Alle inzendingen over stilte OR beginnen

Je vroeg me, je niet te gaan haten omdat je me wilde verlaten, je wilde zoals je zei opnieuw beginnen, zonder mij. Ver weg van haard en huis, je voelde je hier niet meer thuis. Je wilde de wereld ontdekken en daarom ging je vertrekken. Nu, jaren later, ben ik blij dat je bent gegaan, ik heb mijn eigen dingen gedaan.…

hij weegt de woorden, maar ontbeert een norm hij zoekt naar regels, maar vindt willekeur hij vindt zijn beste spinsels in mineur dan stampt hij op de grond en kiest een vorm hij zucht, ook kwaliteit is relatief zijn eigen perspectief is exclusief…

Op de puinhopen van mijn leven heb ik opnieuw een huis gebouwd de fundering is nog niet zo stevig maar het is er veilig en vertrouwd Het biedt bescherming tegen rampen en geeft me houvast als ik val ik kan er rusten na het strijden ik vocht omhoog, uit het eenzame dal Nu schijnt de zon door mijn raam naar binnen ik schuif het gordijn voorzichtig…

Oud vuurwerk dat naar regen ruikt ligt verlaten met vergeten kleuren voor de deur die niet opent zonder woorden die de tijd wensen en de toekomst vragen of het leven zonder vuurwerk ook voorbijgaat of alleen maar na elke regenbui opnieuw begint.…

Opnieuw beginnen bewust van hoe het tijdelijke iedere keer weer in ons geheugen wordt bewaard. Bewust van het gevaar dat we te veel willen in de wetenschap dat ons verleden nog niet geheel kan worden verklaard. Onze ziel zoekt met visie, maar is nog steeds in revisie.…

Er waande wat door stegen In regen Op kinderkopjes glimmend In de nacht Alles word lichter naarmate De lantaarn nog schijnt Alles is anders Maar toch rijd De tijd tikt takt met gemak De jaren weg…

Leven,geven samen met elkaar alles overwinnen de moed,om opnieuw te beginnen. Voorbij,bedankt voor al dat wat jij me gaf al klinkt dat misschien wel maf. Verliefd, voorbij, gelukkig bedankt om dat alles te kunnen overwinnen moet ik aan 'n ander leven beginnen.…

Deze nacht is een gevonden spoor waarlangs ik zoek naar een echo die ik volgen kan en die elke stilte weer laat beginnen met de schaduw die zijn eigen nacht zoekt en mij weer zal vinden zolang ik in elke zwijgende nacht verdwaal…

Verlaten zoeken in de zee van vragen en de stenen vinden die de onschuld verbergen van de stilte en het bloed dat eenzaam maakt en nachtmerries steeds laat beginnen met een echo die een verdwaalde vraag zou moeten zijn en geen lippen koud maakt.…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

, Titaantje voor je kussen en de vrijage zonder woorden Adieu Jellie et bon voyage au pays d'or naar de binnenzee van een onvermijdelijk ooit…

Liggend in zwart in de helderste kamer bevat men volmaakt wat het afschrift onteigent vult men gedwee zijn inhoud met leegte omdat vlees moet geschreven verhongert de hemel omdat taal doet ontleven moet men ontbinden lidwoorden longen lipletters speeksel niets dat hier klopt is meer dan een stilte uren herhalen zich zonder beginnen het ogenblik…

Stilstaan bij mijzelf in de winter, In kou, stilte en rust. Kracht terugvinden in de Lente, Opnieuw beginnen, nieuwe kansen ontspruiten. De zomer is van mij, Ik mag er zijn, als een zonnebloem, vol kleur en kracht.…

