorgen opgevoed aleer 't alleen, op eigen weg, voorgoed en veilig in de grote wereld gaat.…