Netgedichten

netgedicht (nr. 54.192):

geluk

vanzelfsprekend was
niet weten hoe het anders
hoe het meer of minder kon

geluk en treurnis zijn nu
het weten van verschil

geluk barst uit de voegen van de knel
als niets er meer toe doet dan
kleuren van verwondering
en stilte
vlak voor de poorten van de hel

ik houd de adem in
als het spektakel gaat beginnen
het is nog niet te laat
dit leven te beminnen
zo het gaat