Zware leegte Wroet in mij De stilte knaagt In mijn verleden Ik wil het wissen Laat mij zijn wie ik was Voor ik werd tot wie ik ben Vervormd tot Iemand zonder verleden Omdat de pijn te hevig is Om te benoemen Of zelfs te voelen Werp me in de toekomst Alsof ik van nul terug Kan beginnen Gun me de illusie Van de hoop op Iets beters…

stil zijn in woord, gedicht in heel mijn wezen laat maar even spreken kan altijd er hoeft niets bewezen stille tijd eindigheid dankbaarheid verloren maar niet kwijt stil blijven niets herschrijven in stilte beginnen dan een paar woorden opgeschreven zinnen genoeg…

als het groen uit winterslaap ontwaakt geluid de stilte overstemt het licht de avond intrede doet nog door voorjaars kou beklemd lente trekt de mensen voort in buiten zijn en bezig wezen de stilte van de buurt verstoord door zagende mannen en zingende mezen geen seizoen zo fijn om aan te beginnen als lente met al zijn pril geluk alles…

elk woord heeft zo zijn verhaal alleen de stilte wist het allemaal…

het onbeschrijflijke slaapt nooit het sluimert hoog achter bergen niemand kan er bij kraaien doorboren de stilte met metalen gekras zo droef zo wijs zijn de diepe lagen van het zwijgen deze plek raakt het hart altijd weer aan het denken moet steeds opnieuw beginnen…

Alles is neder onder het sterren gefemel dromen beschaduwen de bijzondere zomer nu de woeste rivier in stilte naar een waarheid zoekt in de beginne smaakt de bezinning zoet door wat daar gaat, heel ongerept een bloemengeur ruikt naar de dood Nachtschaduw maakt de bomen groot.…

het moreel geweten zonder taal in zinnen die na de punt met hoofdletters beginnen…

duistere nachten koud en stil nare gedachten eng en kil piekeren en staren naar het plafond woorden onhoorbaar verstomd niets is er meer slechts door stilte omarmd geen liefde zo eenzaam onverwarmd duistere nachten waar is de dag die mij laat beginnen met een lach…

Langs de uitgetreden duistre weg Bouwt, om de tuinen te versperren, De oude ruige beukenheg Haar zwarte wal tegen de sterren,- Het dorre hout ruist in de nacht Als een eindeloze klacht. Van onder kaal en afgetrapt, Vol puisten aan haar arme stammen, Is zij aan alle kant gekapt En wuift geen tak meer uit haar kammen,- Van buiten is…

Kind van wonden, Dat een stonde Als een bleke sterre beeft, Voor wier luister ’s Werelds duister Gene nacht meer olie heeft; Kind van vrezen, Teder wezen, Kind van louter liefde leed, Wier geflonker Uit de donker In dit droeve dagen gleed; Kind van zorgen Met de morgen Van uw leven leven moe, Gaan uw ogen Als de hoge Bleekgeworden…

De avond is de echo van jouw stem die de stilte verbergt met warme woorden die elk verhaal bewaren dat je wilt beginnen. Wanneer je zoekt naar herinneringen en de tijd laat fluisteren over de liefde die je kan dragen naar de stem van de droom die je wilt blijven beminnen zolang hij niet uitdooft.…

Dag stilte, tot straks. Wanneer de zon weer verdwijnt en de maan verschijnt. Dag stilte, tot straks maar weer…

Ik wilde slechts ontsnappen maar wist niet waar ik moest beginnen. Geluiden van klinkers vulden deze lege morgen waarin ik niets dan blauw zag. Een droom die geen droom was, onzichtbare vlekken die een onuitwisbare indruk achterlieten. Al gaandeweg dreef ik de stilte voor me uit en daalde af in de lange nacht.…

vanzelfsprekend was niet weten hoe het anders hoe het meer of minder kon geluk en treurnis zijn nu het weten van verschil geluk barst uit de voegen van de knel als niets er meer toe doet dan kleuren van verwondering en stilte vlak voor de poorten van de hel ik houd de adem in als het spektakel gaat beginnen het is nog niet te laat…

het is de stilte die alles zegt blikken tussen ons die boekdelen spreken ze doen vergeten wat is geweest morgen wordt geschoeid op andere leest handen openen onuitgesproken zinnen verwoorden stil een nieuw beginnen lichaamstaal die raakt bewegen wordt begrijpen langzaam maken wij ons nu haar taal en zachte tekens eigen…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…